~Jed Bartlett
Είναι η απουσία, πέραν ελαχίστων περιπτώσεων, αυτού ακριβώς του πνευματώδους χιούμορ που αποτελεί μια από τις πιο χτυπητές αδυναμίες τις μετά-Sοrkin εποχής του West Wing. Και είναι πολλές. Ο έμπειρος showrunner John Wells (E.R.) ανέλαβε να βγάλει το φίδι από την τρύπα όταν ο δημιουργός και αποκλειστικός σεναριογράφος της σειράς αποφάσισε να αποχωρήσει μετά από 4 χρόνια εκπληκτικής δουλειάς. Και τα έκανε μαντάρα.Δίχως να καταφέρει να εκμεταλλευτεί ούτε μία από τις αμέτρητες προοπτικές που είχε αφήσει ανοιχτές ο Sorkin με το φινάλε της 4ης σεζόν, μετατρέπει μια πολλά υποσχόμενη κριτική του χριστιανικού φονταμενταλισμού σε μια ακόμα χιλιομασημένη απόπειρα κατακραυγής του μουσουλμανικού. Έπειτα, αστοχεί θεαματικά στους χαρακτήρες. Οι χαρακτήρες του West Wing καθήλωναν λόγω της πολυπλοκότητάς τους, αποτελούσαν το συνδυασμό πολλών συνιστωσών. Ο Wells επιλέγει μία για τον καθένα, μετατρέποντας το πιο καθηλωτικό ensemble της προ-Lost τηλεόρασης σε ένα μάτσο αφελών ιδεαλιστών ή άκαρδων ρεαλιστών της μίας γραμμής. Πού πήγε η ευαίσθητη πλευρά του Leo? Η σκληρή CJ? Ο ιδεαλιστής Will? Ο πομπώδης Bartlett ή, ακόμα, αυτός που διαλόστειλε τον Θεό? Στη λήθη, δυστυχώς.
Έχει κι άλα, έχει κι άλλα. Οι γνωστές signature sequences με τους ταχείς witty διαλόγους στους διαδρόμους του Λευκού Οίκου? Δυστυχώς παραμένουν. Και δυστυχώς διότι κανείς δε μπορεί να τις γράψει σαν τον Sorkin με αποτέλεσμα φυσικά να καταλήγουν ανούσιες και περισσότερο "υποχρεωτικές" παρά διασκεδαστικές. Παρόλ'αυτά όμως η μεγαλύτερη αστοχία της κάκιστης αυτής 5ης σεζόν δεν είναι άλλη από την απλουστευτική γελοιότητα στην σκιαγράφηση των μεγάλων θέματων με τα οποία καταπιάνεται. Ο Sorkin έφαγε ένα χρόνο για να "απελευθερώσει" τον φιλελεύθερο και προοδευτικό Bartlett και του πήρε 3μιση χρόνια για να εισάγει την πρώτη αποφασιστική αλλαγή στην εξωτερική πολιτική της χώρας. Αργά βήματα, πολλές ήττες, πολλές απογοητεύσεις και λίγες, μικρές και δύσκολες νίκες. Όλα αυτά στη δύσβατη, πολλές φορές ουτοπική, πορεία που επέλεξε αυτή η κυβέρνηση. Και ξαφνικά έρχεται ο John Wells για να φτιάξει τον προϋπολογισμό, να σώσει το ασφαλιστικό και να λύσει το Παλαιστινιακό (!) μέσα σε μία σεζόν! Όπα ρε φίλε, κάλμα!!
Αυτά τα ολίγα σε μία σεζόν που είναι επίσης γνωστή και ως "Η Μαλακία", και όχι αδίκως. Μέσα από ένα απογοητευτικό σερί διόλου αξιομνημόνευτων επεισοδίων (μόνο εκείνο με Glenn Close - William Fichtner στους ρόλους 2 ακραία αντίθετων δικαστών ξεχωρίζει, θυμίζοντας τις βήμα με βήμα μικρές νίκες και αναγκαστικές υποχωρήσεις τις 4ετίας Sorkin) συντελείται ίσως η πιο εμφατική jump the shark περίπτωση στα χρονικά της τηλεόρασης. Ντροπιαστικό.
Kυκλοφορεί σε Region 1. As if...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου