Girls gone bye-bye

Oh, the irony.

Ας αφαιρούσαν τουλάχιστον το όνομα της Amy από τα credits, γιατί ένιωθα σα να παίζουν μαζί μου οι PTB της σειράς. Διότι για 42 -κατά κύριο λόγο βασανιστικά- λεπτά, ένιωθα την υπερπροσπάθεια μιας ομάδας ταλαντούχων δημιουργών να μιμηθεί πειστικά το αμίμητο, ελπίζοντας πως κανείς δεν θα καταλάβει τη διαφορά.

Κοιτάχτε, καταλαβαίνω οτι δεν υπάρχουν κακοί σε αυτή την ιστορία. Δημιουργός και studio τα σπάσανε, άτυχοι staff writers καλούνται να βγάλουν το φίδι από την τρύπα, πιστός φαν υποφέρει. Προσοχή, το πρόβλημά μου δεν είναι με τους συγγραφείς. Αν οι David Rosenthal, Rebecca Rand Kirshner και Rina Mimoun προχωρούσαν στη δημιουργία ενός νέου, δικού τους show, θα το παρακολουθούσα και πιθανότατα θα μου άρεσε αρκετά. Ο "πιστός φαν" δεν υποφέρει γιατί το νέο Gilmore Girls είναι βαρετό ή γιατί δεν είναι αστείο ή γιατί δεν έχει ενδιαφέρον δράμα. Αλλά πολύ απλά γιατί αυτό που είδε δεν είναι Gilmore Girls. Ακόμα χειρότερα, αυτό που είδε προσπαθεί απεγνωσμένα να είναι Gilmore Girls, καταστρέφοντας έτσι ό,τι δικό του κατάφερε να χτίσει.

Παρακολουθώντας το "The Long Morrow" αναγκάστηκα να κάνω έστω και πρόχειρα, χωρίς να το θέλω, την ανάλυση που συνειδητά απέφευγα τόσα χρόνια. Την ανάλυση του τι έχει πια αυτό το show που με κάνει να το λατρεύω τόσο πολυ. Καταβροχθίζοντας 6 σεζόν μέσα σε λίγους μήνες, ερωτεύτηκα παράφορα τους χαρακτήρες, τους διαλόγους, τις υπέροχα cheesy στιγμές, τις αναφορές, και το οτι κάθε φορά που η σειρά στόχευε σε ένα συναίσθημα κατάφερνε να μου το αποσπάσει, και το έκανε να μοιάζει σα να μην προσπαθούσε καν. Εδώ τι είδα?

• Ηθοποιούς να παίρνουν ανάσες. Οι ηθοποιοί ποτέ δεν ανασαίνουν στο Gilmore Girls. Διαρκώς μιλάνε, κινούνται, κάνουν νοήματα. Χρόνος για οξυγόνο δεν υπάρχει. Αντίθετα εδώ, είχα αυτή τη διαρκή αίσθηση στασιμότητας. Λες και ο καθένας περίμενε ακίνητος να πει την ατάκα του για να έρθει μετά η σειρά του επόμενου. Λες και κάπου πίσω από τη σκάλα κάποιος τους έλεγε ψυθιριστά τι λέει παρακάτω το σενάριο.
• Βαρετά rants. Η Sookie μιλάει για δύο λεπτά για κάτι παντελώς ηλίθιο ενώ η Lorelai έχει το πιο κατεστραμμένο ύφος της ζωής της. Αργότερα, η Lorelai μιλάει για δυο λεπτά τραβώντας ανελέητα την πιο ανόητη παρομοίωση της ζωής της. Αν αυτή είναι η ιδέα των νέων παραγωγών για τους ατελείωτους μονολόγους των χαρακτήρων, τότε περίπου 10 λεπτά από κάθε φετινό επεισόδιο θα είναι για πέταμα.
• "Υπολογισμένο" quirk. Καθόλη τη διάρκεια του επεισοδίου ένιωθα πως έβλεπα ένα best of μερικών quirky moments της σειράς, αλλά παιγμένα και γραμμένα από τη θεατρική ομάδα του δήμου μου. Εκνευρισμένος Luke να φέρεται άσχημα στους πελάτες του και ο Cezar να μην ξέρει πώς να αντιδράσει? Check. Ο Taylor επιχειρεί να διευκολύνει την κυκλοφορία στον δρόμο και ξεσηκώνει αντιδράσεις από τους κατοίκους? Check. Michel και Sookie εμφανίζονται από δυο λεπτά ο καθένας για μια ακατανόητη ατάκα και μια πολυλογάδικη exposition scene στην κουζίνα, αντίστοιχα? Check. Η Lorelai μπαίνει σπίτι της και τρομάζει από την Babette η οποία την περίμενε εκεί γιατί ανησυχούσε για αυτήν? Check. Seriously, αν δεν έχετε ιδέες καλύτερα αφήστε τους β' ρόλους στην ησυχία τους.
• Forced αναφορές. Στους διαλόγους της Amy, ένιωθες- όχι, πίστευες την ανάγκη της να μοιραστεί με το κοινό τις περισσότερες δυνατόν αναφορές για τα πράγματα που λάτρευε. Ή για αυτά που λάτρευε να μισεί. Εδώ ήταν λες και μετά το αρχικό draft κάποιος μέτρησε τις αναφορές, τις έβγαλε λίγες και ζήτησε να μπουν μερικές ακόμα. Έτσι έχουμε υπέροχα φυσικές σκηνές όπως αυτή που μητέρα και κόρη κάθονται στον καναπέ -γιατί όπως είπαμε, πλέον κανείς δε μιλάει ενώ κινείται- και η Rory ξεκινά τον πόνο της: "O Logan έχει μεγάλα μάτια--" για να διακόψει η Lorelai: "Ναι, έχει. Είναι αυτό που μοιράζεται με τη Bette Davis". Huh? Τόσο στητό, τόσο επιτηδευμένο. Τόσο μίζερο.
• Στατικότητα. Θυμάστε την κουζίνα του Inn? Το χώρο σερβιρίσματος? Ναι, εκεί που πάντα υπήρχε κόσμος να πηγαινοέρχεται, να μιλάει, να τρώει. Υπήρχε φασαρία, υπήρχε κίνηση. Τώρα εκεί ήταν απλά η Lorelai να ακούει τη Sookie να λέει βλακείες για δυο λεπτά (κουζίνα) και η Rory με τη Lorelai στην πιο lifeless συζήτηση της ζωής τους (τραπεζαρία). Ήταν λες και το πανδοχείο είχε εγκαταλειφθεί. Και είχαν μείνει εκεί μόνο τα φαντάσματα κάποιων γυναικών που κάποτε ξέραμε, να μιλάνε το καθένα μόνο του, oblivious στα όσα λένε οι άλλοι. Για πάντα.
• Σύγχρονη ομιλία. Από πότε η Rory μιλάει σαν την Kristin Cavallari του Laguna Beach? OK, έστω, μια γελοιωδώς μορφωμένη βερσιόν της, αλλά Kristin nontheless. Like, sooo totally awesome!
• Ακατανόητα act breaks. Αυτή είναι μια τέχνη που κανένα άλλο show δεν κατείχε. Η Amy έγραφε σκηνές, μέτραγε τα απαιτούμενα λεπτά μέχρι το διάλειμμα για διαφημίσεις, και όταν έφτανε εκεί που έπρεπε, απλά έκοβε τη σκηνή. Όταν η εικόνα στο Gilmore Girls έσβηνε στο μαύρο, πάντα ένιωθα πως ο όποιος διάλογος, συνεχιζόταν off camera. Οι νέοι παραγωγοί προσπαθούν να μιμηθούν την τεχνική, αλλά αυτό που μας δίνουν τελικά, είναι απλώς act breaks άτεχνα τοποθετημένα κατόπιν δραματικών παύσεων που δε θα έπρεπε να υπάρχουν. Που είναι σα να μπήκαν απλώς για να δώσουν την αίσθηση του παλιού. Τελικά, εκεί που προηγουμένως ένιωθα πως η σκηνή συνεχιζόταν και μετά το fade out, τώρα νιώθω πως οι χαρακτήρες λες και την τράβηξαν παραπάνω από όσο χρειαζόταν, μέχρι το fade out.
• Άστοχη χρήση του μουσικού θέματος. Σχεδόν κάθε φορά που έπαιζε κάποιο ιδιαίτερα συναισθηματικό original score, έπιανα τον εαυτό μου να ανατριχιάζει (τουλάχιστον) ή χωρίς αναστολές να κλαίει (οπωσδήποτε 2-3 φορές σε κάθε σεζόν). Στο νέο επεισόδιο επιλέγεται να συνοδεύσει μια generic δραματική σκηνή με τη Lorelai να κοιτάει την άδεια πλευρά του κρεβατιού. So what? Αυτή θα μπορούσε να είναι εικόνα ενός οποιουδήποτε χωρισμού ενός οποιουδήποτε ζευγαριού, δεν έχει τίποτα distinctly Gilmoresque about it. Είναι αυτό που διαχωρίζει το γλυκό από το γλυκανάλατο.
  

Θα συνεχίσω να είμαι εκεί κάθε εβδομάδα για αυτό που υπήρξε το αγαπημένο μου show, μόνο και μόνο από αγάπη για τους χαρακτήρες και τους ηθοποιούς. Αλλά κυρίως για αυτή την ελπίδα, οτι η Amy θα γυρίσει στη σειρά το Μάιο για να γράψει και να σκηνοθετήσει αυτό το τελευταίο επεισόδιο που είχε πάντα στο μυαλό της-- το Gilmore Girls είναι μια από τις σπουδαίες σειρές των 00s, και δεν αξίζει να σβήσει ως αντιγραφή του εαυτού του. Οι άνθρωποι που το γράφουν τώρα είναι ικανοί, αλλά χαραμίζουν το πιο μεγάλο μέρος του ταλέντου τους στην υπερπροσπάθειά τους να μοιάσουν σε κάτι που δε γίνεται να αντιγραφεί. Η σειρά μπορεί κάλλιστα να πορευτεί αξιοπρεπώς για την υπόλοιπη σεζόν, μπορεί ακόμα και να καταφέρει να λύσει με άκρως ικανοποιητικό τρόπο το δραματικό aspect της με την ongoing Luke-Lorelai saga. Αλλά ας δεχτούμε ένα πράγμα εδώ και τώρα:

Χίλιες κίτρινες μαργαρίτες. Rory και Lorelai κοιτάζουν το κόκκινο φανάρι στην έρημη διασταύρωση. H Lorelai χύνει καφέ στο άθλιο νυφικό της Lane. Ένας γυμνός Kirk διακόπτει το πρώτο φιλί του Luke και της Lorelai. "You jump, I jump, Jack." Μητέρα και κόρη επανενώνονται. H Lorelai παρηγορεί τη Rory στην αγκαλία της για τον χωρισμό της με τον Dean ενώ ο Kirk κάνει τον γύρο του θριάμβου. "You and me. We're done." Μπαλαλάικες. "Can you see her face?" Χίλιες. Κίτρινες. Μαργαρίτες.

Gilmore magic.

And now it's gone.