Η γενική ιδέα ήταν ευχάριστα old school, κι όταν λέω old school διευκρινίζω πως αναφέρομαι στην εποχή του RTD γιατί πλέον πάλιωσε κι αυτή(*). Το επεισόδιο όπως ξεκινά έχει έναν απόλυτα RTD τόνο, με την καλύτερη των εννοιών. Μου θύμισε κάτι μεταξύ “Waters of Mars” και “Midnight”, μια ιστορία τρόμου σε αποκλεισμό που εξερευνά τον Doctor ως απομονωμένη πανίσχυρη οντότητα σε συνθήκες περιορισμένων επιλογών. Ήταν καλός σε αυτές τις ιστορίες ο RTD, ωστόσο ετούτη εδώ παρότι είχε γραφτεί για τον Ματ Σμιθ, δεν βλέπω πώς θα μπορούσε να είχε ταιριάξει με άλλο Doctor εκτός του 12.
Πολύ απλά είναι μια ιστορία που δένει τελεια με αυτό το συναρπαστικό εν εξελίξει arc εξερεύνησης του Darkest Doctor, ακριβώς επειδή η πλοκή έρχεται σε τέτοιο σημείο λύσης όπου δεν απαιτεί, πρακτικά, τη συνδρομή του. Ο Doctor μπορεί βασικά να κάτσει στην άκρη και να κοιτάζει, κι αυτό μας αποκαλύπτει γι'αυτόν όσα και οι πράξεις του. Ουσιαστικά ζητά από την ανθρωπότητα να αναλάβει τις ευθύνες της και να ενηλικιωθεί, και η ανθρωπότητα τον κοιτά πίσω και του λέει “φίλε εντάξει αλλά δε χρειάζεται να είσαι τόσο μαλάκας, ΟΚ;”
Έχει τεράστιο ενδιαφέρον αυτό που επιχειρεί φέτος ο Μόφατ. Ξέρουμε πως οι Doctors κάθε φορά που αναγεννιούνται παρουσιάζουν κάποιες βασικές παρεκκλίσεις στο χαρακτήρα και στη φυσιολογία τους. Και πάντα περνούν ένα αρχικό διάστημα όπου προσπαθούν να ανακαλύψουν μέσω ενός διαρκούς trial-and-error, τι είναι αυτό που τους αρέσει, τι όχι, τι αναγνωρίζουν, τι απορρίπτουν. Σκέφτείτε το εναρκτήριο gag του 11 με τα φαγητό στην κουζίνα της Αμίλια.
Αυτό που βλέπουμε στη φετινή σεζόν είναι ένα εκτεταμένο τέτοιο trial-and-error, με τον 12 να δοκιμάζει τρόπους σύνδεσής του με την ανθρωπότητα, γιατί αυτή τη φορά έχει αλλάξει κάτι παραπάνω από την αίσθηση γεύσης του. Ειλικρινά το βρίσκω έξοχο και περιμένω με τρελό ενδιαφέρον την κατακλείδα.
Η οποία θα είναι φυσικά συνδεδεμένη με τις πράξεις και τις αποφάσεις της Κλάρα. Έγραφα την προηγούμενη βδομάδα πως ένα από τα πράγματα που μου αρέσουν στην εποχή Μόφατ είναι οι διαρκείς διακυμάνσεις στη σχέση του Doctor με τους εκάστοτε companions. Δεν θα δεις μια δυναμική στάσιμη επί 13 επεισόδια απλά επειδή έτσι. Είμαστε στο 7ο επεισόδιο και η Κλάρα τα βροντάει. Υπάρχει αίσθηση χρόνου, πράξεων και συνεπειών.
Η Κλάρα, για τον όποιον λόγο, (και δεν με ενοχλεί αυτό φέτος όσο θα με ενοχλούσε πέρυσι) έχει εξελιχθεί σε έναν χαρακτήρα με διαχρονική σύνδεση στις στιγμές που καθόρισαν τον Doctor, γράφεται ως περίπου φάρος ανθρωπιάς για αυτόν. Ο Doctor άλλαξε, επειδή όλοι αλλάζουμε, και ξέχασε προς στιγμήν τι σημαίνει επαφή, επειδή όλοι κάποτε το ξεχνάμε. Η Κλάρα θέλει να του το θυμίσει- αν δεν το κάνει αυτός, τότε δεν μένει κανείς για να το κάνει. Υπό ποιες συνθήκες θα γυρίσει κοντά του; Και υπάρχει άραγε περίπτωση η ιστορία αυτή να κορυφωθεί με την Κλάρα να θυσιάζεται πάλι για τον Doctor, επειδή κάποιες φορές για έναν άνθρωπο τραβάς ξανά και ξανά τα ίδια πράγματα, και εκείνος να πηγαίνει πάλι να τη σώσει; (Εκεί, στην περίεργη αυλή που πάνε όσοι θυσιάζονται για τον Doctor αυτή τη σεζόν.)
Είμαι αληθινά excited για το τι ακολουθεί.
***
Σχόλια:
*Η Κόρτνεϊ (“τι είναι το 'Κόρτνεϊ';”) κάνει τέλεια μίνι companion.
*Ο Πινκ κάνει τέλειο companion της companion. Αν δεν έγραφε Μόφατ η σεζόν απάνω θα ήμουν σίγουρος πως θα πεθάνει. Τώρα είμαι απλώς σίγουρος πως θα έχει happy end με την Κλάρα.
*Α, το κλασικό δίλημμα 'μια ψυχή ενάντια στην ανθρωπότητα'. Ποτέ δεν μπορείς να χάσεις με αυτό. Ανάλογα τους εμπλεκόμενους χαρακτήρες έχεις πάντα τόσα διαφορετικά πράγματα να ξεδιπλώσεις. Λάτρεψα το πώς η μικρή ήταν σε φάση “δε το συζητάμε καν, πάτε καλά; δε θα σκοτώσουμε ένα αθώο φεγγαράκι”.
*Οι τρεις γυναίκες και η μοίρα της ανθρωπότητας. Όμορφο.
*Ο Doctor καθώς εξηγεί το μέλλον της ανθρωπότητας κοιτάζοντας τον ουρανό δίχως φεγγάρι. Powerful stuff.
*Η στιγμή που σκάει το φεγγάρι-αυγό και γεννιέται ο δράκος ήταν η πιο τέλεια υπέροχη σαχλή σκηνή της σεζόν. Μόνο αγάπη.
*Η στιγμή που εμφανίζεται ένα νέο φεγγάρι στη θέση του παλιού ήταν εντελώς LOL-worthy αλλά χαλάλι.
*Το επόμενο επεισόδιο μοιάζει γαμάτο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου