Κάτω από το κάλυμμα της διαστημικής όπερας, το Galactica δε φοβήθηκε ποτέ να μιλήσει και να τοποθετηθεί σε ορισμένα από τα πιο φλέγοντα ζητήματα της σύγχρονης κοινωνίας, κάτι που εξαρχής το είχε αναδείξει σε ένα από τα πλέον σκεπτόμενα δράματα της αμερικάνικης τηλεόρασης. Φτάσαμε τελικά στο τέλος του δεύτερου κύκλου έχοντας εξετάσει την ισχύουσα κατάσταση κάτω από κάθε πιθανή οπτική, και μέσα από αυτήν είναι σαφές οτι τα όρια μεταξύ καλού και κακού όχι απλώς είναι εντελώς ασαφή, αλλά σε πολλές περιπτώσεις ούτε καν υπάρχουν.
(spoilers για το φινάλε στο υπόλοιπο section)
Ενώ λοιπόν έχουμε μπει στο τριπάκι να ακολουθήσουμε το πολιτικό παιχνίδι που παίζεται, τρεις μαγικές λέξεις εμφανίζονται στο κάτω μέρος της οθόνης μας και μας στέλνουν αδιάβαστους-- το Galactica επανεφευρίσκει και πάλι τον εαυτό του. Αυτό το One Year Later τελευταίο 20λεπτο είναι σε βαθμό σοκ, το BSG-αντίστοιχο του να σκοτωνόταν ο Jack Bauer στο 24. Γκρεμίζει τα πάντα και ξαναρχίζει από την αρχή, ή έτσι νομίζουμε μέχρι την ανατριχιαστική σκηνή της συνάντησης των ηγετών. Ξαφνικά πλοκές που νομίζαμε παρατημένες βγάζουν απόλυτο νόημα (όπως η πυρηνική βόμβα), πράγματα που πιστεύαμε οτι έχουμε καταλάβει απόλυτα έρχονται και μας τσιμπάνε από πίσω (τι ακριβώς αποφασίσανε οι νούμερο 6 και 8 κατά τη "φώτισή" τους?) και όλα έρχονται να δεθούν με εντυπωσιακό τρόπο που με έκανε να αφρίσω όταν συνειδητοποίησα οτι πρέπει να περιμένω 7 frakkin' months για τη συνέχεια.
Το φινάλε της δεύτερης σεζόν μπορεί να μην διέθετε το στιγμιαίο σοκ που προσέφερε εκείνο της πρώτης, αλλά μου άφησε κληρονομιά ένα μούδιασμα διαρκείας που όσο πλησιάζαμε στο τέλος όλο και εντεινόταν, ενώ μας προετοίμασε για μια αποφασιστικά διαφορετική νέα κατεύθυνση στη σειρά. Οι ανατριχίλες πολλαπλασιάζονταν με γεωμετρικό ρυθμό και τη στιγμή που ο Gauis Baltar του καθηλωτικού James Callis (hello, Emmy speaking?) πρόφερε εκείνη τη φράση το σαγόνι μου ακούμπησε τα γόνατά μου. Εμ, κυριολεκτικά-- φανταστείτε με σε στάση εμβρύου αλλά στο καθιστό, με το στόμα ορθάνοιχτο και τα χέρια μου να έχουν αγκαλιάσει τα πόδια μου. Για ένα γεμάτο λεπτό μετά την τελευταία σκηνή.
On behalf of the people of the 12 colonies... I surrender.Κι εγώ, κύριε Moore. Κι εγώ.
(τέλος spoilers)
This Week
Το 24 συνεχίζει να ζει μεγάλες στιγμές και αυτό δυστυχώς σημαίνει οτι συνεχίζουμε να αποχαιρετάμε αγαπημένους (ή, ξέρω γω, λιγότερο αγαπημένους) χαρακτήρες. Το σιωπηλό ρολόι της 12ης ώρας σημάδεψε μια από τις πλέον συγκινητικές στιγμές στην ιστορία της σειράς, συνοδεία μιας ανατριχιαστικής σιωπηλής ερμηνείας από την Mary Lynn Rajskub. Ήρθε μάλιστα πακέτο με ένα εκ των πλέον εμπνευσμένων storylines που μπορώ να θυμηθώ, με αποτέλεσμα φυσικά να κρατάω την ανάσα μου για την συνέχεια.
Σπουδαίο επεισόδιο για τον Ηouse που αν και απολαμβάνει ένα σταθερά καλό σερί, είχε καιρό να με ενθουσιάσει. Το να βλέπω τον πράκτορα Eric Weiss του Alias να σπάει τα αρχίδια του House με μια γονατιά σαν καμία άλλη, ήταν ανεκτίμητη στιγμή, με τη γενικότερη παρουσία του Greg Grunberg να καταγράφεται στις πιο υπέροχες στιγμές της φετινής σεζόν. Όπως και η εμφάνιση του cow-loving χαρακτήρα ερμηνευμένο από τον Adam Busch, none other than our favorite Buffy villain, Warren Meers! Άντε, να περάσει κι ο Jonathan του Danny Strong από το ιατρείο, για να ολοκληρώσουμε την Troika των geeks.
Για το θεό δηλαδή, ας μου εξηγήσει κάποιος για ποιο λόγο υπάρχει τέτοιο hype για τη νέα κωμωδία του ABC, Sons & Daughters. Δεν είναι παρά ένα ανέμπνευστο και καθόλου αστείο ξεπατίκωμα του Arrested Development, προσαρμοσμένο στους περιορισμούς της network τηλεόρασης (κάτι που το ίδιο το AD πάντοτε το γύρναγε υπέρ του). Ακούστε παλικάρια, 10 άντε γεια καρικατούρες χαρακτήρων πεταμένες μεταξύ άτοπα τοποθετημένων άβολων σιωπών, δεν είναι η συνταγή της επιτυχίας, Κωμωδίες σαν αυτήν υπογραμμίζουν ακόμη περισσότερο το πόσο ξεχωριστό και μπροστά από την εποχή του ήταν το ιδιοφυές show του Mitch Hurwitz.
Τώρα πειράζει που εμένα δε μου άρεσε καθόλου η Audrey Anderson ως αντικαταστάτρια της Amy Acker στο The Unit? Εκεί που η δεύτερη γέμιζε την οθόνη με ανασφάλεια και αυθεντική αδυναμία προσαρμογής του newbie χαρακτήρα της, η πρώτη βγαίνει απλώς ως αφελής και αδιάφορα χαζοβιόλα. Εύχομαι να τη συνηθίσω, γιατί δίπλα στον λατρεμένο Scott Foley θέλω πραγματικά να απολαμβάνω μια εξίσου δυνατή ερμηνεύτρια, ειδικά από τη στιγμή που όλα τα άλλα στοιχεία της νέας σειράς μου έκαναν το απαραίτητο κλικ.
Still to Come
4 χρόνια μετά, το American Idol συνεχίζει (ανεπιτυχώς :p) να ψάνει τη νέα του Kelly Clarkson. Για να δούμε φέτος τι θα βγει από το καπέλο του o Simon Cowell... Με το Top 12 να έχει επιλεγεί, αυτή τη βδομάδα μπαίνουμε στην τελική ευθεία της αναζήτησης του πέμπτου Idol-- προσωπικά μπορώ ήδη να δω τη Mandisa να τραγουδάει τον Αμερικάνικο ύμνο στο επόμενο Super Bowl ή τον ροκά Chris Doughtry να ερμηνεύει για το OST του... 'House of Wax 2' ξέρω γω, αλλά πέραν αυτών, φτώχεια.
Τουλάχιστον 3 παράλληλα storylines του Shield έχουν φτάσει σε τέτοιο κρίσιμο σημείο, και αναρωτιέμαι αν αυτή τη βδομάδα θα εμπλακούν όλα σε ένα συγκλονιστικό 40λεπτο, όπως μας έχει συνηθίσει η σειρά τα προηγούμενα χρόνια. Πάντως το hype για το 10ο αυτό επεισόδιο έχει αρχίσει να χτίζεται σταθερά εδώ και πολλές εβδομάδες.
Το καλύτερο για το τέλος. Αφού μας έσπασε τα νεύρα, το UPN μας ξαναφέρνει την λατρεμένη μας Veronica. Απλά, ΟΚ, ας κάνουμε ένα σύντομο mars-athon, γιατί με 3 επεισόδια τους τελευταίους 3 μήνες, η αλήθεια είναι οτι πολλά λεπτά σημεία θα έχουν χαθεί για τα καλά στο βάθος της μνήμης μας.
Quotes
Make love, not belts.
(Ο House με το motto της εβδομάδας, μιλώντας σε ασθενή του που τρέφει μια ιδιαίτερης φύσεως εκτίμηση για τις αγελάδες)
I think I prefer you to last year's winner.
(Ο Simon Cowell δηλώνει απερίφραστα την προτίμησή του για την φετινή Carrie Underwood του διαγωνισμού έναντι της περσινής, αφήνοντας σύξυλο το κοινό του American Idol. Go Simon!)
You, you and you-- panic. The rest of you come with me.
(Ο Blane του Dennis Haysbert διατάζοντας πρώτα τους επίσημους κυβερνητικούς πράκτορες, και ύστερα τους άντρες του, κατά τη διάρκεια της επιχείρησης διάσωσης των ομήρων, στο Unit)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου