Doctor Who: The Bells of St. John

H πιο επίσημη, πιο αρχή της Clara Era του Doctor Who. Spoilers.

Πολύ συχνά ένα επεισόδιο Doctor Who θα το βρω αδιάφορο σε πρώτο επίπεδο δράσης αλλά δε θα με πειράζει διότι είτε θα λειτουργεί συναισθηματικά (και η συναισθηματική αλήθεια αυτής της σειράς ήταν πάντοτε το δυνατό της σημείο, όταν αυτό δούλευε δε με ένοιαζε το παραμικρό λογικό κενό, όπως ας πούμε συνέβη στο τελευταίο επεισόδιο των Ponds), είτε θα εξυπηρετεί κάποιον ευρύτερο σκοπό πλοκής, οπότε ξέρεις, δε θα πολυσκάσουμε.

Αλλά αυτό το επεισόδιο δεν λειτούργησε για μένα όσο θα ήθελα. Είχα πολύ μεγαλύτερο πρόβλημα να προσπεράσω την χαζομάρα του 'κακού wi-fi' από ό,τι ας πούμε την κακοκατασκευασμένη πλοκή του Χριστουγεννιάτικου. Η παραμυθένια διάσταση της σειράς τρακάρει σε τοίχους όταν πρέπει να ξεδιαλέξεις τα καλά της στοιχεία μέσα από αναφορές στον πραγματικό κόσμο γύρω σου. Το κακοί χιονάνθρωποι είναι cool. Το κακό άγαλμα της ελευθερίας είναι cool as fuck. Το κακό wi-fi είναι απλά κρυάδα.

(Και στηριζόταν κατά πολύ σε πολύ συναρπαστικά action set pieces ανθρώπων να πληκτρολογούν πάρα πολύ γρήγορα. Exciting!)

Σε αυτό ίσως έπαιξε ρόλο το γεγονός ότι δεν επρόκειτο καν για αληθινό introduction νέας companion. Δηλαδή ναι, ήταν, αλλά όχι με τον τρόπο που ήταν το 'Eleventh Hour' ή το 'Silence in the Library' όπου ο νέος χαρακτήρας είχε αδιάσπαστη την προσοχή σου. Την Clara την έχουμε γνωρίσει άλλες δύο φορές κι ενώ αυτό από μόνο είναι γαμάτο twist πάνω στην ιδέα της εισαγωγής companion, σίγουρα δεν κάνει το παρόν επεισόδιο όσο αποστομωτικό ή καθηλωτικό ήταν οποιοδήποτε εκ δύο προαναφερόμενων. Εστιάζεις ευκολότερα στις αδυναμίες. Εξάλλου η Jenna-Louise Coleman δεν κάνει κάτι διαφορετικό από ενσάρκωση σε ενσάρκωση. Ξέρω ότι είναι άδικο να κάνω τώρα τέτοια σύγκριση, αλλά κοιτάω ας πούμε τον τρόπο που η Karen Gillan άλλαζε την Amy όταν το απαιτούσε η ιστορία, βλέπε 'The Girl Who Waited'.

(Btw η Clara διάβαζε το βιβλίο της 'Amelia Williams'. Μόνο αγάπη.)

Τελοσπάντων, μην κολλήσω άλλο εκεί, το βρήκα μέτριο γενικά και waste of a Moffat episode, αλλά ας πάω σε αυτά που μου άρεσαν και στο γενικότερο 'τι παίζει τώρα' της υπόθεσης. Διότι η ικανότητα του Moffat να γράφει spooky ιστορίες του βγαίνει ακόμα κι όταν δεν του βγαίνει. Τι θέλω να πω:

Ενώ ας πούμε η όλη προσέγγιση της τεχνολογίας δικτύωσης έγινε με τη γραφικότητα και την αφέλεια κάποιου που δεν την πολυκαταλαβαίνει και ούτε θέλει να έχει ιδιαίτερη σχέση μαζί της (από αφελείς διδακτισμούς για τη φασαρία του διαδικτύου μέχρι το αστειάκι για το twitter ήθελα να φωνάξω άσε μας κουκλίτσα μου αλλά δε το έκανα από απόλυτο σεβασμό στο πόσο τεράστιος είναι ο Moffat και στο πόσο κανείς κοινός θνητός από εμάς δεν έχει δικαίωμα να του πει ποτέ άσε μας κουκλίτσα μου), η βασική ιδέα, που έτσι κι αλλιώς διατρέχει όλη την γκαλερί Μοφατικών απειλών, απέδιδε με ανατριχιαστικό τρόπο την εφιαλτική απομόνωση των παγιδευμένων ανθρώπων σε όλα τα βήματα της αφομοίωσής τους στη μάζα(*) της κεντρικής σκέψης ή ό,τι διάολο ήταν το cloud. Και το ότι αυτό που τους μάζευε έπαιρνε κάποια μορφή από το υποσυνείδητό τους, και το ότι έμεναν παγιδευμένοι σε ένα μικρό κελί-οθόνη εν μέσω κακοφωνίας, και οι τελικές εικόνες των απελευθερωμένων υπαλλήλων, στη συνειδητοποίηση του πόσο καιρό μπορεί να ήταν εκεί, του πόσο μεγάλο κομμάτι του εαυτού τους είχαν χάσει.

(* Αυτό είναι που κάτι θα λατρέυω στο sci-fi του Moffat ακόμα κι όταν γίνεται σαχλό. Η μάζα, η ομογενοποίηση σκέψεων και αντιδράσεων, εκφράζει τον εφιάλτη. Σε πολύ μεγάλο μέρος του sci-fi, από τα υπερηρωικά κόμικς του Frank Miller μέχρι τον Doctor Who του RTD, η μάζα εκφράζει το προφανές, το αυταπόδεικτο, τη σωστή κρίση, τον παλμό της αλήθειας.)

Στα ongoing ζητήματα είχαμε την επιστροφή της Great Intelligence (υποθέτω;) ως σαφέστατο Μεγάλο Κακό και που πλέον είναι μάλλον εμφανές πως θα έχει κάποιο μεγάλο ρόλο στην κατάσταση της 'twice dead' Clara. Για την κατάσταση της οποίας δεν έχουμε ακόμη κάποια παραπάνω ιδέα, αλλά υποθέτω πως ακόμα δε χρειάζεται. Μόλις την (ξανα)μάθαμε, με τον Doctor να πασχίζει να τη σώσει γιατί μια του κλέφτη δυο του κλέφτη, ε, μετά γελάει ο κόσμος πια. Και τώρα θα την πάρει μαζί του για να ζήσουν την περιπέτεια. Επειδή στην Clara αρέσει φυσικά η περιπέτεια. (Όχι ότι με χαλάει κάτι σε αυτό το character trait, αλλά θα το έβρισκα ενδιαφέρον αν ο Doctor έβρισκε μπροστά του μια εντελώς unwilling companion. Να μην ψήνεται η κοπέλα. Αλλά εκείνος να πρέπει να την έχει από κοντά για να μάθει τι της συμβαίνει.)

Αυτό που δε μου ήταν σαφές ήταν η λεπτομέρεια για το πού βρήκε το τηλέφωνο του TARDIS. Είναι κάτι που εξηγήθηκε; Ή που μας δόθηκε η αίσθηση πως θα εξηγηθεί κάποτε; Ή ήταν απλά μια χαριτωμενιά που τη δεχόμαστε και προχωράμε; Δεν έχω πρόβλημα με το τελευταίο απλά δεν κατάλαβα αν είναι αυτό που ισχύει.

Κάτι, τέλος, που σίγουρα πάντως με ενόχλησε ήταν η φαρδιά πλατιά υπογραφή του Doctor στο μήνυμα προς τα κεντρικά της Apple/Facebook/Google. Ο άνθρωπος υποτίθεται πως κρύβεται. Υπάρχει ένα τεράστιο dangling thread σε σχέση με τους Silents που τον θέλει τυπικά νεκρό, και άρα και στην ησυχία του από τους κυνηγούς του. Σίγουρα δε θα ήθελε να τα χαλάσει όλα τώρα; ΕΚΤΟΣ ΚΑΙ ΑΝ: Η όλη φάση με την Clara και τους πολλούς θανάτους είναι μια παγίδα των Silents για να ξετρυπώσουν τον Doctor που ους κρύβεται. Αν, υποθετικά, οι διώκτες του ήξεραν με κάποιο τρόπο πως ο Doctor είναι, τελικά, ακόμα ζωντανός, δε θα έπρεπε κάπως να εντοπίσουν το τέρμα του χωροχρονικά μπλεγμένου νήματός του; Τι καλύτερος τρόπος από το να σκαρώσουν μια χωροχρονική σπαζοκεφαλιά αυστηρά για τα μέτρα του.

Τελοσπάντων, δεν ξέρω, απλά λέω. Θα ήταν τέλειο. Σε κάθε περίπτωση είναι χαζός που ανακοινώνει έτσι τον εαυτό του. He's getting sloppy. Θα έλεγα κι ο Moffat το ίδιο, αλλά ποιος είμαι εγώ για να πω τον Moffat sloppy.

.