Grey's Anatomy, Season 3, Episode 4

"What I Am"


Spoilers και σύντομα σχόλια για το καλύτερο Grey's Anatomy της σεζόν.

Tι τέλειο επεισόδιο Grey's Anatomy ήταν αυτό! Η τυχερή μου εβδομάδα ήταν αυτή, με τον Drew Goddard να κεντάει στο Lost, και τον Allan Heinberg να ξανακεντάει στο Grey's. (τον είχα εξυμνήσει την περασμένη φορά, επειδή το επεισόδιο αν και γραμμένο από άλλον, μύριζε Heinberg από χιλιόμετρα...)


Να ξεκινήσω από τη στιγμή που περιμέναμε, την πρόσληψη του Marc στο Seattle Grace? Την αλληλεπίδρασή του με τους περισσότερους χαρακτήρες? Ποιος μιλάει έτσι στη Bailey και ζει για να το διηγηθεί? Ποιος κάνει τέτοια καψώνια στον Karev και δεν εισπράττει την αντίδραση του θερμόαιμου intern? Ποιος άλλος θα κοιμόταν με την κοπέλα του George και θα έκανε ένα τόσο περίεργα ενδιαφέρον ζευγάρι? Και αυτά χωρίς να αναφέρω τα προφανή, δηλαδή Addison, Derek, Meredith.

Η Meredith μαστουρωμένη ήταν μια απόλαυση. Τα τικ που έδωσε στο χαρακτήρα της η Ellen Pompeo ήταν τρισχαριτωμένα, είτε επρόκειτο για το ενστικτώδες τρίψιμο της μύτης της είτε για τα ναζάκια προς τη Bailey. Και ο τρόπος με τον οποίο τα έβγαλε όλα στη φόρα ήταν φοβερός. Σα να ξεφόρτωσε όλο το βάρος που κουβάλαγε τόσο καιρό και τώρα να αρχίζει μια νέα σελίδα με τον Derek. Mιλώντας για τον πρώην κύριο Addison, χίλια μπράβο στη σειρά για το γεγονός οτι ξεκαθαρίζει την άποψή της για αυτόν: είναι ass. Το ξέρουν όλοι, το ξέρει κι ο ίδιος, παλαμάκια εγώ. Την περίμενα αυτή την παραδοχή- δεν ήταν δυνατόν να έβγαινε από πάνω τώρα ο Derek επειδή κοιμήθηκε η Addy με τον Marc.

Αλλά το καλύτερο κομμάτι του επεισοδίου ήταν το φινάλε, με το υπέροχο payoff στην επίσκεψη του κυρίου Douquette ("call me Denny"). Oι σκηνές του Fred Ward με την Ketherine Heigl (ποτέ της καλύτερη) ήταν χρυσός, έτσι όπως ξεχείλιζαν από πόνο και αναμνήσεις και τύψεις. Αυθεντική, γλυκή και πικρή, αυτή η μικρή συνάντηση δύο ανθρώπων που το μόνο τους κοινό ήταν η αγάπη τους για τον Denny χτύπησε πολύ κοντά στην καρδιά. Η συγκίνηση από την ανταλλαγή πληροφοριών που μοιράστηκε ο καθένας τους με τον άλλον, σα να προσπαθούσαν να ανακαλύψουν κάποια πλευρά του Denny τους που να μην την ήξεραν, ξεπεράστηκε μόνο από την φανταστική ιδέα της "επιστροφής" του Jeffrey Dean Morgan στη σειρά για να κάνει την αφήγηση του φινάλε. Τι ευχάριστη αλλαγή ρυθμού, για πρώτη φορά αυτή η αφήγηση να έχει πραγματική σημασία.


Δεν ανέφερα καν την Cristina, ή τη σχέση του George με την Callie, αλλά μέσα σε ένα τόσο πυκνό επεισόδιο, με υποδειγματικούς διαλόγους, συνεχείς αλλαγές ρυθμού, μεταβάσεις από το χιούμορ, στην έκπληξη, στο σοκ, και σημαντικές στιγμές για κάθε έναν από τους χαρακτήρες, τι να πρωτοαναφέρω. Το What I Am είναι από τα επεισόδια που κλείνουν μέσα τους όλα όσα λατρεύω σε αυτή τη σειρά. Μα όλα.