Θα αρχίσω με γκρίνια. Είναι το δεύτερο συνεχόμενο μεταβατικό επεισόδιο ανάμεσα στην εκκωφαντική διπλή ήττα του Hearst από την πόλη του Deadwood, και στην αναμενόμενη αντεπίθεση. Λίγα συμβαίνουν, περισσότερα υπονοούνται, αλλά δυστυχώς με μόλις 5 επεισόδια να απομένουν μέχρι το τέλος της σειράς, λυπάμαι να βλέπω να χάνουμε έτσι χρόνο.
Όπως για παράδειγμα στο subplot με την θεατρική ομάδα. Όσο κι αν λατρεύω τον Brian Cox, κι όσο κι αν φέρνει έναν διαφορετικό αέρα στη σειρά, δεν μπορώ παρά να πιστεύω οτι το στόρι τους θα εξελισσόταν κυρίως στην 4η σεζόν που πλέον δεν θα υπάρξει. Θα αφιερώσει ο Milch χρόνο σε αυτούς τους χαρακτήρες στον περιορισμένο χρόνο των 2 τηλεταινιών? Το ελπίζω.
Όχι πως το επεισόδιο αυτό δεν είχε τις μεγάλες στιγμές του. Κάθε σκηνή του Gerald McRaney παραμένει χρυσός, και με τον Hearst πλέον να είναι αποφασισμένος για το σχέδιο δράσης του (το οποίο έχει ήδη θέσει σε λειτουργία) η κατάσταση μοιάζει έτοιμη να εκραγεί. Η στροφή του Blasinov προς τον Al με εξέπληξε, κίνηση που αναδεικνύει περισσότερο τις φαινομενικά άχρηστες σκηνές του χαρακτήρα σε παρελθοντικά επεισόδια όπου και εξηγούσε τη σημασία που έχει γι'αυτόν το απόρρητο της επικοινωνίας. Για τον Blasinov, Αμερική σημαίνει το δικαίωμα της ατομικής ελευθερίας, αλλά μπροστά στον κίνδυνο ενός αύριο όπου το Deadwood (η δική του Αμερική) δε θα υπάρχει, ένας μικρός ηθικός συμβιβασμός κρίθηκε αναγκαίος.
Μάλιστα, βρίσκω συναρπαστικό το πώς, με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, ο Al έχει συνασπίσει γύρω του όλες τις σημαντικές προσωπικότητες της πόλης. Αντιμέτωποι με έναν πανίσχυρο εγωμανή κοινωνιοπαθή που απειλεί να καταστρέψει ό,τι θεώρησαν ποτέ τους ζωή, οι κάτοικοι του Deadwood έψαξαν μέσα τους και βρήκαν αυτό που τους ενώνει με τον χαρακτήρα του Ian McShane, όπως ο μετανάστης που δε θέλει να δει τη νέα του ζωή να χάνεται. Αλλά κυρίως, σε μια πόλη όπου οι νεκροί ζουν και αναπνέουν καθημερινά μέσα από τις πράξεις των ανθρώπων τους (οι συνέπειες των θανάτων του Bill ή του γιου του Seth είναι αισθητές σε κάθε σκηνή των χαρακτήρων που έμειναν πίσω), κανείς δε θέλει να τους κάνει παρέα. Αν και δυστυχώς αυτός ο γιατρός δε μοιάζει να τα πηγαίναι και πολύ καλά.
Τέλος, θα ήταν άδικο να μην αναφέρω τις σταθερά υπέροχης δυναμικής σκηνές μεταξύ του Sol και της Trixie, εκ των πλέον συναρπαστικών ζευγαριών της σύγχρονης τηλεόρασης. Η στιγμή που αγγίζουν τα χέρια τους ήταν πανέμορφη, και έκλεισε ιδανικά το διάλογό τους σχετικά με την ανάληψη της φροντίδας της Sophia. Διότι η Alma μπορεί (στο ανατριχιαστικό της παραμιλητό πάνω από την κοιμισμένη κόρη της) να αποφάσισε να αλλάξει, συνειδητοποιώντας οτι ξύνει πλέον τον πάτο, αλλά τα πράγματα απέχουν πολύ ακόμα από να χαρακτηριστούν ιδανικά σε εκείνο το σπιτικό. Και ο Elsworth, πάντοτε ιπποτικός, αποφάσισε πως δε μπορεί να τα αφήσει έτσι και να φύγει. Τη μάυρη μου αλήθεια θα την πω, σε καλό δε βλέπω να του βγαίνει. Πέντε ακόμα επεισόδια, και θα ξέρουμε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου