H 4η σεζόν βρίσκει την οικογένεια των Fisher σε κατάσταση διάλυσης, και την ίδια τη σειρά απέναντι σε μια μεγάλη πρόκληση. Θα κατόρθωνε να ορθοποδήσει μετά την ενοχλητική μετριότητα της 3ης σεζόν ή θα επρόκειτο για το οριστικό jump the shark?Τα πρώτα επεισόδια λειτουργούν ως εξιλέωση. Χωρίς να είναι σπουδαία, προχωράνε με όμορφο τρόπο τις ιστορίες των χαρακτήρων και σιγά-σιγά εξαλείφουν ό,τι ενοχλητικό στοιχείο είχε απομείνει από την προηγούμενη σεζόν. Το αληθινό όμως turning point είναι το 5ο επεισόδιο (That's My Dog). Κοντά σε αυτό το σημείο είχε χάσει την μπάλα η σειρά την προηγούμενη χρονιά και τώρα τολμάει ξανά. Το αποτέλεσμα αξέχαστο, είτε αρέσει σε κάποιον είτε όχι. Προσωπικά βαρέθηκα μέχρι δακρύων με τo storyline του David, αλλά πιστεύω οτι εκμεταλλεύθηκαν με υποδειγματικό τρόπο τις συνέπειες.
Από κει και μετά, η σειρά παίρνει φωτιά. Η Claire έχοντας μπει πλέον για τα καλά στο πνεύμα της σχολής, πειραματίζεται στην τέχνη και στον έρωτα (με την Lauren Ambrose να εκπλήσσει με την ευαίσθητη απόδοση μιας ώριμης πια Claire), την ίδια στιγμή που κάθε ζευγάρι αντιμετωπίζει τα δικά του προβλήματα που ευτυχώς είναι πιο πρωτότυπα και καλοδουλεμένα από τα αντίστοιχα της 3ης σεζόν. Καλύτερο όλων το storyline που ακολουθεί τη σχέση της Ruth με τον George καθώς αρχίζει να ανακαλύπτει άγνωστες πτυχές του χαρακτήρα του. Απολαυστικότερο όλων, εκείνο που σαν απαγορευμένο καρπό έχει την Michelle Trachtenberg σε μια εμφάνιση-κόλαση, ως κακομαθημένη pop star!Όλα οδηγούν αρμονικά στο υπέροχο φινάλε, Untitled, όπου μέσα σε ένα κολλάζ δυνατών εικόνων (όπως αυτή την ανατριχιαστική του George στο bomb shelter) κάποιοι βασανισμένοι χαρακτήρες βρίσκουν επιτέλους την ευκαιρία να πετάξουν τις ενοχές που κουβαλούσαν και αφήνοντας το παρελθόν πίσω, να κάνουν μια νέα αρχή...
Κάποιοι άλλοι βλέπουν τον εαυτό τους να έχουν περάσει από μια διαδικασία ωρίμανσης μόνο και μόνο για να επαναλάβουν λάθη του παρελθόντος ελπίζοντας πως αυτή τη φορά τα πράγματα θα είναι διαφορετικά...
Κάποιοι καλούνται να δείξουν τη δύναμη της συγχώρεσης απέναντι σε αυτούς που δεν το αξίζουν...
Και κάποιοι συμβιβάζονται αφού συνειδητοποιήσουν πως ο εγωισμός τους έχει κάνει να ξεχάσουν τι ήταν αυτό που αγάπησαν ο ένας στον άλλο.
Γενικά, μια εξαιρετική χρονιά που μπορεί να είχε ακόμα τα ψεγάδια της αλλά αποτέλεσε μεγάλη βελτίωση από αυτήν που είχε προηγηθεί, και κυρίως ετοίμασε αποτελεσματικά το δρόμο για την 5η και τελευταία. Tεχνικά άρτια όπως κάθε παραγωγή του ΗΒΟ και όπως πάντα με ένα εντυπωσιακό line-up guest stars που για την 4η σεζόν περιλαμβάν
ει τους Patricia Clarkson, Lily Taylor, Kathy Bates, Michelle Trachtenberg, Mena Suvari, Justin Theroux, Veronica Cartwright, Joanna Cassidy, Ben Foster και φυσικά τον Richard Jenkins στο ρόλο του Nathaniel Fisher. Από το βασικό καστ ξεχωρίζουν όπως πάντα ο Peter Krause και η Lauren Ambrose χωρίς έστω ένας να υστερεί, στην ουσία.EXTRAS
Κοροϊδία, όπως όλα τα releases του ΗΒΟ, το οποίο παραδοσιακά βασίζεται στην ποιότητα του προϊόντος του χωρίς να θεωρεί οτι ο κόσμος ενδιαφέρεται για το πώς αυτό δημιουργήθηκε. Τελοσπάντων, υπάρχει ένα αφιέρωμα στο μοντάζ (!) και συνεντεύξεις των ηθοποιών, με τα προσχήματα να διασώζονται από τα 7 commentaries.
Κυκλοφορεί ήδη σε Region 1 ενώ στις 5 Σεπτεβρίου κυκλοφορεί σε Region 2, που είναι φτηνότερη ενώ στην ουσία πρόκειται για την ίδια έκδοση.
Useless Info!
- Οι bodyguards της Celeste, τραγουδίστριας που υποδύεται η Michelle Trachtenberg, παρακολουθούν μια γιαπωνέζικη ταινία τρόμου στο ριμέικ της οποίας πρόκειται να παίξει η Celeste. Αναφορά στην Sarah Michelle Gellar (αδερφή της Trachtenberg στην Buffy the Vampire Slayer) η οποία εκείνη ακριβώς την περίοδο γύριζε το The Grudge, ριμέικ μιας γιαπωνέζικης ταινίας τρόμου!
- Ο δημιουργός Alan Ball για πρώτη φορά δεν έγραψε την πρεμιέρα της σεζόν!
Στο comment που ακολουθεί υπάρχει SPOILER για το φινάλε της σειράς!
And They All Died Happily Ever After, Sort Of
ΑπάντησηΔιαγραφήBy VIRGINIA HEFFERNAN
Some said the world would end in fire. Some said in ice.
But no one predicted that the finale to HBO's apocalyptic drama "Six Feet Under" would be served room temperature. Instead, insiders, who had seen the show in advance, promised last week that the 75-minute episode would blow our minds. But, really, we should have been skeptical: our minds, after all, were already blown.
The magnificent and magnificently flawed series had compelled new, apprehensive attention with its July 24 episode, in which Nate Fisher (Peter Krause), the show's main mensch - or was he a weasel? - collapsed after adulterous sex while coining, in the year's best line of dialogue, an evocative contraction of the words "numb" and "arm": narm.
Narm!
Then there was the July 31 episode, in which Nate seemed to recover, then spontaneously died - a reverse resurrection. The episode of Aug. 7, in which Nate's family mourned his death, was as melancholy and philosophically rigorous an hour of drama as television has ever tried.
On Aug. 14, the family, six weeks after Nate's death, spun into howling madness. Claire (Lauren Ambrose), Nate's sister, freaked out about the war in Iraq, then crashed her car. David (Michael C. Hall), Nate's brother, raved while endangering his children. And Brenda (Rachel Griffiths), Nate's widow, dreamed of having sex with her unhinged brother.
Then she went into labor.
In last night's episode, Brenda gave birth to Nate's daughter: a small, soundless girl who seemed unwell. David left his family. Ruth (Frances Conroy), Nate's mother, who had to give up her other granddaughter, Maya (Brenna Tosh and Bronwyn Tosh), despaired. Only Claire seemed to have reason to hope: she had an offer of a job in New York. The possibility that at least one of the benighted Fishers might escape their Los Angeles death trap was heartening.
Miraculously, things started looking up all around. Brenda's daughter thrived. David reconnected with his boyfriend and their sons; they cut ties with the Fishers' brisk, ambitious business partner, Rico (Freddy Rodriguez), and redid the funeral home in burgundy and stainless steel. Ruth, who spent much of the episode in a stupor, found her strength at last.
Finally, the whole crazy family sat down to dinner, at which they told stories about Nate and eventually toasted the absent son. There was laughter. Maya, Nate's usually taciturn older daughter, who was back in Brenda's custody, even managed to muster, "To Daddy!"
(Sidebar question: are the twin actresses playing Maya, who was featured in so many macabre scenes, traumatized yet?)
Suddenly, "Six Feet Under" seemed prepared to end on a note of uplift, hugs and Polonian advice: life goes on; family is where you find it; follow your dreams; to thine own self be true.
And it didn't exactly not end that way, except that this show had one last mortal-coil shuffle to perform. This one was intended to be a showstopper.
As Claire drove east in a new car - bless her, she had totaled that hideous hearse in her accident - she let her mind wander. Into the young, agile mind came a premonition: everyone would die. Suddenly the show became a montage of the ways all the show's remaining major characters would leave this world. Keith (Mathew St. Patrick), David's boyfriend, was shot in the back of an armored truck. An aged Brenda died while listening to her brother ramble on about emotional closure. Ruth expired in bed, attended by David and her companion, George (James Cromwell). David keeled over while fantasizing about Keith. Rico collapsed on a cruise ship.
And finally Claire herself, her eyes so rheumy they looked opaque, died in a huge dark-wood bed, surrounded by evidence of a well-lived, love-filled life and an HBO set designer's sense of future décor. The year was 2085. She was 102.
The sequence flew by. It was very pale. The aging makeup, unfortunately, turned all of them into characters from "Cocoon" or Miss Havisham, with spectral expressions and white flyaway hair. Keith's murder seemed stupid. In fact, the whole overwrought montage was at least half ludicrous, and almost half lovely.
But that precious ratio - which recalls the balance of silliness and beauty in Trollope and some of Hardy - has always been the show's strong suit, a 19th-century tone ingeniously invented and confidently maintained over five seasons. It's rare that a sensibility remains so unified and so unshy on a fancy soap opera; melodramatists too often get scared of being called hysterics and betray their genre, blowing it off for dumb stunts or trying, in some 11th hour, to sober up and turn manly. But the producers of "Six Feet Under" never cared about impressing the "Wire" or "Deadwood" audiences. They had their ratio, and they saw it through. "Six Feet Under" was a beautiful series, and its finale will suffice.
>>It's rare that a sensibility remains so unified and so unshy on a fancy soap opera; melodramatists too often get scared of being called hysterics and betray their genre, blowing it off for dumb stunts or trying, in some 11th hour, to sober up and turn manly. But the producers of "Six Feet Under" never cared about impressing the "Wire" or "Deadwood" audiences.
ΑπάντησηΔιαγραφήMε αυτό το σχόλιο συμφωνώ απόλυτα, και το λέω ως φαν του Deadwood! :)