Εντάξει, η αλήθεια είναι οτι περίμενα περισσότερα. Τόσο σε επίπεδο δημιουργών όσο και από πλευράς καστ, το Unit είχε να αντιμετωπίσει τις υπερβολικά υψηλές προσδοκίες μου. Ως τώρα δεν το έχει καταφέρει απόλυτα, αλλά αυτό δε σημαίνει οτι δεν είναι μια πολύ καλή σειρά-- σημαίνει απλώς οτι Shield δε βγαίνουν κάθε μέρα.Για μιλιταριστικό δράμα πάντως, πέφτει υπερβολικά πολύ βάρος στους χαρακτήρες, κι αυτό είναι καλό πράγμα στο βιβλίο μου (:P). Το βασικό κόνσεπτ της σειράς θέλει μια επίλεκτη ομάδα στρατιωτών να συμμετέχουν σε μια άκρως μυστική μονάδα, γνωστή μόνο ως... Μονάδα, η οποία απαντά αποκλειστικά στον Πρόεδρο των ΗΠΑ και την ύπαρξη της οποίας γνωρίζουν μόνο τα μέλη της και οι σύζυγοί τους. Κι εδώ έρχεται η ιδέα που κάνει τη διαφορά. Χάρη σε αυτό το σεναριακό τσαλιμάκι, η δράση της σειράς πέφτει εξίσου στο πεδίο της μάχης (με τα παιδιά μας να κυνηγάνε τρομοκράτες) αλλά και πίσω στο σπίτι όπου οι γυναίκες τους ζουν το δικό τους δράμα. Η Molly Blane της εξαιρετικής Regina Taylor σηκώνει στις πλάτες της τόσο τα ψυχολογικά βάρη του άντρα της (που ως ηγέτης της Μονάδας δεν έχει άλλον να εμπιστευθεί εκτός από αυτήν) όσο και αυτά των υπολοίπων γυναικών που στρέφονται σε αυτήν όταν χρειάζονται κάτι. Γυναίκες σαν την Kim Brown (της ανεπαρκούς Audrey Anderson), η οποία προσπαθεί να βρει το πάτημά της καθώς ο κόσμος της όπως τον ήξερε χάνεται κάτω από τα πόδια της, όταν ο άντρας της μετατίθεται στην άκρως μυστική αυτή ομάδα. Οι ζωές αυτών των γυναικών είναι εξίσου, αν όχι περισσότερο, συναρπαστικές από αυτές των αντρών τους. Κι ας μην έχουν μπαζούκας.
Όχι οτι οι ζωές των μελών της Μονάδας είναι βαρετές. Ο newbie Bob Brown του λατρεμένου Scott Foley δυσκολεύεται να προσαρμοστεί στις απαιτήσεις της νέας αποστολής του, την ίδια στιγμή που ο λοχίας του φοβερού Robert Patrick εμπλέκεται συναισθηματικά με μια από τις παντρεμένες γυναίκες μέλους της Μονάδας του (απαιτώ περισσότερη screen time για τον Τ-1000!) και ο Jonas Blane του αψεγάδιαστου Dennis Haysbert αγωνίζεται να μην χάσει τον εαυτό του μέσα στην παράνοια της αποστολής του. Μέσα από ένα τέτοιο συναρπαστικό ensemble χαρακτήρων, άρτια καθορισμένων μέσω ορισμένων εντελώς Mametian διαλόγων, το τελευταίο πράγμα για το οποίο βρίσκω τον εαυτό μου να ενδιαφέρεται είναι το actual story των επεισοδίων-- μονοδιάστατο και προβλέψιμο. Όση δουλειά γίνεται για πειστούμε πόσο αληθινοί είναι τελικά αυτοί οι άνθρωποι, τόσο ο Mamet αυτο-σαμποτάρεται δείχνοντάς τους τόσο άτρωτους στο πεδίο δράσης (ένα λάθος ας πούμε που πάντα απέφευγε με δεξιοτεχνία ο JJ Abrams στο Alias).Δε με πειράζει ως τώρα, είναι νωρίς εξάλλου. Επιπλέον, έχω κάθε πίστη οτι η συνεισφορά του Shawn Ryan θα φέρει αργά ή γρήγορα στο Unit αυτά που του λείπουν για να θεωρηθεί αληθινά σπουδαίο. Στοιχεία όπως οι σφιχτές πλοκές που λένε κάτι για τους χαρακτήρες, στοιχεία όπως η αμφισβήτηση του εαυτού και της κάθε απόφασης που παίρνει ο κάθε ήρωας. Κρίνοντας από τις δύο τελευταίες δουλειές του φοβερού σεναριογράφου (τόσο ο σκοτεινός Angel, όσο κυρίως ο διφορούμενος Vic Mackey), έχω κάθε λόγο να πιστεύω οτι και τα μέλη της Μονάδας δε θα παραμείνουν clean-cut για αρκετό καιρό. Και τότε είναι που θα έχουμε στα χέρια μας αυτό που περιμέναμε. Μόνη μου φοβία είναι η φιμωτική δύναμη ενός μεγάλου δικτύου σαν το CBS που ίσως να μη θελήσει να βρεθεί με ένα μάτσο αντι-ήρωες στα χέρια του. Ο χρόνος θα δείξει τελικά, και ευτυχώς από αυτόν το Unit θα έχει αρκετό, αν κρίνουμε από τα εντυπωσιακά νούμερα των δύο πρώτων εβδομάδων...
This Week
Καιρό είχαμε να δούμε τέτοια τηλεοπτική εβδομάδα! Σκούπισα το πάτωμα με το σαγόνι μου αυτές τις μέρες, τόσες φορές που έπεσε εκεί κάτω. Το τελευταίο 20λεπτο του Galactica, το cliffhanger της πρεμιέρας των Sopranos, το τελευταίο 10λεπτο του 24 για δεύτερη συνεχή εβδομάδα, το γεγονός οτι επέστρεψε η Veronica Mars και μάλιστα συνοδεία λεσβιών cheerleaders, το πόσο υπέροχος ήταν ο Michael Scott του Office με τα πιτσιρίκια και το πόσο αυθεντικά συγκινητικό ήταν το βίντεο από όταν ήταν παιδί ο ίδιος, το γεγονός που περιμέναμε εδώ και χρόνια στο West Wing (AT FUCKIN LAST!) και να μην ξεχάσω τα, εμ, οπίσθια της Gina Torres στο Shield.
Μια στάση στο 24 για να πω οτι όποιος απορρίψει το γεγονός του τελευταίου επεισοδίου ως απλό stunt, δεν ξέρει τι του γίνεται. Η σειρά φέτος όχι μόνο φτάνει σε άνευ προηγουμένου αγωνιώδεις κορυφώσεις, αλλά βουτά στις ψυχές των πρωταγωνιστών όπως ελάχιστες φορές στο παρελθόν. Οι πρόσφατες εξελίξεις αποτέλεσαν αφορμή για την εξερεύνηση χαρακτήρων των δύο αδιαμφισβήτητων, πλέον, πρωταγωνιστών της σειράς, καθώς και μια εξαιρετική μελέτη του τρόπου που λειτουργούν σε αντίθεση με τους υπόλοιπους. Τόσο σε δραματουργία, όσο και σαν κομμάτι της πλοκής, οι 2 τελευταίες ώρες της σειράς αποτελούν ισάριθμα λαμπρά παραδείγματα του γιατί η φετινή σεζόν είναι η καλύτερη όλων. Φυσικά απαιτώ περαιτέρω εξερεύνηση αυτών των θεματικών στην υπόλοιπη σεζόν, για να δούμε ολοκληρωμένο ένα αληθινά σπάνιο αριστούργημα που δεν πίστευα μέχρι πριν 2 μήνες οτι θα μπορούσε να μας προσφέρει το 24.
Το νέο σόου ταλέντων του Simon Cowell λέγεται American Inventor και αναζητά, ναι, τον επόμενο μεγάλο εφευρέτη. Η σκοπιά της αναζήτησης του αμερικάνικου ονείρου κάτω από την οποία προβάλεται ο κάθε "διαγωνιζόμενος" δεν αφήνει πολλά περιθώρια για τον χαβαλέ του American Idol. Έτσι τουλάχιστον ήταν οι αρχικές προθέσεις. Αλλά όταν βλέπεις έναν 40χρονο μαντράχαλο να εξηγεί πώς πούλησε το σπίτι του για να κατασκευάσει κάτι παντελώς ηλίθιο και άχρηστο, και στη συνέχεια να ζητάει συγγνώμη από τη μητέρα του μπροστά στην κάμερα (!), το σόου δεν αφήνει και πολλά περιθώρια στον θεατή από το να γελάσει μέχρι δακρύων. Θρυμματισμένα όνειρα, χαραμισμένες περιουσίες, πεταμένος χρόνος και όλα αυτά με περιτύλιγμα 4 κριτές χωρίς προσωπικότητα που τσακώνονται χωρίς εμφανή λόγο και εξυμνούν κάθε τι πολιτικά ορθό μιλώντας για το Αληθινά Σπουδαίο Έργο που κάνει η εκπομπή. Αυτό που κάνει στην πραγματικότητα, είναι να υπογραμμίζει τους λόγους για τους οποίους το American Idol είναι ο 'Citizen Kane' (ή μάλλον, η 'Casablanca') της non-scripted τηλεόρασης: είναι intentionally fun, αραιά και πού πετυχαίνεις ανθρώπους με αληθινό ταλέντο, παραμένει quotable από την αρχή ως το τέλος, και κυρίως τίποτα πραγματικά σημαντικό δεν είναι at stake. Σε θάβει ο Simon? Σιγά το πράγμα, δεν έχεις φωνή. Τα μαζεύεις και συνεχίζεις. Κοινώς, σε αντίθεση με το American Inventor, το Idol δεν κάνει τον θεατή να αισθάνεται άσχημα επειδή διασκέδασε. Αν το ιδιαιτέρως μεγάλο κοινό που συντονίστηκε για την πρεμιέρα του Inventor διατηρηθεί και τις ερχόμενες εβδομάδες, θα είναι μια σαφής ένδειξη των μαζοχιστικών τάσεών του. Make songs, not sporks, people!Still to Come
Το thriller Prison Break επιστρέφει μετά από 4 μήνες για το υπόλοιπο της πρώτης σεζόν του, και καταφέρνει όχι μόνο να ακολουθήσει το cliffhanger του Νοεμβρίου με ένα ακόμα εκπληκτικό και αγωνιώδες 40λεπτο, αλλά να παραδώσει ταυτόχρονα ένα εξίσου σοκαριστικό φινάλε! Ευφυώς γραμμένο και παραπλανητικό με κάθε πιθανό τρόπο, το PB συνεχίζει να παίζει πανέξυπνα με τις προσδοκίες του θεατή και να παραδίδει τις ανατροπές με σταθερό και αδιάκοπο ρυθμό. Είναι ωραίο να βλέπεις οτι η απραξία δεν έκανε κακό στο τιμ της σειράς.
Κι αν το ένα καθηλωτικό δράμα αρχίζει, ένα άλλο τελειώνει. Το καλύτερο από ποτέ Shield, κλείνει το πρώτο μέρος της 5ης σεζόν του με το 90-λεπτο επεισόδιο 'Post Partum'. Τα πάντα είναι στον αέρα και αν κρίνω από το πόσα παράλληλα threads είναι ανοιχτά, δε θέλω καν να σκέφτομαι με τι cliffhanger είναι ικανοί να μας κρατήσουν μέχρι τον Σεπτέμβριο. Ό,τι πάντως κι αν συμβεί αύριο, το πιο σπουδαίο κληροδότημα της φετινής σεζόν του αστυνομικού δράματος είναι η τεράστια ερμηνεία του Forest Whitaker που είναι αδύνατον να μην αναγνωριστεί και στα Έμμυ. Θα τον έχουμε μαζί μας και του χρόνου? Θα μάθουμε την Τρίτη...
Όσο πλησιάζουμε στο επεισόδιο των εκλογών του West Wing τόσο η σειρά συνεχίζει να εκπλήσσει με το βάθος με το οποίο μελετά τα πολιτικά διλήμματα των δύο υποψηφίων. Κι αν και μάλλον ξέρουμε ποιος θα είναι ο νικητής, είναι πλέον περισσότερο ενδιαφέρον από ποτέ να μάθουμε πώς θα το καταφέρει. Στο τελευταίο βήμα πριν την ώρα της κρίσης, πάντως, στρατολογείται ο Jon Bon Jovi για να κάνει κι αυτός το κατιτίς του. Ολόκληρος δημοκρατικός υποψήφιος δε μπορούσε να καταφέρει καλύτερα? Μάλλον άμα δεν είναι αντίπαλος ο Bush δε λέει, ε?
Μετά τις αποκαλύψεις -επιτέλους!- στο προηγούμενο επεισόδιο του Lost έχει ανοίξει ξανά η όρεξή μου για περισσότερα. Το επεισόδιο αυτής της εβδομάδας λέγεται 'The Whole Truth' και ελπίζω να συνεχίσει στο δρόμο που άνοιξε το flashback της Claire.
Quotes
You ever think what a coincidence it is, that Lou Gherig died of Lou Gherig's disease?
(O Christopher των Sopranos έχει και χιούμορ, ή έτσι δείχνει να νομίζει)
Vic Mackey kills cops! He--he deals drugs! He beats suspects! You know what he did yesterday? He--he screwed my ex-wife with the sole purpose… of making this investigation seem like a personal vendetta. He may have assassinated a gang leader. And that’s just all in one day. I wonder what he’s gonna do today? I wonder what he’s gonna do tomorrow?
(Ένας συγκλονιστικός Forest Whitaker κατά το απόλυτο ξέσπασμα του χαρακτήρα του, στο Shield)
I'm a kid and you really need a kid. I mean, it's just good TV.
(Πριν φύγει κλαίγοντας στη μαμά του, ο 14χρονος Kyle είπε να το παίξει έξυπνος στους κριτές του American Inventor. Καλύτερα να δοκίμαζε την τύχη του στο Idol. Speakin of...)
This was the point in the show where Stevie Wonder turns down the volume.
(Στο American Idol η πιτσιρικαρία για κάποιο λόγο κάνει μεγάλο γκελ με το κοινό, αλλά ο Simon Cowell δεν πείστηκε από την ερμηνεία του Kevin στο 'Part-Time Lover' του Stevie Wonder.)
Spoiler Alert (24)
Well, this morning I woke up with a guy in my bed that I'll probably never see again, and I just watched one of my best friends die right in front of me. So, I guess not that great.
(H Chloe του 24 δεν αισθάνεται και τόσο καλά.)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου