Θέλω να πω, έχω την αίσθηση πως το “Good Wife” αυτή τη στιγμή έχει απλώσει τόσο πολύ την ιστορία και το σύμπαν του, που μπορεί να διατηρήσει μια season-long αφήγηση δίχως ποτέ ξανά να μας βάλει στη διαδικασία να ασχοληθούμε με υπόθεση της βδομάδας- εκτός από όταν θα θέλει να κάνει κάποιο συγκεκριμένο point, του στυλ 'αυτή είναι η νόρμα στη φίρμα'. Και δε με ενοχλεί τίποτα από όλα αυτά. Οι Κινγκ το έχουν κερδίσει με το σπαθί τους το δικαίωμα να περάσουν σε μια τέτοια δομή ιστοριών. Η σειρά έχει ανατιναχθεί, και προς τιμήν τους δεν έχουν σταματήσει να την ανατινάζουν ξανά και ξανά. Ο ρυθμός δεν έχει σταματήσει να είναι φρενήρης, με αυτό τον elegant τρόπο που το “Good Wife” μόνο ξέρει να αποδίδει το φρενήρες, αλλά φρενήρες όπως και νά'χει.
Το φοβερό είναι πως ειλικρινά δε μπορώ να σκεφτώ αυτή τη στιγμή, με τα τωρινά δεδομένα, έναν πάρα πολύ εμφανές τρόπο να οδηγηθεί σε λύση όλος αυτός ο χαμός. Τουλάχιστον βγήκε προσωρινά έξω ο Κάρι αλλά έχουμε ακόμα τον Μπίσοπ και τη μαρτυρία του ενός που απέμεινε, το κυνήγι της εισαγγελίας, τον ερχομό της Νταϊάν που κουβάλησε μαζί της τον ΤΕΪ ΝΤΙΓΚΣ!!!, το γεγονός ότι ο Κάρι δεν γουστάρει καθόλου αυτή τη νέα τάξη πραγμάτων, και φυσικά το γεγονός πως όλο το σύμπαν συνωμοτεί ώστε να κατέβει η Αλίσια.
Δυο σημειώσεις για αυτό πρώτα. Συνεχίζει καθόλου να μη ενοχλεί ότι η σειρά παρουσιάζει τέτοιο έυρος αποδοχής για την Αλίσια στα polls. Είμαι σίγουρος πως γίνεται επειδή κάπου θα τουμπάρει άσχημα η κατάσταση στην πορεία. Και εξάλλου, μου φαίνεται απολύτως φυσιολογικό. Κανείς μα κανείς δεν έχει αρνητική γνώμη για την Αλίσια. Κυριότερα, με ενθουσίασε η στιγμή που ο Ιλάι της εξηγεί πώς έχει η κατάσταση, σε μια ολόσωστη αντιστροφή της τσιτατοπαπαριάς του Κοέλιο: “Όταν το σύμπαν θέλει κάτι πολύ, συνομωτεί για να το πετύχεις.” Κοινώς, όταν έχει έρθει η στιγμή για να συμβεί κάτι, συχνά ξεφεύγει από τα χέρια σου. Όπως αρχίζει να συμβαίνει κι εδώ με την Αλίσια. Τη σέβονται οι “κακοί”. Τόσο απλά, τόσο σωστά.
(Και τι έξυπνος τρόπος να παρουσιαστεί το αληθινό της 'θέλω', όταν αρνήθηκε τα λεφτά που, όπως σημείωσε η Ρόμπιν, θα της ζημίωναν μόνο εάν είχε την παραμικρή διάθεση να κατέβει.)
Στο παρελθόν είχαμε πολλές πλοκές που δεν πήγαν πουθενά- με τηλεοπτικούς όρους μιλώντας βέβαια. Διότι ας πούμε η άρνηση του Πίτερ να στηρίξει εν τέλει τη Νταϊάν δεν είναι ακριβώς ιστορία που δεν πήγε πουθενά, όσο μία που ήρθε σε απότομο, δραματικό φρενάρισμα ώστε να υπογραμμιστεί μια άλλη αλήθεια (εν προκειμένω η αληθινή έγνοια του Πίτερ για την Αλίσια). Αλλά ναι, το “Good Wife” είναι μια σειρά που απλώς και μόνο επειδή βλέπουμε το όπλο στην πρώτη πράξη, δε σημαίνει πως κάποιος θα πυροβολήσει με αυτό στην τρίτη. Μπορεί να το χρησιμοποιήσει για να στηρίξει μια πόρτα ή για να κάνει φάρσα σε κάποιον ή ξερωγώ για να το σπρώξει κατά λάθος κάποιος από το περβάζι και να ανοίξει το κεφάλι ενός περαστικού. Η σειρά στρίβει συνεχώς εκεί που δεν περιμένεις, εκεί που δεν ξέρεις καν πως υπάρχει δρόμος για να στρίψει, οπότε δε θα προσποιηθώ πως έχω την οποιαδήποτε ιδέα πού θα πάει αυτή η ιστορία.
Για την ώρα εστιάζω στις μικρές στιγμές θριάμβου και σοκ που συνεχίζει να προσφέρει: Την επιμονή του Μπίσοπ να μάθει ποιον μάρτυρα χρειάζεται ο Κάρι. Την τελευταία αποχώρηση της Νταϊάν από τα γραφεία που η ίδια έχτισε. Την αγκαλιά της Αλίσια στον Κάρι. Την 'κυρία Λάμπαρντ' να πείθεται για την τακτική υποεράσπισης από ένα νεύμα του Άλλου Κάρι. Την Αλίσια να επαναλαμβάνει “δε θα κατέβω!” στον Κάστρο.
Και μια απορία για τη συνέχεια, από τις πολλές. Μια απορία που βρίσκεται στον αέρα καιρό τώρα, αλλά πλέον οφείλει να έρθει στο προσκήνιο: Θα ξαναδούμε τη Lockhart/Gardner; Και υπό ποιες συνθήκες;
Αν έχω μια αληθινή διαμαρτυρία για αυτό το επεισόδιο, είναι που δεν έκλεισε με τη σκηνή της αποχώρισης της Νταϊάν από τα γραφεία. Η βουβή τελευταία ματιά, τα σιωπηλά νεύματα μαζικής αποχώρισης, οι δευτερολεπτοδείκτες, το τελευταίο “goodbye”. Ήταν σα να αποχαιρετούσε για μια τελευταία φορά τον Γουίλ.
Είναι ήδη μια σκηνή που λιγοστές στη φετινή χρονιά θα καταφέρουν να ξεπεράσουν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου