Το “The Caretaker” δεν ήταν full-on “The Body” εμπειρία φυσικά, εχθρός υπήρχε, ταξίδι στο χρόνο υπήρχε, γκατζετάκι που έκανε ανθρώπους αόρατους υπήρχε. Αυτό που υποθέτω προσπαθώ να πω είναι πως για ένα πολύ σημαντικό μέρος του επεισοδίου, είχα ξεχάσει να παρατηρήσω πως δεν υπήρχε Εχθρός. Κι αυτό καθόλου δε με ενόχλησε, γιατί το επεισόδιο ενδιαφερόταν για κάτι εντελώς διαφορετικό και, κυριότερα, ήξερε πώς να το αποζητήσει.
Την προηγούμενη κιόλας βδομάδα είχα αναφερθεί στην αίσθηση που μου βγάζει ο τρόπος με τον οποίον γράφεται φέτος η Κλάρα. Σα να είναι ένας νέος χαρακτήρας που μόλις φέτος εισήχθη, και τον οποίον η σειρά μόλις τώρα αρχίζει να εξερευνά. Αυτό το επεισόδιο ήρθε να επιβεβαιώσει πλήρως αυτή την ιδέα. Η Κλάρα δεν είναι φυσικά νέος χαρακτήρας, είναι η 2η σεζόν της στη σειρά. Όμως -κι αυτό ήταν το σημαντικό λάθος του Μόφατ στην 7η σεζόν- η Κλάρα δεν ήταν χαρακτήρας, ήταν ένα αίνιγμα που ο Doctor έπρεπε να λύσει. Και μετά έγινε μια μαγική νεράιδα που τον φύλαγε από τα χωροχρονικά τερτίπια της μοίρας του. Και μετά ήρθαν τα larger-than-the-show επετειακά και το φινάλε του 11ου, και η Κλάρα ήταν ξαφνικά η αναίτια σημαντική κοπέλα που στεκόταν εκεί. Υπήρξε ένα τεράστιο progression στο στάτους του χαρακτήρα της, στην ιδέα της Κλάρα, τη στιγμή που εξακολουθούσαμε να μην έχουμε την παραμικρή ιδέα για το ποιος είναι αυτός ο άνθρωπος και γιατί ασχολούμαστε τόσο μαζί του. Η Κλάρα μέχρι φέτος ήταν απλά μια συλλογή από γρίφους, quirks και catch-phrases.
Αν τα πρώτα 3 επεισόδια της σεζόν έπεσαν λίγο βαριά δεν είναι επειδή δεν ήταν καλά, είναι επειδή μέσα από αυτά ο Μόφατ έθεσε εαυτόν τη διπλή αποστολή, όχι μόνο να επανεισάγει τον πρωταγωνιστή του μέσα από τα μάτια της Κλάρα, αλλά να επανεισάγει και την Κλάρα μέσα από τα μάτια του πρωταγωνιστή του. Αυτό είναι κάτι τρομερά δύσκολο, είναι να κάνεις ένα πλήρες reboot σειράς εντός της σειράς, μπροστά στα μάτια των ήδη υπάρχοντων πιστών φαν της σειράς. Ελπίζεις πως κάνεις αρκετά καλή δουλειά ώστε κανείς να μην το προσέξει και ξαφνικά έχεις ορδές θεατών να αναρωτιούνται τι βλέπουν.
Το τρικ δεν ξέρω αν έχει δουλέψει, είναι ongoing project, αλλά σίγουρα εξηγεί την αρχική αμηχανία. Ωστόσο με αυτό το επεισόδιο φτάνουμε στο κρίσιμο σημείο. Σκοτώνοντας τη μεταφορά, ο Μόφατ αισθάνεται προφανώς αρκετά σίγουρος για αυτό που έχει δημιουργήσει από πίσω της, ώστε να μην κινδυνέψει η σειρά όταν γίνουν τα αποκαλυπτήρια. Σκοτώνοντας τη μεταφορά, δεν υπάρχει τίποτα άλλο πλέον να προσέξει κανείς, παρά τους χαρακτήρες, αυτούς που μεθοδικά ο Μόφατ χτίζει εκ του μηδενός εδώ και κάμποσα επεισόδια. Του πήρε μισή σεζόν, μα έφτασε εκεί. Γιατί το “Caretaker” είναι υπέροχο.
Η ιδέα είναι ξεκαθαρίσει τη θέση του Doctor ως προστατευτικού πατέρα / cranky θείου της Κλάρα που ανησυχεί γι'αυτήν ανησυχώντας για τον εαυτό του. (Και, μιλώντας για τον τύπο-που-μοιάζει-στονΜατ-Σμιθ, η Κλάρα ξεκαθαρίζει, “δεν είναι ο τύπος μου”. ΒΟΟΜ.) Μπορεί να είναι όλο ύφος και να το παίζει ιστορίας, αλλά καταλαβαίνει πολύ καλά πόσο μεγάλη άγκυρα ανθρωπιάς είναι αυτή η κοπέλα για τον αλλοπαρμένο εαυτό του. Το ότι νοιάζεται, είναι γλυκό, αλλά είναι και ανάγκη. Και φυσικά δεν θα καταλάβαινε γιατί η Κλάρα ελκύεται από έναν στρατιώτη, ακριβώς επειδή δεν έχει συναίσθηση κι ο ίδιος πόσο rogue ex-general είναι. (“You explained me to him. You haven't explained him to me,” η καλύτερη ατάκα του επεισοδίου.)
Την ίδια ώρα οι σκηνές της Κλάρα με τον Πινκ συνεχίζουν να είναι αξιολάτρευτη rom-com χωρίς να ξεπέφτουν στο υπερβολικά cute. Μέχρι το 3ο act και την επανεμφάνιση του λειτουργικού-σε-εντελώς-βασικό-επίπεδο villain, θες ειλικρινά ο τύπος να τα πάει καλά, όπως τώρα είμαι πολύ περίεργος για το ποια μπορεί να είναι η θέση του στο υπόλοιπο μισό της σεζόν. Επίσης όμορφη στιγμή: Ο Doctor να δείχνει το σύμπαν στη μαθήτρια με την προβληματική συμπεριφορά- κι εκείνη να μην το 'σηκώνει'. Τέλειο.
Και, κάνοντας μια ευρύτερη παρατήρηση, αυτό που μου αρέσει στη σχέση των Doctors του Μόφατ με τις/τους companions του, είναι η αποτύπωση του περάσματος του χρόνου. Δε νιώθεις πως είναι ένα περιοριστικό arc που αρχίζει στο 1ο επεισόδιο και τελειώνει στο 13ο, παρά διακρίνεις τα κύματα του χρόνου. Άλλοτε ο καιρός περνάει γρήγορα, άλλες αργά, άλλες καθόλου, άλλες χωράνε μήνες και χρόνια μέσα σε ένα επεισόδιο. Ποτέ η ροή δεν είναι ίδια και στρωτή, παρά όπως θα συνέβαινε κι αν αφηγούσουν τη σχέση σου με τον οποίονδήποτε άνθρωπο, κάποιο διάστημα θα χρειαζόταν πολλές αφηγήσεις, κάποια χρόνια θα τα προσπερνούσες με ένα σύντομο μοντάζ. Ο Μόφατ διακρίνεται σε διάφορα πράγματα, αλλά αυτό είναι quality που έχει φέρει στο “Doctor Who” το οποίο πραγματικά ταιριάζει απόλυτα με την ίδια την ιδέα της σειράς.
Επιστρέφοντας από τη γενικότητα: Αυτό το επεισόδιο ήταν ουσιαστικά το μεσαίο της σεζόν. (Έχει 12, αλλά το πρώτο ήταν διπλό, οπότε ουσιαστικά αυτό το επεισόδιο ήταν η 7η από τις 13 ώρες.) Και μοιάζει σαν όντως κομβικό σημείο. Είναι η στιγμή που ο Μόφατ ένιωσε πως μπορούσε να κάνει τα αποκαλυπτήρια για τους ήρωές του, έχοντας -όπως είπαμε και την προηγούμενη βδομάδα- γράψει όλα πλην ενός τα επεισόδια ως τώρα. Εικάζω πως τώρα η δυναμική θα αλλάξει τελείως, και περιμένω με ειλικρινή ενθουσιασμό τις μη-Μοφατικές περιπέτειες που θα οδηγήσουν στο φινάλε και την όλη αυτή ιστορία με τον Παράδεισο και τους νεκρούς.
Αυτή η σεζόν ξεκίνησε κάπως αμήχανα επειδή η ίδια το επέλεξε, όμως εξελίσσεται σε μια από τις δυνατότερες της μοντέρνας σειράς.
Φανταστικό επεισόδιο.
ΑπάντησηΔιαγραφήλολ χαίρομαι που το είπες εσύ γιατί μπήκε οκτώβρης.
Διαγραφή