Red-hot. And cold.

Πρώτα σχόλια για τις non-Grey's σαπουνόπερες του ABC: Brothers & Sisters, Six Degrees και η νέα σεζόν του Desperate Housewives.

Το all-star οικογενειακό δράμα Brothers & Sisters που το ABC πολύ φιλόδοξα προγραμμάτισε στη θέση του Grey's Anatomy για τα βράδια της Κυριακής, κατάφερε να με εκνευρίσει σε χρόνο μηδέν. Στα πρώρα 15 λεπτά του πιλότου έχει ήδη αναφερθεί τρεις φορές, και με τρεις διαφορετικές αφορμές, το ποιες ακριβώς είναι οι πολιτικές πεποιθήσεις του χαρακτήρα της Calista Flockhart. "Κοιτάχτε, κοιτάχτε, είμαστε liberals αλλά γράφουμε μια σειρά με πρωταγωνίστρια μια δεξιά, κοιτάχτε, κοιτάχτε!" Σοβαρά τώρα, πόσο περήφανοι είναι οι συγγραφείς με τους εαυτούς τους? Για όνομα του θεού, ας βάλουν να δουν λίγο NYPD Blue. Καταλαβαίνω οτι οι απόψεις της Flockhart παίζουν κεντρικό ρόλο στο concept της σειράς, αλλά δεν είμαστε και ηλίθιοι, λίγη subtlety δεν βλάπτει. Οι συγγραφείς αυτής της σειράς δεν είναι ούτε οι πρώτοι ούτε οι τελευταίοι που επιχειρούν να κάνουν συμπαθή έναν ιδεολογικά αντίθετό τους χαρακτήρα. Οπότε ας μην το πολυκάνουν θέμα, γιατί με αποσπά.

Από και πέρα, δεν αστειεύομαι όταν λέω οτι ο πιλότος με έχασε στα 15 λεπτά. Φυσικά δε θα το παρατήσω για 2-3 βδομάδες ακόμη, μόνο και μόνο για να δω την εξέλιξη της σειράς που φέτος το καλοκαίρι σχολιάστηκε περισσότερο από κάθε άλλη, αλλά δυστυχώς για όλους τους λάθος λόγους. Οι εισαγωγές των υπερβολικά πολλών χαρακτήρων μοιάζουν βεβιασμένες και αδιάφορες, και το κεντρικό στόρι με τα οικονομικά της εταιρείας δε μπήκα καν στον κόπο να του δώσω σημασία.

Πείτε όμως ό,τι θέλετε για το Brothers & Sisters, αλλά τουλάχιστον δεν έχει αυτό το τραγικό voice-over που είχα αρχίσει να πιστεύω πως το ABC έβαζε σαν όρο συμβολαίου για όλες τις καινούριες του σειρές, μεταξύ των οποίων και το Six Degrees. Eκεί, διανθισμένη με μια παιδαριώδη αφήγηση που στοχάζεται πάνω σε ζητήματα πρωτότυπα σαν τη μοίρα, την τύχη, τον έρωτα, τον πελαργό και τις μελισσούλες, συναντάμε την ιστορία 6 ανθρώπων που ζουν στη Νέα Υόρκη και γνωρίζονται eventually. Όχι, σοβαρά, αυτό είναι το premise της σειράς: 6 άνθρωποι που γνωρίζονται eventually. Δε θυμάμαι στην πρόφατη τηλεοπτική ιστορία κάποιο πιο ξεγυμνωμένο κεντρικό concept γύρω από το οποίο να στήθηκε μια ολόκληρη σειρά. JJ Abrams, τι στην ευχή σκεφτόσουν? Άσε τα Star Trek και δώσε κανά σημείωμα στους συγγραφείς γιατί αλλιώς δε γίνεται δουλειά.

Όσο αφορά το περιεχόμενο, υπήρχαν στιγμές που μου άρεσαν, στιγμές που δε μου άρεσαν, αλλά όπως και κάθε άλλη παντελώς αδιάφορη ιστορία που έχω παρακολουθήσει στη ζωή μου, αν με βάλεις κάτω και με χτυπάς για τρεις ώρες, ζήτημα να θυμηθώ δύο plot points από όλο το επεισόδιο. Aλλά θα το παρακολουθώ, αυτό είναι το πρόβλημα. Αν έβγαινε αύριο σε DVD μια ταινία με την Hope Davis και τον Campbell Scott, θα την έβλεπα και χωρίς να ξέρω περί τίνος πρόκειται. Εδώ έχουμε μια μίνι-ταινία κάθε εβδομάδα. Οι δυο τους απλά παραείναι καλοί για να μην τους κοιτάζω να ερμηνεύουν. Το κακό είναι πως φέτος είναι πολλές οι μέτριες-ως-κακές σειρές με πολύ καλύτερο καστ από ό,τι αξίζουν, και κάπου πρέπει να τραβήξει τη γραμμή ο άμοιρος ο θεατής. (αυτή η γραμμή για μένα θα είναι το ΒΑ-ΡΕ-ΤΟ Smith, ευχαριστώ πολύ)

Δίπλα σε αυτά, η πρεμιέρα της 3ης σεζόν των Desperate Housewives έμοιαζε με το Wire. Δε θα τολμήσω να ενθουσιαστώ, αλλά μια μικρή ελπίδα θα την έχω για φέτος: η πρεμιέρα ήταν καλή. Season Οne-καλή. Ίσως να ήταν και οι ανύπαρκτες προσδοκίες (το είχα σχεδόν ξεχάσει οτι ξεκινούσε προχθές η σειρά), αλλά σε αυτά τα 45 λεπτά γέλασα όσες φορές δεν είχα γελάσει πέρσι σε μισή σεζόν (hot nun notwithstanding). To μυστήριο μοιάζει να αφορά άμεσα τουλάχιστον δύο από τις 4 πρωταγωνίστριες, οι οποίες επιπλέον μοιράζονται ικανοποιητικό αριθμό σκηνών, ενώ συγγραφικά η σειρά μοιάζει να ξαναβρίσκει την ισορροπία ανάμεσα στο δράμα και το slapstick. Κι αν οι ιστορίες της Bree ήταν πάντα αυτές που κράταγαν τo show στην επιφάνεια (τώρα ενισχυμένες και με έναν damn fine actor!), ξαφνικά και οι 4 νοικοκυρές δείχνουν μπλεγμένες η καθεμιά στα δικά της προβλήματα, που όμως για αλλαγή με ενδιαφέρουν όλα τους έστω και λίγο. Επίσης, το να γελάω με τις σκηνές της Eva Longoria ή την παράδοση διαλόγων μεταξύ της Felicity Huffman και του Doug Savant δεν είναι κάτι σπάνιο, αλλά το να συγκινούμαι, διάολε, σε μια σκηνή της Teri Hatcher... Τι να πω, ντρέπομαι που το παραδέχομαι, αλλά για πρώτη φορά εδώ και ενάμιση χρόνο είμαι πραγματικά intrigued για Desperate Housewives. Δεν θα πεθάνουμε κιόλας, μην παρεξηγηθώ, ούτε βρήκα όλα τα αστεία εξίσου πετυχημένα (πόσες φορές θα αστειευτούν οι συγγραφείς με το πόσο tight-ass republican είναι η Bree, περιμένοντας να συνεχίσουμε να γελάμε?) αλλα τουλάχιστον δεν ένιωσα εγκεφαλικά μου κύτταρα να λιώνουν.