Girls found, Lost lost

Spoilers για το Gilmore Girls και σκέτα σχόλια για το Lost (που δεν είχε τίποτα δυνατόν να spoilαριστεί).

Μεγάλη βελτίωση για το Gilmore Girls από την πρεμιέρα της περασμένης εβδομάδας. Από το clap-worthy teaser όπου ο Luke καρφί από το προηγούμενο φινάλε πηγαίνει χωρίς να βγάλει λέξη και γρονθοκοπεί τον Christopher, μέχρι το gut-wrenching φινάλε όπου η Rory κάνει πέρα το θυμό της και παρηγορεί τη Lorelai, το επεισόδιο έκρυβε αρκετές καθαρά Gilmore στιγμές καθώς και πολύ δυνατό δράμα. Το Kirk's και η little Asia μέσα στο σπίτι της Lorelai ήταν instant classics (ιδιαίτερα λάτρεψα τις δίπλα-δίπλα κρεμασμένες αφίσες του Mao και της Sandra Oh, μια κίνηση sooo Lorelai) και βρήκα πολύ αποτελεσματική την ξαφνική μετάβαση από την feel-good οικογενειακή στιγμή στην θυμωμένη Rory που μείωνε τη μητέρα της. Η Lauren Graham, καθώς οι πάντες ρίχουν το φταίξιμο στον χαρακτήρα της, ήταν και πάλι καθηλωτική.

Κάποιες περιπτώσεις υπερβολικής προσπάθειας υπήρχαν και πάλι, από τους σεναριογράφους- το τελευταίο act δεν ξέρω ποιος από όλους το έγραψε, αλλά είχε όλα όσα με είχαν τσαντίσει στην πρεμιέρα. Και εξακολουθούν να χάνουν θεαματικά αρκετούς χαρακτήρες (κυρίως τη Sookie, ελαφρώς και τη Rory) αλλά για την ώρα υπάρχει ένα καλό- ο Luke και η Lorelai, επουλώνοντας τις πληγές τους από τα όσα συνέβησαν στο περσινό φινάλε είναι λογικό να μην λειτουργούν όπως θα περιμέναμε ή έχουμε συνηθίσει. Αυτό δίνει στους σεναριογράφους το πλεονέκτημα οτι, γράφοντας αυτό το ιδιαίτερα απαιτητικό storyline, δεν πρέπει να έχουν άγχος να τους κάνουν να ακούγονται όπως ακούγονταν επί Palladino. Δηλαδή έχουμε στην ουσία καλούς συγγραφείς να γράφουν καλό δράμα για καλούς ηθοποιούς. Ε, το αποτέλεσμα δεν είναι ακριβώς your parents' Gilmore Girls, αλλά τουλάχιστον είναι ένα καλό δράμα. Από το τίποτα, θα το πάρω.

Και λέγοντας τίποτα, εννοώ φυσικά το Lost. By all means, όποιος είδε κάτι διαφορετικό από εμένα μπορεί να μου το εξηγήσει, αλλά η πρεμιέρα που είδα εγώ πήγε ως εξής:

Teaser-κλείσιμο του ματιού. Ακριβώς στημένο σαν το περσινό αντίστοιχο, με τη μικρή διαφορά οτι τότε μάθαμε την απάντηση σε ένα από τα δύο μεγάλα ερωτήματα του περασμένου season finale (Ερώτηση: Tι υπάρχει μέσα στο hatch? Απάντηση: Ένας τυπάς υπεύθυνος για κάποιου είδος σταθμό παρατήρησης) και επιπλέον έβαλε στη σειρά ένα ολόκληρο νέο επίπεδο που δε μπορούσαμε καν να διανοηθούμε οτι υπήρχε. Το φετινό? Cool as fuck, δε λέω, αλλά δε μας είπε τί-πο-τα.

Flashback βαρετό του θανατά. Στο όνομα όλων όσα είναι ιερά, σταματήστε να μας δείχνετε flashback για τον Jack. Ο Lindelof το είχε αναφέρει κάποτε αστειευόμενος, αλλά όσο συνεχίζει η σειρά το βλέπω όλο και πιο πιθανό να δούμε σε flashback το πρώτο ξύρισμα του Jack ή την πρώτη περίοδο της Kate. Αυτό το πράγμα που είδαμε εδώ, εν πάσει περιπτώσει, ήταν λες και ξεπήδησε κατευθείαν από κάποια από τις λιγότερο καλές σαπουνόπερες του ABC. Και, ΟΚ, "Is she happy?" Σοβαρολογούμε?

Όσο για το υπόλοιπο επεισόδιο? Δίνει νέα έννοια στο non-event. Βλέπουμε που βρίσκονται πλέον οι 3 ήρωές μας και μετά η πρεμιέρα τελειώνει. Uh-huh. Με αυτό το ρυθμό, το πιο πιθανό είναι οτι στα υπόλοιπα 5 επεισόδια αυτού του άτυπου miniseries, θα βλεπουμε κάθε φορά κι από ένα μικρό γκρουπ χαρακτήρων στην αμέσως επόμενη μέρα του περσινού season finale, να κάνει απολύτως τίποτα άξιο λόγου, και συνοδευόμενο από flashback που θα μας δείχνουν οτιδήποτε άλλο εκτός από το πώς έμεινε παράλυτος ο Locke.

Και ειλικρινά, ειλικρινά, τη στιγμή που ξεκίνησε ήμουν ενθουσιασμένος. Πίστευα πραγματικά οτι θα καθηλωθώ. Στο τέλος του teaser χτύπαγα παλαμάκια και ούρλιαζα πανηγυρίζοντας, σε απόλυτο συγχρονισμό με τα παιδιά που το παρακολουθούσαμε μαζί. Σε εκείνο το σημείο, το Lost με είχε, περισσότερο από οποιοδήποτε άλλο σημείο εδώ και σχεδόν ένα χρόνο. Και μετά ήρθε το υπόλοιπο επεισόδιο.