Season Finale: Veronica Mars (s2)

First things first.

Όποιος δεν έχει δει ακόμα το φινάλε, GO THE FUCK AWAY.

SPOILERS, of the "major" kind.

Consider yourself warned.

'Kay, προχωράω.

Μπαίνοντας σε αυτό το φινάλε είχα ίσως υπέρμετρα υψηλές προσδοκίες, που βρέθηκαν αντιμέτωπες με ένα επεισόδιο καλύτερο από πολλά αλλά κατώτερο απ'τα καλύτερα. Κάθε σκηνή, κάθε κόνσεπτ πατούσε με ένα πόδι στο υπέροχο και με το άλλο στο απογοητευτικό, πλην ίσως μιας μόνο σεκάνς, αλλά θα φτάσω κι εκεί σε λίγο. Να βγάλω λίγο το σημαντικότερο από τη μέση:

Αυτός!

ΟΚ, ενδιαφέρουσα επιλογή. Ο Kyle Gallner έχει προσφάτως επιλεγεί από casting director σειράς του ΗΒΟ άρα δεν αμφέβαλα στιγμή οτι είναι καλός. Αλλά εδώ ήταν καλός. Χρειάζεται μεγάλη ισορροπία όταν από unnoticed σάκος του μποξ περνάς σε homicidal maniac μέσα σε μια σκηνή, και ο Gallner τα κατάφερε. Αυτό βοήθησε πολύ τον Thomas να πουλήσει το σενάριο του Beaver ως Μεγάλο Κακό. Γιατί ναι, μπορεί πολλοί να είχαμε μυριστεί εδώ και αρκετές εβδομάδες την εμπλοκή του μικρού Casablancas στην υπόθεση, αλλά παρά τα πάμπολλα clues και άλλους εξωτερικούς παράγοντες που με υποχρέωναν να τον κοιτώ συνεχώς ως ένοχο, το ένα πράγμα που αδυνατούσα να χωνέψω ήταν τον Beaver σαν δολοφόνο. O Gallner με έπεισε, ο Thomas όχι απόλυτα. Θα επανέλθω, αλλά ας τα πάρω λίγο με τη σειρά, γιατί συνέβησαν τόσα πολλά σε αυτό το 40λεπτο που νιώθω οτι θα σκάσει το κεφάλι μου.

Το όνειρο της Veronica. Όταν ανφέρθηκα πιο πάνω στη μία σεκάνς, αυτήν εννοούσα. Απλά υπέροχη, χωρίς "μα". Foreshadowing για το φινάλε καθώς η Veronica ακόμα και στο όνειρό της είναι με τον Logan και μια γερή υπενθύμιση του πόσο πολύ ο Aaron της κατέστρεψε τη ζωή. Αλλά μέσα σε όλα τα σιρόπια, έρχεται ένας Wallace τον οποίο η V δεν έχει ποτέ της γνωρίσει, και του οποίου το επίθετο διαβάζει λάθος. Αντιστεκόμενος στον πειρασμό ενός απόλυτα γλυκερού what if διλέπτου, ο Thomas μας θυμίζει οτι όπως κι αν έρθουν τα πράγματα, πάντοτε θα υπάρχει κάτι που θα κάνει την όλη διαδικασία να αξίζει τον κόπο. Αν δεν είμαστε μανιακοί serial killers, that is.

Τελετή Αποφοίτησης. Πικρό φινάλε για τον Weevil, σε μια εξέλιξη μάλλον προβλέψιμη, ακόμα και στο timeline της. Αμφέβαλε κανείς οτι ο Lamb θα επέλεγε τη χειρότερη δυνατή στιγμή για να συλλάβει τον Eli? Δυνατή σκηνή πάντως, όπως και αυτή του μαζικού χειροκροτήματος των μαθητών προς τη Veronica (αν και όχι στο επίπεδο του αντίστοιχου επεισοδίου της Buffy, όπου δε μπορούσα να συγκρατήσω τα δάκρυά μου).

H ιστορία της Jackie. Ο χαρακτήρας της είχε την πιο ενδιαφέρουσα εξέλιξη από οποιουδήποτε άλλου κατά τη διάρκεια της σεζόν, και μου άρεσε που μάθαμε την αληθινή της ιστορία. Αυτό ήταν πραγματικά απρόβλεπτο! Ωραία θα ήταν αν απλώς τη βλέπαμε στο Brooklyn και εκεί τελείωνε γλυκόπικρα η γνωριμία μας με αυτή την κοπέλα. Αλλά έπρεπε να έχουμε και τελική σκηνή σε αεροδρόμιο (το αιώνιο κλισέ!). Ε όχι! Σκάνε αεροπλάνα και εμείς κόβουμε στον περιττό επίλογο μιας σχέσης που, ειλικρινά, δε μας άγγιξε ποτέ?

Η σύλληψη του Woody. Very cool, από το taser που χρησιμοποίησε ο Keith για να τον συλλάβει, μέχρι την προσπάθειά του να δικαιολογήσει τον εαυτό του όταν ο daddy Mars τον κατηγορεί για την πτώση του λεωφορείου. Είναι ανατριχιαστικό το πώς αρνείται την ανηθικότητα των πράξεών του (ο Steve Guttenberg στον ρόλο της καριέρας του, και πολύ κρίμα που ο Thomas δεν άφησε ανοιχτό ένα παράθυρο να τον δούμε και του χρόνου), αλλά από την άλλη μια random ατάκα του ("Τα παραμελούσε ο πατέρας τους") μου κάνει κάπως too little, too late, σαν δικαιολογία για ένα σημαντικό μέρος του exposition που πρόκειται να ακολουθήσει.

Όχι, Keith, μην ανέβεις σε αυτό το αεροπλάνο!! Άσχημα πράγματα θα συμβούν! (...στη σειρά)

The Beaver Thing. Αυτό έχει υποενότητες!

• Η Στιγμή. Η Veronica κοιτάει τη φωτογραφία και κάνοντας ένα γιγάντιο λογικό άλμα καταλαβαίνει ποιος έριξε το λεωφορείο. Σοκάρεται. Δε θα έπρεπε. Άντε να δεχτώ οτι ο τίτλος του επεισοδίου έδινε πολλά ('Not Pictured'? Νά'σαι καλά, Rob!...), αλλά για αρκετό καιρό τώρα όλο και πιο πολλά στοιχεία έδειχναν Beaver. Και βγάζει νόημα, και είναι και συναρπαστικό πώς ο χαρακτήρας του ήταν προσεκτικά διαμορφωμένος από την πρώτη του εμφάνιση στην πρώτη σεζόν ώστε να μπορεί έπειτα να ταιριάξει στο καλούπι του καταπιεσμένου running joke που του σαλεύει και αποφασίζει να βάλει ένα τέλος στο δούλεμα. Το πρόβλημά μου είναι πως δύο πανέξυπνοι άνθρωποι, ο Keith και η Veronica, δε μπορεί καν να μην είχαν υποψιαστεί τον Beaver όταν random κόσμος ανέλυε αυτό που μετέπειτα θα μαθαίναμε οτι είναι λίγο-πολύ η αλήθεια.
  
  
• Dark Beaver. Man, that guy's scary. Με έπεισε απόλυτα! Φοβήθηκα για τη Mac κι ας ήξερα οτι προορίζεται για regular του χρόνου!
  
  
• Η Ταράτσα. Εδώ είχαμε μια εντυπωσιακή συλλογή λαθών και υπερβολών, παρέα με την πιο ανατριχιαστική ίσως στιγμή ολόκληρης της σεζόν (ΟΚ, μετά το πεσμένο λεωφορείο). Μαθαίνουμε λοιπόν το Κίνητρο (αυτό μου έλειπε διάολε τόσο καιρό και δε μου είχε κάτσει 100% η θεωρία για τον Cassidy!...), που μας λέει οτι ένα ανήλικο θύμα κακοποίησης ανατίναξε ένα λεωφορείο για να αποτρέψει δύο συμμαθητές του να διαδώσουν αυτό που τους συνέβη. Κι ενώ προσπαθώ να κατανοήσω την, ερμ, υπερβολική αυτή πράξη μέσα από τη διεστραμμένη ματιά του αυτουργού, μαθαίνουμε οτι επιπλέον είχε πάρε-δώσε με τους Fitzpatricks, ότι σκότωσε τον Curly Moran και προσπάθησε ταυτόχρονα να ενοχοποιήσει τη Veronica (αυτό συγγνώμη αλλά δε μου κάθεται). Ανάσα. Επίσης έβαλε τη Veronica να καταστρέψει τον πατέρα του (βασίζοντας την εξήγηση για το πρώτο story arc της σεζόν, στην random ατάκα του Woody, δυο σκηνές πιο πριν). Έχει κι άλλο? Ναι! Μαθαίνουμε καπάκι οτι ο Beaver ήταν ο αληθινός βιαστής της Veronica! Το eye rolling κοντεύει να βγάλει τα μάτια μου από τη θέση τους, και τότε έρχεται το τελειωτικό χτύπημα. Μετά από όοολα αυτά, ο Beaver ανατινάζει το αεροπλάνο που μεταφέρει τον Woody!! Jeez, over-the-top much? Ακολουθεί η φτηνή μάχη, και μια ακόμα φτηνότερη προσπάθεια των σεναριογράφων να μας πουλήσουν τον θάνατο του Keith. Ντροπή. Αυτό που τελευταία στιγμή με κράτησε από το να αφεθώ στην bitterness μου, ήταν η αυτοκτονία του κατά συρροήν δολοφόνου... επειδή κανείς δε μπορούσε να σκεφτεί να του πει έναν λόγο για τον οποίον να αξίζει να μείνει ζωντανός. Απλά τέλειο. Kαι αμέσως επιστρέφουμε στο δωμάτιο με την Mac μαζεμένη στη γωνία της, ανέκφραστη μέχρι που ξεσπάει σε δάκρυα. Κι άλλο τέλειο, και μια που την ξανάφερε η κουβέντα, μακάρι ο Rob Thomas να μπορέσει να κάνει cast regular την εκπληκτική Tina Majorino!

Ο θάνατος του Aaron. Βγαίνοντας από το προηγούμενο επεισόδιο είχα ελπίδες για ένα follow-up storyline του χρόνου, με τους Mars να ξαναπροσπαθούν να πιάσουν τον Aaron Echolls. Όταν ξεκίνησε αυτό, ήμουν βέβαιος οτι δε θα επιζήσει του φινάλε! Σε κάθε του σκηνή υπενθύμιζε σε κάθε ζωντανό οργανισμό πόσο υπέροχα είναι που είναι και πάλι ελεύθερος, και τώρα randomly πιάνει κουβεντούλα με το γιο του στους διαδρόμους ενός πανάκριβου ξενοδοχείου, και βγάζει τα μάτια του με την πιο trendy trophy wife του Neptune. Αν αυτά δε συλλαβίζουν "Δολοφονία" τότε δεν ξέρω τι το κάνει. That said, η ίδια η εκτέλεση καθώς και η εμφάνιση του Duncan ήταν άψογες. Απλά, ρε παιδιά, ποιος καθαρίζει και τους δύο Μεγάλους Κακούς ισάριθμων σεζόν μέσα σε ένα τρίλεπτο?

LoVe. Τι? Είπαμε, αν δεν συνέβαινε ούτε τώρα, θα σταμάταγα να βλέπω τη σειρά! Η χημεία τους είναι πλέον γελοιωδώς hot-hot-hot, και οι χαρακτήρες τους ήταν εμφανώς έτοιμοι να φάνε ο ένας τον άλλον (με την καλή έννοια). Ελπίζω να κρατήσει έστω 10 επεισοδιάκια, αυτή τη φορά. Δε ζητάω πολλά.

Kendall. Το cliffhanger δεν με τρέλλανε, αλλά είμαι περίεργος να μαθω τι ήταν αυτό που έκανε τον Keith να στήσει τη Veronica. Επίσης, με το femme fatale spin που δώσανε στην Kendall σε αυτά τα τελευταία επεισόδια, περιμένω να δω τι άλλο έχουν να κάνουν με αυτή. Κάθε storyline με την Kendall Casablancas, είναι ένα καλό stoyline.

All in all, κάπως mixed bag το τελικό αποτέλεσμα. Μιλάμε πάντα για ένα από τα 3 καλύτερα shows στην τηλεόραση, το απογοητευτικό για τη Veronica είναι καλύτερο από το 90% οτιδήποτε άλλου υπάρχει. Αλλά σε αρκετούς τομείς ένιωσα πως, αν και φτιαγμένο με προσοχή και φροντίδα, αυτό το φινάλε προσπαθούσε πολύ περισσότερο από οσο χρειαζόταν. Πουθενά κοντά στα συναισθήματα και το σοκ που μου είχε δημιουργήσει το περσινό κλείσιμο, παρόλ'αυτά καταφέρνει να μαζέψει ικανοποιητικά τις αμέτρητες πλοκές μιας σεζόν που σε λάθος χέρια θα ήταν απόλυτα χαοτική.

Ευτυχώς που ο Rob Thomas ξέρει πώς τελειώνει η ιστορία που θέλει να πει, και πώς να την οδηγήσει σε αυτό το φινάλε. Σπάνιες αρετές, όχι αηδίες.