Grey's Anatomy, Season 3, Episode 2

"I Am a Tree"


Spoilers για το αποψινό Grey's Anatomy.

Oh it's back. Η σειρά βρίσκει και πάλι τον ανάλαφρο τόνο της ως συνοδεία -ή μάλλον ως περιτύλιγμα- του δράματος. Η αφηρημένη έννοια του χρόνου ήταν ο κεντρικός θεματικός άξονας την προηγούμενη εβδομάδα (όσο αφηρημένες ήταν και οι μη-πλοκές), η μητρική φιγούρα είναι σε αυτό.

Η Bailey βάζει την οριακά out of character συμπεριφορά της από το προηγούμενο επεισόδιο μέσα σε context, βλέποντας τον εαυτό της ως προστάτιδα της Izzie που απέτυχε στην αποστολή της- μετά κι από τις έντονες πιέσεις του Alex, καταφέρνει έστω και αργά να συνειδητοποιήσει οτι ο ρόλος της δε διαφέρει και τόσο από αυτόν του γονιού που άφησε το παιδί του να πληγωθεί. Είναι λες και το νεογέννητο μωρό της, απορρόφησε όλο το μητρικό της ένστικτο προς την κατεύθυνσή του, και μόνο τώρα η Bailey το καταλαβαίνει. Στην υπέροχη κλιμάκωση του επεισοδίου, ζητά από την Izzie να αφήσει τα κουλουράκια και να γυρίσει σε αυτό που ξέρει να κάνει καλύτερα, να σώζει ζωές, παίροντας στους ώμους της την ευθύνη για τη συμπεριφορά της intern της.

Στιγμές ευχάριστου characterization προσέφερε η επίσκεψη μιας actual μητέρας, αυτής του Burke, η οποία προσφέρει εποικοδομητική, όσο και ελαφρώς κακιασμένη, κριτική στην Cristina. Τόσο αυτήν, όσο και τον πατέρα του (που subtly, είχε τις δύο καλύτερες Burke-related σκηνές του επεισοδίου) θα ήθελα να τους βλέπω συχνά.

Αυτόν που χαίρομαι που βλέπω συχνά, όμως, είναι ο Alex τον οποίον η Κrista Vernoff γράφει υπέροχα. Ο Alex είναι, παρά τα όποια ελαττώματά του, ο τύπος που στην κρίσιμη στιγμή θα πάρει τη σωστή και δύσκολη απόφαση, και θα καταφέρει αυτό που πιθανώς κανείς άλλος δε μπορεί, χωρίς να αποζητήσει ούτε ένα 'ευχαριστώ'. Στην πρεμιέρα δεν ήταν εκεί για να σταθεί στην Izzie- πολύ θα το ήθελα, αλλά η ουσία είναι οτι ο θρήνος δεν ξεπερνιέται με λόγια αλλά με χρόνο. Στο τέλος της προηγούμενης ώρας, η Izzie κατάφερε να σηκωθεί χωρίς εν τέλει τα άδεια λόγια των φίλων της να έχουν κάποια σημασία. Δε θα μπρούσαν να έχουν. Αλλά εκεί που χρειαζόταν κάποιος να παλέψει για εκείνην, ήταν ο Alex που με το ωμό και σχεδόν άξεστο ύφος του, τα έβαλε άφοβα με την Bailey, πρακτικά απαιτώντας την επιστροφή της πρώην κοπέλας του στο νοσοκομείο. Επιπλέον, όντας απλώς ο εαυτός του, έδωσε στην ασθενή του αυτό το κίνητρο που δεν ήξερε οτι χρειαζόταν. Της έδωσε έναν λόγο για να παλέψει την ασθένειά της, ένα λόγο για να ζήσει. Και το κράτησε για τον εαυτό του. Δε θα με ενοχλήσει καθόλου να την ξαναδούμε σε μελλοντικό επεισόδιο, με την προϋπόθεση να μην έχουμε μια αίσθηση Denny: the sequel.

Ξέρεις οτι με το Grey's Anatomy δεν θα βαρεθείς ποτέ, γιατί έχει την σπάνια αρετή να σε κάνει σε κάθε επεισόδιο να λατρεύεις κι έναν διαφορετικό χαρακτήρα. Τώρα ο Alex, στο προηγούμενο η Addison. Και μιλώντας για την Addison... Δε θα είναι υπερβολή να πω οτι την τελευταία φορά που έκανα έτσι για την out of the blue επιστροφή ενός χαρακτήρα, ήταν τότε με την guns-a-blazin' επιστροφή του Tony Almeida στην 4η σεζόν του 24. Είναι στιγμές σαν αυτήν που σε υποχρεώνουν να εκτιμήσεις τη φιλοσοφία της Shonda Rhimes, που λέει όχι σε spoilers και teasers παντός είδους. Η επιστροφή του αγαπημένου μας McSteamy ήταν απο τα πιο ευχάριστα και δροσιστικά σοκ των τελευταίων ετών, γιατί βγάζει απόλυτο νόημα, και γιατί είχε κρατηθεί απόλυτο μυστικό. Στο κλείσμο του επεισοδίου, πανηγύριζα όρθιος μπροστά στην τηλεόρασή μου!

"Οh. This is awkward..."