Spoilers μετά το άλμα για το δεύτερο επεισόδιο του δεύτερου κομμάτιού της έβδομ-- bleh, WHATEVER, αυτό.
“That's what I'll do. I'll tell you a story.”
Φυσικά το αδηφάγο τέρας / θεός / τεράστιο παράσιτο που τυραννάει τα πλάσματα αυτού του περίεργου πλανήτη που μοιάζει να ήρθε από τα outtakes κάποιου 'Star Wars', φυσικά και τελικά θρεφόταν με ιστορίες, με συναισθήματα και εμπειρίες, γιατί αυτό είναι το Doctor Who, το πιο συναισθηματικό show στην τηλεόραση.
Και όπως έχουμε πει ξανά και ξανά, όταν η ιστορία λειτουργεί σε συναισθηματικό επίπεδο όλα τα άλλα είναι σχεδόν αδιάφορα. Αυτό εξηγεί γιατί ένα επεισόδιο σαν αυτό μπορεί να είναι τόσο καλύτερο από τα επιμέρους κομμάτια του. Ένα επεισόδιο σαν κι αυτό είναι το Doctor Who.
Σε ένα βασικό επίπεδο ήταν κάτι πολύ απλό, ο Doctor πηγαίνει τη νέα companion στο πρώτο της εντυπωσιακό ταξίδι σε έναν κόσμο μακρινό και παράξενο, το έχουμε δει σε κάθε εποχή της σύγχρονης σειράς μετά το επεισόδιο εισαγωγής. Είναι απαραίτητο κομμάτι γιατί βλέπουμε πώς λειτουργεί ο νέος χαρακτήρας στη θέα κόσμων που δεν έχει αντικρύσει ξανά. Η Clara, της οποίας την αβεβαιότητα λάτρεψα όταν αντιμετώπισε το ερώτημα 'πού θες να πάμε' (μια ΠΟΛΥ ΛΟΓΙΚΗ ΑΝΤΙΔΡΑΣΗ αν το σκεφτείς), αποδεικνύεται εντελώς ισάξια του Doctor εδώ, με έναν τρόπο που δεν είμαι σίγουρος πως έχουμε ξαναδεί. Οι companions της εποχής του RTD ήταν εκ των πραγμάτων 'κατώτερες' γιατί τις χαρακτήριζε το background και η τάξη τους σε σχέση όχι μόνο με τον Doctor, αλλά και με τον κόσμο εκεί έξω. Η όλη ιδέα πίσω από τις υπάρξεις τους ήταν η βελτίωση δίπλα σε αυτό τον συναρπαστικό θεό.
Ο Moffat καταφέρνει και πάλι να εισάγει έναν χαρακτήρα που ορίζεται σε επίπεδο συναισθήματος και πλοκής, κι όχι από πολύ κυριολεκτικά, γήινα, δεσμευτικά πράγματα. Να το πω αλλιώς. Η Rose ήταν το chav που ταξίδεψε σε άλλους γαλαξίες η Martha ήταν η επιστήμονας που ήρθε αντιμέτωπη με τα πιστεύω της, η Donna ήταν... εχμ, άλλο ένα chav που ταξ-- anyway, θέλω να καταλήξω στο ότι: H Amy ήταν το Κορίτσι Που Περίμενε. Αυτό την χαρακτήριζε. Και δεν ξέρουμε σίγουρα τι θα είναι η Clara μέχρι να φτάσει σε κάποιο σημείο η ιστορία της, αλλά μοιάζει να ορίζεται σε ένα παρόμοιο πλαίσιο. Είναι Το Κορίτσι Που Δεν Εγκατέλειπε; Δεν είμαι σίγουρος, είναι πολύ νωρίς ακόμα, αλλά θα μπορούσε. Και εξηγεί γιατί η Clara μοιάζει πιο κοντινή στον Doctor από άλλες συντρόφους. Γιατί δεν χρειάζεται να προσπαθήσει ώστε να κάνει εμάς και τον Doctor να ενδιαφερθούμε.
Για να γυρίσω στα του επεισοδίου, η μάλλον ισχνή πλοκή θέλει τους δύο ήρωες να προσγειώνονται σε έναν πλανήτη κατοικούμενο από ξεχασμένα props των στούντιο του BBC, με απολαυστικό banter να ωθεί το επεισόδιο μέχρι τα μισά, όταν και εισάγεται αυτή η ιδέα του θεού που θέλει καντάδες. Αλλά στην πραγματικότητα θέλει απλώς ιστορίες, εμπειρίες, συνειδητοποιεί ο Doctor, κάτι που ετοιμάζει το έδαφος για το πολύ δυνατό φινάλε.
Ως εκεί εγώ ήμουν ήδη εντυπωσιασμένος. Από τον χαλαρό ρυθμό, από τη χημεία των χαρακτήρων, από το 'όλο νέο' της Clara, από τη μουσική, από τα visuals. Ήταν ένα απλά πανέμορφο επεισόδιο. Και το προηγούμενο ήταν, αλλά εδώ είναι πιο σημαντικό, άσε που σε συνδυασμό με τον θρήνο έδωσε ανατριχιαστικές στιγμές. Να:
Η φανταστική ιδέα πίσω από αυτό το απλό αλλά αποτελεσματικό επεισόδιο είναι πως αν οι θρύλοι αληθεύουν, αν οι θεοί είναι αληθινοί, τότε δεν είναι εκεί για να σε αγαπήσουν. Δες το και σαν παραλλαγή της Great Intelligence που λειτουργεί με παρόμοιο τρόπο, με ένα μοτίβο που μοιάζει να γίνεται ισχυρό καθώς ξεκινά η σεζόν: Αν έχουν κάτι αυτοί οι χαρακτήρες (αν έχουμε κάτι εμείς) είναι ο ένας τον άλλον (“Δεν φεύγω ποτέ”), είναι ο καθένας τις εμπειρίες του, όσα έχει ζήσει κι όσα μπορεί να ζήσει ακόμα. Ο Doctor και η Clara, και οι δύο μαζί, όχι ένας εκ των δύο μόνος του, κατατροπώνουν αυτό το θεό δίνοντάς του περισσότερη προσωπική αλήθεια από όση μπορεί να αντέξει.
Αυτό είναι το ανταλλακτικό νόμισμα του Doctor (Who). Οι ιστορίες. Κι αυτό κάνει βδομάδα μετά τη βδομάδα, μας ταϊζει ιστορίες.
Το 'The Rings of Akhaten', για minor επεισόδιο που είναι, συγκεντρώνει σίγουρα πολλά από τα πράγματα που κάνουν τη σειρά υπέροχη.
.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου