Studio 60 on the Sunset Strip, Episode 2

"The Cold Open"



Σε αντίθεση με τα άλλα δύο shows του Aaron Sorkin, ο πιλότος του Studio 60 δεν ήταν μια ακόμα μέρα στις ζωές των πρωταγωνιστών, αλλά ένα αληθινό σημείο μηδέν για τη σειρά. Και γι'αυτό είχα ένα παραπάνω λόγο να περιμένω το αποψινό επεισόδιο ώστε να πάρω μια ιδέα για το πώς θα μοιάζει η εβδομαδιαία εμπειρία. Ακολούθησαν χαρές και πανηγύρια γιατί το 2ο επεισόδιο είναι actually καλύτερο από τον πιλότο.

Βλέπουμε τον Matt σε δράση, είτε κατευθύνει το ρέμπελο συγγραφικό τιμ είτε σπάει το κεφάλι του για να γεμίσει με ιδέες έναν άδειο πίνακα. Αλλά οι σκηνές που ο Perry μαγεύει είναι αυτές που μοιράζεται με τη Sarah Paulson. Εκεί μπορούμε ξεκάθαρα να δούμε την προσωπική του πάλη καθώς προσπαθεί να σταθεί επαγγελματικά απέναντι στη γυναίκα που αγαπάει, αλλά χωρίς να θέλει να την πληγώσει. Η Paulson στέκεται κι αυτή στο ύψος της, αποφασισμένη αλλά με τον τόνο να της φωνής της να προδίδει το οτι ακόμα νοιάζεται γι'αυτόν. Ο πρώτος γύρος αυτού του poential Will-They-Won't-They ερωτικού saga, κλείνει με έναν όμορφο, ανάλαφρο τόνο, σε μια σκηνή που μοιράζονται οι δύο διεκδικήτριες της καρδιάς του Matt.

Aπό πλευράς πλοκής συμβαίνουν αρκετά πράγματα, από affiliates που αρνούνται να προβάλουν το αστείο από τον πιλότο, μέχρι την προετοιμασία για την πρεμιέρα των νέων showrunners. Όλα κυλούν με θαυμαστό pacing, αλλά έχω μια γκρίνια για την κορύφωση του επεισοδίου. Τουλάχιστον έτσι νομίζω. Μπορεί και να είναι ιδέα μου, αλλά το πρώτο δείγμα του Studio 60 των Matt και Danny που είδαμε στο τελευταίο τρίλεπτο του επεισοδίου, δεν ήταν ιδιαίτερα αστείο. Περισσότερο άβολο, θα έλεγα. Ξεκαθαρίζω οτι δεν έχω κανένα πρόβλημα να δεχτώ το οτιδήποτε στα πλαίσια της σειράς, όπως για παράδειγμα όταν μέσα σε μια ιστορία η πρωταγωνίστρια θεωρείται κούκλα, τότε είναι κούκλα στα μάτια μου ως θεατή, κι ας είναι χάλια στην πραγματικότητα. Έτσι και αν το show υποτίθεται πως είναι φοβερά αστείο, τότε ΟΚ, είναι φοβερά αστείο. Και η Harriet Hayes έχει αγγελική φωνή. Um, sure, whatever. Τα δέχομαι και προχωράω.

Άλλα bits που μου άρεσαν:

• Η ερμηνεία του Steven Weber. Θα περίμενε κανείς έναν χαρακτήρα network executive σε μια τέτοια σειρά να είναι τελείως καρικατούρα, αλλά ο Weber έχει ήδη ξεκινήσει να του δίνει layers.
• Η αυξημένη παρουσία του DL Hughley. Ήδη για τον χαρακτήρα του χτίζεται ενδιαφέρον backstory με τον Danny. Ο Sorkin μοιάζει εδώ ωριμότερος, στον τομέα της ανάπτυξης χαρακτήρων, από τις πρώτες μέρες του West Wing, έτοιμος να δώσει πνοή σε περισσότερους από 4-5 βασικούς χαρακτήρες.
• Οι συνεχείς σπόντες από τον Matt προς τους co-executives του. Ο Sorkin πετυχαίνει διάνα στο είδος των εύκολων αστείων που θα έκαναν δυο τέτοιοι τύποι: "Ανοίγουμε στον Λευκό Οίκο όπου παίζεται κουκλοθέατρο..."
• "Could you be... just a little more jewish?": Αυτή η ατάκα του Brad Whitford προς τον Matt Perry είναι αναφορά στις μέρες του δεύτερου ως Chandler Bing, ή απλώς βλέπω ό,τι θέλω?
  
• Ο τρόπος με τον οποίο κεντάει ο Thommas Schlamme στο απίστευτο μονοπλάνο του στα καμαρίνια.
• "Then I'm just a guy in a wig?"
  
• Το τελευταίο πλάνο του επεισοδίου με τον Matt να κοιτάει το reset χρονόμετρο.

Αλλά κυρίως λατρεύω, τώρα που πήρα μια πρώτη γεύση του ύφους και της δομής της σειράς, το πόσο πολύ μου θυμίζει το Sports Night. Είναι σα να κάνει ο Sorkin το ίδιο show, αλλά με περισσότερο χρόνο για ανάπτυξη των ιδεών του και μεγαλύτερο ensemble!

Και λιγότερες λάμπες, για κάποιο λόγο.