TOP 5:
- Deadwood. Το αψεγάδιστο ξεκίνημα της τελευταίας σεζόν του σπουδαίου western φέρνει στον Al τον πρώτο σκληρό αντίπαλο που έχει συνατήσει ποτέ του, εισάγει ένα νέο αέρα με την επιβλητική μορφή του Brian Cox, υποχρεώνει το camp να δείξει τα αληθινά του χρώματα ξεσκεπάζοντας τα μυστικά του και ετοιμάζει τους θεούς του για αίμα.
- Entourage. Στις 3 πρώτες της εβδομάδες η σειρά μπορεί να είναι άνιση, αλλά στις καλές της στιγμές ('Almost Famous' homage, οικογενεικά προβλήματα του Ari) είναι τόσο ολόφρεσκη και διασκεδαστική που απλά δεν πολυσκάς. Εξάλλου στις κακές τις στιγμές (Dom) υπάρχει πάντα ο Jeremy Piven.
- The 4400. Καθώς κάποια storylines παίρνουν εντελώς απροσδόκητη τροπή (Lily) και άλλα δεν ανταποκρίνονται στις δυνατότητές τους (Isabelle), η ανεπανάληπτη επέκταση της μυθολογίας της σειράς - που επιτυγχάνεται με την επιστροφή των ανθρώπων από το μέλλον - υπόσχεται πως τα καλύτερα δεν έχουν ακόμα έρθει.
- The Daily Show. Δεν είναι πάντα το ίδιο αστείο, αλλά classics σαν το Countdown to Armageddon ή το "They are going to forcibly remove actress Daryl Hannah from the walnut tree" ή εν γένει το επεισόδιο της 6ης Ιουνίου (hello? 6/6/06!) αντισταθμίζουν τα περιστασιακά λιγότερο πετυχημένα σκετσάκια ή μερικές αδιάφορες συνεντεύξεις.
- America's Got Talent. Δεν είναι αυτό ακριβώς που θα χαρακτήριζε κάποιος ως "καλό show", αλλά τι να το κάνεις? Είναι τόσο κακό που δε μπορώ να σταματήσω να κοιτάω! Από το ανεξήγητο μίσος του κριτή Hasselhoff για τους ζογκλέρ μέχρι το κομπλιμέντο της Brandy σε μια εντυπωσιακή ερμηνεύτρια ("It was like looking at myself in the mirror!") και σε συνδυασμό με ορισμένες αληθινά εντυπωσιακές εμφανίσεις, αυτό το εντελώς χύμα talent show είναι τόσο κακοφτιαγμένο που μπορεί να καταλήξει η απόλυτη ένοχη απόλαυση του καλοκαιριού.
DROP 5:
- Treasure Hunters. Εξίσου βαρετό με το 'DaVinci Code', αυτό το κυνήγι θησαυρού έχει υπερβολικά πολλούς χαρακτήρες για να νοιαστείς, έχει λιγοστα και εντελώς ανόητα αινίγματα, έναν παρουσιαστή-ρομπότ και μια ομάδα geek πτυχιούχων με το προσωνύμιο The Geniuses που ήταν η μοναδική από τις 10 που κατάφερε να διαβάσει λάθος ένα γελοιωδώς απλό στοιχείο. Μεταξύ χασμουρητού και internet browsing, το αποχαιρέτησα.
- Windfall. Είχα κάθε καλή διάθεση να παρακολουθήσω μια σειρά με πρωταγωνιστή τον Luke Perry αλλά αυτή εδώ η ensemble μετριότητα δεν έχει (πέραν του αρχικού της concept) ούτε μία πρωτότυπη ιδέα να βάλει στο τραπέζι, και δε δίνει κανέναν λόγο στο θεατή να νοιαστεί για κάποιον από τους κλισέ χαρακτήρες. Ελπίζω να μη μου θυμώσει ο Luke-- εξάλλου, με την εμρνηεία του θεωρώ οτι ήταν έτσι κι αλλιώς ο μοναδικός λόγος για να παρακολουθήσει κάποιος αυτή τη σειρά.
- Battlestar Galactica #0. Όχι η σειρά, αλλά το κόμικ. Αέναα τοποθετημένη ανάμεσα στα επεισόδια 2χ07 και 2χ10 του τηλεοπτικού πατέρα της, αυτή η φυλλάδα δεν έχει κανένα από τα στοιχεία που κάνουν το πρωτότυπο (remake, τεχνικά, αλλά you get my point) αυτό που είναι. Επίπεδοι χαρακτήρες μίας ατάκας, σχέδιο εξισωτικό μέχρι αηδίας (το όλο νόημα της ύπαρξης της Starbuck είναι οτι, διάολε, ΔΕΝ είναι bimbo) και μια πλοκή in-your-face που κάνει το όποιο subtext να ντρέπεται που τόλμησε ποτέ να υπάρξει. Για την ανακύκλωση.
- Lucky Louie. Σκοπεύω να δώσω κι άλλη μία ευκαιρία (ο Louis C.K. είναι όντως funny guy) αλλά το εγχείρημα αυτό του ΗΒΟ μυρίζει απελπισία. Ένα όχι ιδιαίτερα αστείο sitcom που προσπαθεί απεγνωσμένα να μοιάζει ακραίο και επιθετικό και προσβλητικό και, και, και. Καταλήγει να είναι απλά βαρετό και αδιάφορο. Να παραπέμψω τον συμπαθή κύριο Louis στο Arrested Development...?
- The Sopranos. Δεν είναι υπερβολή η δήλωση πως το χειρότερο επεισόδιο των Sopranos είναι καλύτερο από το 80% της τηλεόρασης, αλλά διάολε, το season finale 'Kaisha' πραγματικά τεστάρει την αλήθεια αυτής της άποψης. Κάπου η πρόθεση του David Chase για ανατροπή των προσδοκιών του θεατή έγινε αυτοσκοπός, και αποτέλεσμα ήταν αυτή η τραγική ώρα όπου δε συνέβαινε το παραμικρό. Εκτός, α, ναι, ο Chris ξανάπεσε στα ναρκωτικά. Συνταρακτικό. Και πρωτότυπο, πάνω από όλα. 50 λεπτά build-up, παντελής απουσία κορύφωσης-- ο παραλληλισμός είναι προφανής, οπότε θα τον παραλείψω. Sigh. Το 'Whitecaps' μοιάζει τόσο μακρινό παρελθόν...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου