Deadwood: I Am Not the Man You Take Me For

Όπως σε όλους τους episode-to-episode σχολιασμούς, ακoλουθούν spoilers.

Όπως προδίδει και ο τίτλος του επεισοδίου, κεντρικό θέμα αυτής της ώρας, της σεζόν, εν τέλει της σειράς ολόκληρης, είναι η αλλαγή. Στην πρεμιέρα είδαμε τον Seth να έχει φτάσει πλέον να μιλάει σε πρώτο πρόσωπο με τη γυναίκα του, κι εδώ φτάνει όσο κοντά έχει φτάσει ως τώρα σε μια σχεδόν ερωτική επαφή. Η Jane παραδίδει μαθήματα μεταμόρφωσης, καθώς διηγείται ιστορίες της σε PG version για το σχολείο της πόλης, ενώ ταυτόχρονα θερμαίνει τη σχέση της με κατοίκους σαν τη δασκάλα ή τη μικρή Sophia. Απέναντι από το δρόμο όμως, είναι ο Al που αρνείται να παραδειγματιστεί από αυτούς, τυφλωμένος από την ισχύ του ένανατι οποιουδήποτε τόλμησε να του αντιταχθεί στο παρελθόν.

Επιλέγοντας να αγνοήσει το προειδοποιητικό χτύπημα από τον Hearst, με το οποίο και ξεκίνησε η σεζόν, ο Al αρνείται να αναγνωρίσει την αληθινή ισχύ του νέου του αντιπάλου-- αδιαμφισβήτητα, του πρώτου που καταφέρνει να αποτελέσει πραγματική απειλή για τον κυρίαρχο του Deadwood. Στο συγκλονιστικό τελευταίο δεκάλεπτο του επεισοδίου, οι υποψήφιοι δήμαρχοι και σερίφηδες βγάζουν τις αδιάφορες ομιλίες τους σε ένα θλιβερό show ενορχηστρωμένο από τον Hearst-- ο οποίος επιβλέπει αφ'υψηλού την κατάσταση συζητώντας με τον Al στο μπαλκόνι του ξενοδοχείου. Ο υπερόπτης Swearangen δεν πιστεύει στιγμή πως διατρέχει κάποιον κίνδυνο, ακόμα και όταν μετακινείται υπό την απειλή όπλου. Αλλά είναι τελικά ο Hearst που κερδίζει την πρώτη μάχη, υποχρεώνοντας τον Al σε άτακτη υποχώρηση λίγο αφού του έχει σμπαραλιάσει το χέρι.


Ο McShane δεν αφήνει διάλογο να πάει χαμένος χωρίς να τον μετατρέψει σε μια απολαυστική εμπειρία για τον θεατή, αλλά είναι στιγμές σαν αυτή όπου πληγωμένος διασχίζει το δρόμο προσπαθώντας να κρατήσει το προσωπείο του, που μας θυμίζει για ποιο λόγο είναι ο κορυφαίος ερμηνευτής που υπάρχει αυτή τη στιγμή.

Eπιστρέφοντας για λίγο στον Bullock, είναι συναρπαστικό το πώς παραμένει ο χαρακτήρας με τη μικρότερη συναίσθηση του εαυτού του. Κάνει κάθε προσπάθεια να φτιάξει τη ζωή του με τη Martha, την ίδια στιγμή που παραδίδεται σε βίαια ξεσπάσματα κάθε φορά που κάποιος προσπαθεί να πλήξει την Alma. Εκείνη, από την άλλη, δεν αυταπατάται-- δε σταμάτησε στιγμή να ζει για τον Seth (εδώ το παραδέχεται ευθέως σε αυτόν, και η αντίδρασή του είναι να αποχωρήσει ταραγμένος-- οποία έκπληξη) κάτι που θα βιώσει με το χειρότερο τρόπο ο άντρας της. Παραδίδοντας την κηδεμονία της κόρης της στον σερίφη, φτύνει κατάμουτρα τον άνθρωπο που προσπάθησε για τόσο καιρό να κάνει το σωστό, κι αυτός το δέχεται με μια οργισμένα σιωπηλή κατανόηση την οποία ένιωσα να με διαπερνά σε μια σκηνή σχεδόν εξίσου δυνατή με αυτή του φινάλε.

Μια από τις δυνάμεις του Deadwood είναι το πολυπληθές καστ του (περί τους 30-40 περιφερόμενους χαρακτήρες) και το οτι δύναται να σοκάρει το θεατή χρησιμοποιώντας ανά πάσα στιγμή τον κάθε έναν από αυτούς. Ο Ellsworth ήταν ο άτυχος αυτή τη φορά. Ο επόμενος?

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου