Ενδιαφέρουσα περίπτωση το Surface. Ξεκίνησε ως κάτι αδιάφορα μέτριο για να εξελιχθεί σίγουρα όχι σε κάτι το εξαιρετικό αλλά, σε κάτι αρκετά ενδιαφέρον που σε καμία περίπτωση δεν προσβάλλει τον θεατή του. Η φόρμα του storytelling είχε το ενδιαφέρον της. Στην πραγματικότητα παρακολουθήσαμε 2 σειρές σε μία. Στην πρώτη ακολουθούμε την ιστορία ενός περιθωριακού εφήβου που, όχι διαφορετικά από έναν Peter Parker, βρίσκει τη δύναμη να ξεφύγει από το στόχαστρο όσων γύρω του δεν τον καταλαβαίνουν. Η δεύτερη, που αποτελεί και το A-story της σειράς, καταγράφει τις προσπάθειες μιας ωκεανολόγου και του κρέατος sidekick της να αποκαλύψουν στο κοινό την αλήθεια για ένα νέο είδος που κολυμπά στους ωκεανούς.
Δείγμα κι αυτό της νέας σχολής του Lost, σειρών που ξεκινούν με υποσχέσεις για fantasy μόνο και μόνο για να το ρίξουν μετά στο SF, το Surface είναι παρά ταύτα μια ιστορία που διαρκώς βελτιώνεται. Μπορεί οι χαρακτήρες να μη γίνονται ποτέ πραγματικά ενδιαφέροντες (αν και η Ferris Bueller-esque σχέση του Miles με την αδερφή του μου άρεσε, ενώ την κουκλάρα Leighton Meester -Carrie Bishop στη Veronica Mars- θα την ξαναδούμε πολλές φορές στο μέλλον) αλλά η πλοκή θα μπορούσε κάλλιστα να έχει προέλθει από μια βελτιωμένη μυθολογία των X-Files. Χωρίς χαοτικές υποπλοκές και δαιδαλώδεις διαδρόμους ανάπτυξης, η ιστορία έχει συγκεκριμένη κατεύθυνση και μας αφήνει πάνω που έφτασε στο καλύτερο. Σε μια πιθανή δεύτερη σεζόν οι ήρωες, που δε συναντώνται παρά στην τελευταία πράξη του τελευταίου επεισοδίου, θα ζουν πλέον σε ένα διαφορετικό κόσμο. Η πρώτη, και δυστυχώς πιθανώς μοναδική, σεζόν δεν ήταν παρά το origin story μιας σχεδόν υπερηρωικής ομάδας σε έναν κόσμο-παραλλαγή του δικού μας. Η αγωνία, που από ένα σημείο και έπειτα αυξάνεται κατακόρυφα, αποτελεί λόγο για να παρακολουθήσει κάποιος αυτή τη σειρά που, αν και δίνει εν τέλει μια σαφέσταση αίσθηση closure, είναι κρίμα να φύγει. Όχι τόσο γιατί είναι εξαιρετική (που δεν είναι) αλλά κυρίως γιατί πλέον οι πιθανές κατευθύνσεις που μπορεί να πάρει είναι απεριόριστες, και συναρπαστικές. Here's hoping.This Week
Το καλύτερο ως τώρα 40λεπτο του 2006 ήρθε από το Grey's Anatomy, όπου μια πανέμορφη Christina Ricci βρίσκεται στο επίκεντρο μιας bomb scare και ο Kyle Chandler (King Kong) θα επιχειρήσει να την αποσοβήσει. Με τα προσωπικά δράματα του καθενός από τους χαρακήρες να μη φεύγουν ποτέ από το προσκήνιο και να συνδυάζονται έξοχα με την αγωνία για τη βόμβα, η σειρά αγγίζει την τελειότητα, όπως αυτό προκύπτει καλύτερα από την απίστευτη σεκάνς που, σε παράλληλο μοντάζ, παρακολουθούμε τον Alex να τρέχει για να προλάβει τον Sheppard αλλά και την Bailey να αρνείται να γεννήσει αν δεν έρθει ο άντρας της, σε ένα αποκορύφωμα τραγικής ειρωνείας.
Πόσο ξεκαρδιστικό ήταν στο Office όταν ο Michael έχασε το πέρασμα του Conan O'Brien από δίπλα του επειδή κυνηγούσε την Tina Fey? (ή έτσι νόμιζε!) Επιπροσθέτως, πόσο λατρεμένος είναι ο χαρακτήρας της Jen, σφιχτόκωλης φεμινίστριας που ανάβει με την παραμικρή επίδειξη κυριαρχίας από την πλευρά του Michael? Τι κρίμα που με τους Ολυμπιακούς θα πρέπει να περιμένουμε μέχρι το Μάρτιο για νέο επεισόδιο.
Κατανοώ τι πήγαν να κάνουν στο House. Και συνδύσαν ωραιότατα την πορεία της σχέσης του House με τη Stacy, με την αρρώστια της εβδομάδας όπου μια γυναίκα ζούσε για χρόνια έναν ευτυχισμένο γάμο μόνο και μόνο επειδή έλεγε ψέμματα στον άντρα της. ΟΚ, το πιάσαμε το υπονοούμενο. Αλλά δε μου άρεσε. Αυτό που τελικά συνέβη, δε θα το έκανε ο House, παραείναι κυνικός για κάτι τέτοιο. Τελοσπάντων, δε με πείραξε τόσο πολύ για να ξενερώσω κιόλας, εξάλλου το υπόλοιπο επεισόδιο ήταν ωραιότατο.
Still to Come
Χμ, κατά τα φαινόμενα ο Michael Chiklis σκηνοθετεί το επεισόδιο Shield αυτής της εβδομάδας. Είμαι περίεργος να δω τι κατεύθυνση θα πάρει τώρα η σειρά μετά το γκολ του προηγούμενου επεισοδίου (σε συνδυασμό με ένα συγκλονιστικό ξέσπασμα από τον Forest Whitaker). To βέβαιο είναι οτι η πλοκή είναι ανοιχτή προς 100 διαφορετικές κατευθύνσεις. Και όχι μόνο όσο αφορά την Strike Team. Αυτή η flirty skirt αστυνομικούλα, για παράδειγμα, θα τον φάει τον Dutch. Στοίχημα.
Τέλειο επεισόδιο το πανηγύρι στη Veronica Mars. Το μυστήριο, η ανάπτυξη του χαρακτήρα της Jackie, η πρώτη εμφάνιση της κούκλας Jessy Schram στο ρόλο της "πριγκήπισσας" Hannah... Και τα καλά δε σταματούν εδώ για τη σειρά (duh) καθώς οι cool guest εμφανίσεις συνεχίζονται αυτή την εβδομάδα με την Κristin Cavallari του Laguna Beach στο ρόλο μιας λεσβίας μαζορέτας που ζητάει τη βοήθεια της Veronica.Επιτέλους. Η Mira Furlan επιστρέφει στο Lost. Η σειρά είναι άνιση εδώ και κάμποσο διάστημα, αλλα η επιστροφή της Rousseau μπορεί να την ξαναστείλει επιτέλους στην κατεύθυνση που λάτρεψα πέρυσι.
Quotes
Ron (narrating): Maeby pitches her TV show to a Hollywood icon who says...
Ron: ...No. I, uh, I don't see it as a series. Maybe a movie.
(Από πού να το πιάσεις αυτό. O Ron Howard αφηγείται για τον εαυτό του, στο φινάλε του Arrested Development)
Because inside my manly exterior beats the heart of a 14-year old girl.
(Ο Seth του O.C. εξηγεί στον Ryan για ποιο λόγο δεν θέλει να μείνει μόνος στην Valentine's Day)
Ted, the only reason to wait a month for sex is if the girl is 17 years, 11 months old.
(Tα σχόλια περιτεύουν. Κυρίες και κύριοι, σας δίνω τον Barney)
This is wrong on so many levels.
(Ο Michael Bluth του Jason Bateman σχολιάζοντας ένα καυτό τετ-α-τετ με την ημίγυμνη Nellie της Justine Bateman, πραγματικής αδερφής του. Φυσικά μόνο στο Arrested Development)
Well here we go, on our way to New York. New York, New York. A city so nice they named it twice. Manhattan is the other name.
(O Michael του Office θα μπορούσε να είναι και επικεφαλής τουριστικών γκρουπ)
Oh, I'm sorry, it's still your limo. What do you say, miss Daisy?
(Ο House δεν έχει πάρει και πολύ στα σοβαρά την τοποθέτηση του Foreman ως επιβλέπονά του)
She's got my McDreamy and my McDog. She's got my McLife.
(Η Meredith του Grey's Anatomy σχολιάζει τις εξελίξεις στα ερωτικά της)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου