Δεν είναι οτι κινδύνευσε πραγματικά σε κάποιο σημείο να βγει από τη λίστα των αριστουργημάτων, αλλά με μερικά άνισα επεισόδια στη μέση αυτής της "2.b" σεζόν, το Battlestar Galactica με είχε ψιλοανησυχήσει. Ένα τρομακτικά καλό σερί 3 επεισοδίων προς αυτό το φινάλε-βόμβα όμως μου θύμισε γιατί αυτή η σειρά αξίζει να αναφέρεται δίπλα, ας πούμε, στο Angel. Η σύγκριση δεν είναι τυχαία. Όπως και το μνημείο του Joss Whedon, έτσι και αυτό εδώ το re-imagining από τον Ron Moore δεν φοβάται να παίρνει τεράστια ρίσκα, να έχει απόλυτη αυτοπεποίθηση και επίγνωση της σπουδαιότητάς του, καθώς και όχι απλά να μην αποφεύγει τις μεγάλες αλλαγές, αλλά να τις αναζητά κιόλας. Κάθε νέα σεζόν του Angel ήταν σα μια νέα σειρά, και με παρόμοιο τρόπο κάθε περίπου 10 επεισόδια αυτό εδώ το space opus μετατρέπεται σε κάτι εντελώς διαφορετικό.
Κάτω από το κάλυμμα της διαστημικής όπερας, το Galactica δε φοβήθηκε ποτέ να μιλήσει και να τοποθετηθεί σε ορισμένα από τα πιο φλέγοντα ζητήματα της σύγχρονης κοινωνίας, κάτι που εξαρχής το είχε αναδείξει σε ένα από τα πλέον σκεπτόμενα δράματα της αμερικάνικης τηλεόρασης. Φτάσαμε τελικά στο τέλος του δεύτερου κύκλου έχοντας εξετάσει την ισχύουσα κατάσταση κάτω από κάθε πιθανή οπτική, και μέσα από αυτήν είναι σαφές οτι τα όρια μεταξύ καλού και κακού όχι απλώς είναι εντελώς ασαφή, αλλά σε πολλές περιπτώσεις ούτε καν υπάρχουν.
Ενώ λοιπόν έχουμε μπει στο τριπάκι να ακολουθήσουμε το πολιτικό παιχνίδι που παίζεται, τρεις μαγικές λέξεις εμφανίζονται στο κάτω μέρος της οθόνης μας και μας στέλνουν αδιάβαστους-- το Galactica επανεφευρίσκει και πάλι τον εαυτό του. Αυτό το One Year Later τελευταίο 20λεπτο είναι σε βαθμό σοκ, το BSG-αντίστοιχο του να σκοτωνόταν ο Jack Bauer στο 24. Γκρεμίζει τα πάντα και ξαναρχίζει από την αρχή, ή έτσι νομίζουμε μέχρι την ανατριχιαστική σκηνή της συνάντησης των ηγετών. Ξαφνικά πλοκές που νομίζαμε παρατημένες βγάζουν απόλυτο νόημα (όπως η πυρηνική βόμβα), πράγματα που πιστεύαμε οτι έχουμε καταλάβει απόλυτα έρχονται και μας τσιμπάνε από πίσω (τι ακριβώς αποφασίσανε οι νούμερο 6 και 8 κατά τη "φώτισή" τους?) και όλα έρχονται να δεθούν με εντυπωσιακό τρόπο που με έκανε να αφρίσω όταν συνειδητοποίησα οτι πρέπει να περιμένω 7 frakkin' months για τη συνέχεια.
Το φινάλε της δεύτερης σεζόν μπορεί να μην διέθετε το στιγμιαίο σοκ που προσέφερε εκείνο της πρώτης, αλλά μου άφησε κληρονομιά ένα μούδιασμα διαρκείας που όσο πλησιάζαμε στο τέλος όλο και εντεινόταν, ενώ μας προετοίμασε για μια αποφασιστικά διαφορετική νέα κατεύθυνση στη σειρά. Οι ανατριχίλες πολλαπλασιάζονταν με γεωμετρικό ρυθμό και τη στιγμή που ο Gauis Baltar του καθηλωτικού James Callis (hello, Emmy speaking?) πρόφερε εκείνη τη φράση το σαγόνι μου ακούμπησε τα γόνατά μου. Εμ, κυριολεκτικά-- φανταστείτε με σε στάση εμβρύου αλλά στο καθιστό, με το στόμα ορθάνοιχτο και τα χέρια μου να έχουν αγκαλιάσει τα πόδια μου. Για ένα γεμάτο λεπτό μετά την τελευταία σκηνή.
On behalf of the people of the 12 colonies... I surrender.Κι εγώ, κύριε Moore. Κι εγώ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου