ΟΚ, καταρχάς πόσο κουλ είναι το διαστημικό Όριαν Εξπρές; Αν έχω ένα κρίμα για την όλη φάση είναι που δεν εμπεριείχε κάποιο whodunnit το επεισόδιο για να είναι και συνεπές θεματικά, αλλά πραγματικά δε θα είμαι ο ξενέρωτος που θα διαμαρτυρηθεί για το ότι είχαμε μια αόρατη διαστημική μούμια-στρατιώτη. Δεν ήταν whodunnit αλλά ήταν whonext, το οποίο μπορεί υπό συνθήκες να είναι εξίσου νευρώδες και καθηλωτικό.
Και ήταν καθηλωτικό επεισόδιο. Όταν ήρθε η στιγμή που ο Doctor αποφάσισε πως ήταν ώρα να δει εκείνος τη Μούμια, θυμάμαι να απορώ τι θα βλέπουμε σε όλη την υπόλοιπη ώρα, έχοντας παντελώς χάσει την αίσθηση του χρόνου και ότι το επεισόδιο σχεδόν τελείωνε πια.
Όπως σε όλο αυτό το σερί επεισοδίων, αυτό που με κράτησε πρώτα και κύρια ήταν το interplay μεταξύ Doctor και Κλάρα. Ύστερα από τον καυγά τους την προηγούμενη βδομάδα μου φάνηκε περίεργο εξαρχής που ήταν μαζί στο τραίνο ακαι η άμεση εξήγηση δεν έκανε αυτό που συνέβαινε φυσιολογικό: Ήταν εκεί για ένα τελευταίο ταξίδι, που εμφανέστατα κι οι δυο τους ήλπιζαν πως θα ήταν κάτι παραπάνω από ένα ταξίδι. Εγώ συνήθως θέλω να πω, όταν τσακώνομαι δεν το ρίχνω μετά στους επιλόγους. Άμα τελειώσει κάτι, τελείωσε.
Ο Doctor με τον γνωστό douchey τρόπο του το ξέρει και τους ταξιδεύει εν γνώσει του στο στόμα του λύκου, αποδεχόμενος μια πρόσκληση που λάμβανε εδώ και καριό από έναν μυστηριώδη uber-douchebag που ήθελε να λύσει το μυστήριο μιας αρχαίας εξωγήινης θρυλικής φονικής μούμιας. Όμως και η Κλάρα, περνάει όλο το επεισόδιο προσπαθώντας να αρνηθεί αυτό που θέλει πραγματικά: Αυτό το ταξίδι να είναι μια ακόμα επικίνδυνη περιπέτεια. Και επειδή ακριβώς το αρνείται επίμονα, στο τέλος η μεταστροφή της είναι εντελώς έξαφνη, συνοδευόμενη από την φανταστική ατάκα, “Shut up and give me some planets”.
“Shut up and give me some planets!”
Υπέροχο. Και ξέρεις πως απελευθερώνει τη δυναμική τους εν όψει του τρίτου act αυτής της τρομερά ενδιαφέρουσας σεζόν. Δεν έγινε τυχαία αυτό το μπρος-πίσω της Κλάρα, ούτε για να σκοτώσουμε χρόνο. Ο Μόφατ το πάει κάπου όλο αυτό, και συνεχίζω να υποτπεύομαι πως η κορύφωση θα συμπεριλαμβάνει μια ακόμα θυσία της Κλάρα για τον Doctor, αυτή τη φορά πιο συνειδητή από ποτέ.
Το σενάριο του Τζέιμι Μάθεσον τους διαχώρισε ελαφρώς αμήχανα σε μερικά σημεία (οι επιμέρους μηχανισμοί του επεισοδίου δεν ήταν και τέλεια δουλεμένοι, ειδικά το κομμάτι με το βαγόνι στο οποίο είχε παγιδευτεί η Κλάρα μέχρι που δεν είχε παγιδευτεί άλλο), όμως ήταν απόλυτα λειτουργικό. Το έδαφος προετοιμαζόταν ώστε η Κλάρα να μπει στα παπούτσια του Doctor για μια στιγμή (όταν αναγκάστηκε να πει ψέμματα για το ευρύτερο καλό) την ώρα που ο Doctor έμπαινε στα παπούτσια της Κλάρα (όταν για πρώτη ίσως φορά στ σεζόν έδειξε δείγματα συναισθηματικής κατανόησης, εξηγώντας ότι δεν ήταν ακριβώς ψέμα(*).)
(*) Το πιστεύουμε αυτό απόλυτα; Ίσως όχι, αλλά ακόμα κι αν ο Doctor έλεγε ψέματα στην Κλάρα (σχετικά με το ψέμα που νωρίτερα την υποχρέωσε να πει), δείχνει πως για πρώτη φορά καταλαβαίνει πως πρέπει να φέρεσαι με έναν συγκεκριμένο τρόπο στους ανθρώπους ώστε να μην είσαι τελείως douchebag. THIS IS PROGRESS.
Όλα αυτά είναι όμορφα αλλά ο κυρίως κορμός του επεισοδίου είναι που το έκανε όλο έναν μικρό θρίαμβο αντί απλώς ένα μικρό κομμάτι του ευρύτερου παζλ. Η ιδέα του θρύλου μιας φονικής μούμιας που κανείς δε βλέπει εκτός εκείνου που πρόκειται να πεθάνει είναι απίστευτα spooky και εκτός από τα τρομερά visuals, από ένα σημείο και μεγά έγινε ενδιαφέρον για να βλέπουμε το πώς θα αντιδρούσε ο καθένας απέναντι στο αναπόφευκτο. Κάθε θάνατος ήταν διαφορετικός, ειδικά από τη στιγμή που αρχίσαμε να έχουμε μια ιδέα για το τι συμβαίνει.
Και ακόμα και η λύση του μυστηρίου κατάφερε να μην είναι απογοητευτική- όλα ταίριαζαν, και o τρόπος με τον οποίο ο Doctor ανέλαβε το ζήτημα όταν το έκανε (κάτι ανάμεσα σε ειλικρινή περιέργεια και μια τσαντίλα του στυλ “ε ΦΤΑΝΕΙ πια όμως”) έδωσε τέλειο φινάλε. Φυσικά. Φυσικά και θα ήταν στρατιώτης που έψαχνε να βρει ειρήνη. Φυσικά: Όλη η σεζόν είναι μια συνεχιζόμενη σπουδή πάνω στον ηρωισμό, τις διαταγές, τους απώτερους σκοπούς και τις θυσίες. Ο ίδιος ο Doctor είναι σαν ένας rogue στρατιώτης που συνεχίζει να υπηρετεί χωρίς να έχει διαταγές από κανέναν και χωρίς να ξέρει γιατί. Ο Doctor είναι ακριβώς σαν τη μούμια της οποίας το πνεύμα απελευθέρωσε- βρίσκεται κι ο ίδιος σε αναζήτηση ειρήνης, απλά δεν το έχει συνειδητοποιήσει πλήρως:
Ο Doctor απλώς περιμένει κάποιον να του πει “ανάπαυση”.
Αυτή η σεζόν γίνεται όλο και καλύτερη.
Τη στιγμή που είπε "Are you my mummy?" πανηγύριζα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΝαι ναι ναι ΝΑΙ, ΘΡΙΑΜΒΟΣ
Διαγραφή