Pilot Watch: The Nine

Συντελεστές. Αυτό θα πάρει κάμποση ώρα. Λοιπόν, στο καστ έχουμε Scott Wolf (ο μικρός αδερφός από το Party of Five), Kim Raver (η αχώνευτη από το 24), Camille Guaty (η uber-hot κοπέλα του Sucre από το Prison Break), Chi McBride (ο πολυεκατομμυριούχος που τα βάζει με τον House), John Billingsley (Phlox στο Star Trek: Enterprise), η γενικά κι αόριστα γνώριμη φάτσα του Timothy Daly και πολύς ακόμα κόσμος. Δημιουργός είναι ο Hank Steinberg του Without a Trace, ενώ σκηνοθέτης για τον πιλότο (και executive producer στη συνέχεια) είναι ο Alex Graves (The West Wing).

Premise. Οι ζωές 9 ανθρώπων συνδέονται για πάντα ύστερα από την τραυματική τους εμπειρία, μια 52 ωρών ομηρία ως αποτέλεσμα μιας ληστείας τράπεζας.

Yada Yada. Περίεργο πράγμα δείχνει να συμβαίνει φέτος. (πέραν του προφανούς, οτι έχουμε καλούς πιλότους σε αντίθεση με πέρσι που το καλύτερο νέο δράμα ήταν το... Prison Break...) Εκεί που την περασμένη σεζόν βρεθήκαμε με ένα μάτσο κόπιες του Lost οι οποίες ποντάρανε στο περίπλοκο στόρι, και εν τέλει απέτυχαν μαζικά και πανηγυρικά να κερδίσουν το κοινό, φέτος έχω ήδη δει 3 καλούς πιλότους και όλοι τους ακολουθούν τη λογική του Lost,αλλά αυτή τη φορά δείχνουν να έχουν πιάσει το νόημα-- το Heroes, το Jericho, και αυτό εδώ το show (άλλο καλύτερα, άλλο χειρότερα) νοιάζεται πρώτα για τους χαρακτήρες και μετά για την πολύπλοκη ιστορία και έναν gimmicky τρόπο να την πει. Το The Nine μοιάζει μια καλή περίπτωση τέτοιου δράματος. Καλό premise, δυνατό καστ, και ένας σπουδαίος σκηνοθέτης. Ο Graves χειρίζεται περίτεχνα τις μεγάλες απαιτήσεις του σεναρίου (εισάγει 10 χαρακτήρες, τους παρακολουθεί με διαφορετικό ύφος πριν και μετά την ληστεία, κινηματογραφεί το δραματικό αυτό γεγονός τονίζοντας μεν αρκετά τη δραματικότητά του και το σασπένς, αλλά ταυτόχρονα χωρίς να υπερβάλλει στην απεικόνισή του) ενώ καθοδηγεί άψογα το καστ σε εξίσου απαιτητικούς ρόλους. Όλοι οι ηθοποιοί καταφέρνουν να χτίσουν μια περσόνα για πριν την ομηρία και μία για μετά (ειδική μνεία στον Billingsley που μεταπηδά από suicidal loser σε man-of-the-hour που χαίρεται ξανά τη ζωή του), υποχρεώνοντάς μας να περιμένουμε με αγωνία να μάθουμε τι ακριβώς συνέβη κατά τη διάρκεια των 52 αυτών ωρών. Αλλά σε καμία περίπτωση αυτό το ενδιαφέρον μας δεν επισκιάζει το δεσμό που δημιουργείται μεταξύ τους και τον οποίον θα ακολουθήσουμε στο μέλλον της σειράς. Οι μικρές στιγμές για τους χαρακτήρες είναι παρούσες- από το αμήχανο αλλά ζεστό και ειλικρινές late night call μέχρι το πηγαίο και λυτρωτικό γέλιο των επανενωμένων ομήρων στο τέλος του επεισοδίου όταν και ξορκίζουν, κατά κάποιο τρόπο, αυτό που τους συνέβη. Ο Graves και το πολύ καλό καστ μας πουλάνε άψογα το γεγονός που συνέβη, σα να είναι απλά μια αφορμή για να έρθουν κοντά αυτοί οι άνθρωποι. Ελπίζω στη συνέχεια της σειράς να μην παίξουν υπερβολικά δραματικά τα όσα συνέβησαν στις 52 ώρες-- είναι σημαντικά, αλλά όπως μας είπε καθαρά ο πιλότος, κυρίως μετράνε οι χαρακτήρες και το πού θα πάνε από εδώ.

Α, και για να μην το ξεχάσω. Η Camille Guaty είναι, για να το θέσω όσο πιο κομψά μπορώ, εμ, ιδιαιτέρως εντυπωσιακή νεαρά. Κοινώς, τσουρουφλίζει. Ay ay ay!