Spoilers gallore για το αποστομωτικό blockbuster που ήταν το Battlestar Galactica αυτής της εβδομάδας!
Frak. Me.
To Galactica δε συνηθίζει να κάνει heavy action pieces, αλλά μόλις απέδειξε περίτρανα πως αυτό έχει να κάνει αποκλειστικά με επιλογή, και όχι με τις δυνατότητες των δημιουργών. Την προηγούμενη εβδομάδα γκρίνιαξα οτι ήθελα το στόρι της κατοχής να κρατήσει λίγο περισσότερο, αλλά βλέποντας αυτό το εκρηκτικό κλείσιμο σε αυτό που είναι αδιαμφισβήτητα το πιο πολυεπίπεδο arc στις 3 σεζόν της σειράς, φώναξα "τέλειο!".
Πάρτε το Galactica να μπαίνει στην ατμόσφαιρα της New Caprica και να κάνει άλμα μόλις λίγα χιλιόμετρα πάνω από το έδαφος. Τους επαναστάτες να τρέχουν ανάμεσα σε cylons και εκρήξεις για να σώσουν και τον τελευταίο άνθρωπο. Τα πολεμικά των cylons να πυροβολούν το Galactica σχεδόν μέχρι εξουδετέρωσης. Και πάνω από όλα, την Α-ΠΙ-ΣΤΕΥ-ΤΗ σεκάνς της καταστροφής του Pegasus. Μιλάμε οτι το πολεμικό ΕΠΕΣΕ με φόρα πάνω στο base ship των cylons, εξερράγη, και ένα μεγάλο κομμάτι του αποκολλήθηκε και πήγε και έπεσε πάνω στο άλλο base ship και εξερράγη και αυτό! Χρειάστηκα τη βοήθεια των γειτόνων για να μαζέψω το στόμα μου από το πάτωμα! Αυτή είναι δράση που, πολύ απλά, δεν υπάρχει στην τηλεόραση. Και ούτε στον κινηματογράφο, θα πρόσθετα, γιατί πόσα blockbusters καταφέρνουν να έχουν τον θεατή τόσο αφοσιωμένο στη μοίρα όσων εμπλέκονται? Δε θυμάμαι να έχω ανατριχιάσει ποτέ σύγκορμος επειδή καταστράφηκε ένα κομμάτι μετάλλου, διάολε! Το Pegasus ήταν, ουσιατικά, το μεγάλο θύμα αυτής της απόδρασης, ο στρατιώτης που έπρεπε να πέσει ηρωικά μαχόμενος. Και το κακό για τους ανθρώπους είναι οτι δεν ήταν απλά ένας στρατιώτης, αλλά ήταν ο νεότερος, δυνατότερος στρατιώτης. Κι έτσι τώρα το γέρικο Galactica μένει ξανά μόνο του να υπερασπίζεται ξανά το ανθρώπινο είδος απέναντι στις άγνωστες προθέσεις των cylons...
Και αν ασχολούμαι τόσο πολύ με τη δράση (επειδή είναι κάτι που δεν το έχουμε συνηθίσει), αυτό δε σημαίνει πως το επεισόδιο δεν ήταν συναισθηματικά και πολιτικά άψογο. Δείτε τη σκηνή που ο Tigh δολοφονεί τη γυναίκα του. Γι'αυτόν το απόλυτο ιδανικό είναι ελευθερία με κάθε μέσο, κι όταν κάποιος προδίδει αυτό το ιδανικό πρέπει να πεθάνει. Ακόμα κι αν είναι το πρόσωπο που αγαπάει πιο πολύ από όλα. Κι ακόμα κι αν τον πρόδωσε για να σώσει το τομάρι του. Όταν η Ellen του εξηγούσε γιατί και πώς έκανε ό,τι έκανε, ο Tigh κοιτούσε με το ένα του μάτι χωρίς να βγάζει λέξη κι εγώ τον κοίταγα αποσβολωμένος. Αυτόν, όχι την γυναίκα του που μίλαγε. Προσθέστε τον Michael Hogan στη λίστα των ηθοποιών που αν υπήρχε θεός, και αν τα Έμμυ άξιζαν τίποτα, θα είχαν ένα από αυτά στο σπίτι τους. Είναι ιδιοφυής, ανυπέρβλητος. Δεν είναι μόνο η δουλειά του σε αυτή τη σκηνή που με ξέσκισε, ήταν και στο φινάλε. Ο Tigh πούλησε την ψυχή του για την ελευθερία, σκότωσε μέχρι και το πρόσωπο που αγαπούσε πιο πολύ από οποιοδήποτε άλλο. Τι κάνει λοιπόν αυτός ο άνθρωπος όταν η ελευθερία έρθει, και η αγαπημένη του δεν είναι πια μαζί του? Πώς συνεχίζει να ζει? Και κυρίως, γιατί? Το άδειο βλέμμα του Hogan καθώς αποβιβάζεται στο Galactica και όλοι γύρω του πανηγυρίζουν με γονάτισε. Ομολογώ πως οι ιστορίες με βετεράνους του Βιετνάμ με κάνουν να θέλω να βγάλω το ένα μου μάτι και να το ταϊσω στις γάτες ενώ κοιτώ με το άλλο, τόσο πολύ τις βαριέμαι. Αλλά αν πιστεύω πως κάποιος μπορεί να γράψει μια σπουδαία παράλληλο, είναι ο Moore. Και, ειδικά μετά από αυτό το επεισόδιο, αν πιστεύω πως υπάρχει κάποιος που μπορεί να την ερμηνεύσει, είναι ο Michael Hogan. Looking forward to it.
Θα μπορούσα να γράφω για ώρες για αυτό το επεισόδιο. Για την αβέβαιη μοίρα του Baltar. Την ποίηση του μακρινού πλάνου ενός Galactica που χάνεται μέσα στα εχθρικά πυρά. Την ερμηνεία της Katee Sakhoff. Το πόσο πολύ περιμένω τη στιγμή που η Sharon θα μάθει οτι η κόρη της είναι ζωντανή, και στα χέρια του λαού που πρόδωσε για να πλευρίσει αυτούς που την πρόδωσαν. Το μουστάκι του Adama. Άλλον έναν εξαιρετικό παραλληλισμό, αυτή τη φορά για τους κύκλους βίας και μίσους που συντηρούνται ενώ οι θύτες προσπαθούν να τους αποφύγουν. Για το οτι ο Gaeta σήκωσε το όπλο του στον Baltar. Και, δεν περίμενα οτι θα το έλεγα αυτό, αλλά thank gods, για την επιστροφή της Roslyn στην καρέκλα που της ανήκει. Έστω και προσωρινά, διότι τυπικά ανήκει στον Zarek πλέον. Θα έχει ενδιαφέρον η πολιτική εξέλιξη τώρα που ο Baltar είναι παρελθόν.
Greatness all around. Η σειρά έχει αισίως φτάσει (μετρώντας και την περσινή σεζόν) 7 συνεχόμενα αριστουργηματικά επεισόδια. Όχι 7 καλά επεισόδια. Αλλά αριστουργηματικά, το καθένα από μόνο του μια μικρή τελειότητα. Μια αναπόφευκτη κοιλιά θα έρθει, eventually, αλλά αυτή τη στιγμή νιώθω πως, ακόμα και με το Wire να παίζεται, το Battlestar Galactica είναι το καλύτερο show που υπάρχει στην τηλεόραση. Frak me, όπως είπα και στην αρχή.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου