Battlestar Galactica, Season 3, Episodes 1-2

"Occupation" & "Precipice"


Σχόλια και spoilers ενός μαγεμένου θεατή για την αποστομωτική πρεμιέρα του Battlestar Galactica.

Λατρεύω με πάθος κάθε ιστορία που αποτελεί περίπλοκη κοινωνική παραβολή και δεν αρκείται στο να τραβά παραλλήλους διατηρώντας τες ακλόνητες μέχρι την ολοκλήρωσή της. Την τελευταία πενταετία έχουμε γίνει μάρτυρες αμέτρητων έργων που με τον ένα τρόπο ή τον άλλον αναφέρονται στην Αμερικάνικη κοινωνία ή τις πολιτικές της κυβέρνησης Bush μετά το χτύπημα στους Δίδυμους Πύργους. Αλλά ελάχιστα από αυτά μπορούν να νιώθουν περήφανα για το οτι δεν επέλεξαν την εύκολη λύση μιας απλοϊκής μεταφοράς. Είναι δημιουργήματα σαν το Battlestar Galactica (αδιαμφισβήτητα, ένα από τα σπουδαιότερα έργα που μας έχει δώσει η μετά-9/11 τέχνη) που διαλέγουν τη δύσκολη οδό, αυτήν της εξονυχιστικής μελέτης και σφαιρικής ματιάς στα όσα συμβαίνουν στον κόσμο σήμερα. Και το κάνει όχι πατρονάροντας τους θεατές του, δήθεν παρουσιάζοντας και τις δύο πλευρές του νομίσματος τη στιγμή που ξεκάθαρα επιλέγει θέση ή βάζει όλους τους ήρωες από τη μία πλευρά. Αλλά το κάνει βάζοντας τους κεντρικούς χαρακτήρες του στη μέση αυτού του χαμού. O Ron Moore έχει, συγωρείστε μου την έκφραση, αρχίδια-πεπόνια γιατί πράττει το αδιανόητο: αντιστρέφει την ως τώρα μεταφορά του (το πλήρωμα του Galactica ως Αμερική και οι Cylons ως Al Qaeda-- δημιουργημένοι και εκπαιδευμένοι από τους ανθρώπους, τώρα επιστρέφουν για να τους καταστρέψουν) φέρνοντας τους Cylons στη θέση του "απελευθερωτικού" αμερικανικού στρατού και τους ήρωες του Galactica στη θέση του με το ζόρι "απελευθερωμένου" Ιρακινού λαού.

Οι Cylons θέλουν να επιβάλουν την πίστη τους και τις αξίες τους στο ανθρώπινο είδος, και το κάνουν χρησιμοποιώντας τα πιο βρώμικα μέσα. Στρατολογούν πολίτες που δεν έχουν άλλο τρόπο διαβίωσης να φρουρούν τους συνανθρώπους τους, συλλαμβάνουν τυχαία όποιον δεν γουστάρουν και τον βασανίζουν χωρίς κατηγορίες ή έλεγχο έως ότου πάρουν αυτό που θέλουν, και εγκαθιστούν μια τοπική κυβέρνηση με πρόεδρο-μαριονέτα τον Gaius Baltar ο οποίος δεν παίρνει καμία δική του απόφαση- μόνο υποχρεώνεται, ακόμα και υπό την απειλή όπλων, να επικυρώνει αυτές των Cylons. Η μορφή του είναι τραγική, και η ερμηνεία του James Callis καλύτερη από οποιουδήποτε ηθοποιού βραβεύτηκε με Έμμυ πριν από ένα μήνα. Ο Baltar του, ένας villain που δεν κατάλαβε πώς έφτασε σε αυτό το σημείο, πλέον αγγίζει τα επίπεδα μιας ιδιότυπης χριστιανικής φιγούρας. Έχοντας πλέον πλήρη συναίσθηση των μη εξιλεώσιμων πράξεών του, συνεχίζει να υπακούει γνωρίζοντας πως αν αρνηθεί, οι Cylons θα βρουν κάποιον άλλον να το κάνει. Προσπαθεί να κάνει ό,τι μπορεί, απορροφόντας όλο το μίσος του ανθρώπινου πληθυσμού, ώστε να μη χρειαστεί να σταυρωθεί και κάποιος άλλος. Το προσωπικό arc του Baltar διαγράφεται συγκλονιστικό, κυρίως ως προς το πόσο θα αντέξει να συνεχίσει να ξεπουλάει το λαό του προτού παραδοθεί στη μοίρα του.

Το άλλο συγκλονιστικό στοιχείο είναι φυσικά η αντίσταση που οργανώνεται από την Roslyn και τον Saul Tigh. Τα ερωτήματα που τίθενται είναι τα πιο καίρια και πιο δύσκολα που προκύπτουν από την κατάσταση στο Ιράκ, και τις θέτουν τα πιο κατάλληλα άτομα. Συχνά, συγγραφείς χώνουν ατάκες στο στόμα χαρακτήρων προκειμένουν να κάνουν μια δήλωση, αγνοώντας το πόσο πιστή είναι αυτή με τις απόψεις του χαρακτήρα που την εκφράζει. Εδώ όλα είναι τέλεια. Ο Tigh φυσικά και θα είναι ο τραχύς στρατηγός που στέλνει στρατιώτες σε επιθέσεις αυτοκτονίας, και η Roslyn φυσικά και θα είναι η ψύχραιμη αναλύτρια που δεν προωθεί αυτές τις στρατηγικές αλλά αναγνωρίζει τα οφέλη που φέρνουν στο σκοπό τους. Από την πρώτη σκηνή της σεζόν (ένα υπνωτιστικό και ποιητικό slow motion που αποκαλύπτει το πού βρίσκονται μερικοί από τους χαρακτήρες-κλειδιά της νέας σεζόν) μέχρι το φινάλε του πρώτου επεισοδίου (η σοκαριστική ανατίναξη του απελπισμένου στρατιώτη), κι από εκεί στο τέλος της δίωρης πρεμιέρας (με ένα φοβερό cliffhanger που δυστυχώς χάλασε χάρη στο preview των επόμενων επεισοδίων), αυτά τα 90 λεπτά τελειότητας πρέπει να πείσουν και τον τελευταίο σκεπτικιστή για το πόσο σπουδαία είναι αυτή η σειρά.

Μερικές σκόρπιες σημειώσεις:

• Μόνη μου έννοια για την κατεύθυνση της σειράς, το storyline της Kara. Όσο είδαμε ήταν πετυχημένο και ανατριχιαστικό, αλλά φοβάμαι οτι μπορεί να τραβήξει πολύ, να πετύχει λίγα, και να καταστρέψει πολλά. Έχω πίστη στον Moore, αλλά θέλει προσοχή.
• Intriguing η όλο και εξελισσόμενη σχέση του Adama με τη Sharon. Η ιδέα τακτικών συναντήσεών τους, με ποτό και κουβέντα, μου μοιάζει πάρα πολύ ενδιαφέρουσα, και η ιδέα της Cylon (που από το miniseries κιόλας ήταν ο αγαπημένος μου χαρακτήρας) στον στρατό των ανθρώπων είναι εξαιρετική.
• Μου άρεσε η σύντομη εμφάνιση του Zarek στο τέλος, ίσα για να παραδεχτεί το λάθος του. Ελπίζω κάπως να τη γλίτωσε, γιατί ο Richard Hatch μου αρέσει και θα ήθελα να τον δω κι άλλο στη σειρά.
  
• Η επανεμφάνιση της Six στο μυαλό του Baltar, τη στιγμή που έφαγε σφαίρα επειδή τον υπερασπιζόταν, ήταν μια πολύ ενδιαφέρουσα "σύμπτωση".
• Κάπου ένιωσα οτι το μισό καστ παντρεύτηκε το άλλο μισό στον ένα χρόνο που πέρασε. Φαντάζομαι η αίσθηση ασφάλειας που έφερε η εγκατάστηση στη New Caprica τους επηρέασε όλους. Τα flashback στον χρόνο που πέρασε, θα έχουν πολύ υλικό να καλύψουν...
  
• Ο Dean Stockwell είναι τόσο τρομακτικός και αποτελεσματικός στο ρόλο του, που συναγωνίζεται τον Gerald McRaney του Deadwood.
• Φανταστική η απάντηση του Adama στην Sharon όταν αυτή τον ρώτησε πώς ξέρει οτι μπορεί να την εμπιστευτεί: "Δεν το ξέρω. Αυτό σημαίνει εμπιστοσύνη."

Το οτι μπορούμε ταυτόχρονα να παρακολουθούμε δύο σειρές τόσο καλές σαν το Battlestar Galactica και το The Wire είναι αδιανόητο, αυτό έχω να πω.