The Office & more

Εν μέσω κατάστασης πανικού και τρελής δουλειάς, πολύ συντομότερα από ό,τι συνήθως σχόλια για ό,τι πρόλαβα να δω το τελευταία 7ήμερο και δεν καλύφθηκε σε άλλο ποστ. Κατά σειρά, The Office, Friday Night Lights, The Nine και Ugly Betty.

(Gilmore Girs, Nip/Tuck και βεβαίως το BSG είναι πρώτα στη λίστα με όσα θα δω στη συνέχεια.)

Tο Office ήταν και πάλι ιδιαίτερα πετυχημένο στην προσπάθειά του να μας κάνει να ενδιαφερθούμε τόσο για το Jim-less Scranton branch, όσο και για το Jim-driven Stamford branch. Στο γνώριμο γραφείο ο Michael θρηνεί το χαμό του παλιού του αφεντικού (αρχικά) κι ενός πουλιού που κουτούλησε στο τζάμι (στη συνέχεια) σε ένα ακόμα επιδέξιο κλείσιμο του ματιού του Greg Daniels που μας θυμίζει πόσο πολύ τρέμει ο Michael τη στιγμή που θα τον βρει το τέλος του, και θα είναι ολομόναχος. Εξάλλου, η Pam αρχίζει να αισθάνεται όλο και πιο άνετα μετά τη φυγή του Jim, πότε κάνοντας αστειάκι που δε συνοδεύονται από μελαγχολικά βλέμματα, και πότε φλερτάροντας και πάλι με έναν αλλαγμένο (?) Roy. Ανεκτίμητες στιγμές, το teaser με την Pam να βασανίζει τον Michael, η Pam και ο Dwight να τραγουδούν ένα απαίσιο ντουέτο στην κηδεία του πουλιού, η Kelly να κλαίει για τον Ryan.

Αλλού, η Karen και ο Jim τα βρίσκουν όλο και περισσότερο- είναι σχεδόν λες και ο Jim την αναδημιουργεί ώστε να είναι γι'αυτόν σα να έχει ξανά την Pam δίπλα του. Με τον ίδιο τρόπο που βρήκε στο πρόσωπο του Ed Helms (όνομα χαρακτήρα?) έναν νέο Dwight. Σίγουρα, μπορεί αυτός να είναι λιγότερο αξιοθρήνητη περσόνα, αλλά εξυπηρετεί τον Jim στα fun fun fun σχέδιά του.

Friday Night Lights 1x02 "Eyes Wide Open"
Το Friday Night Lights ήταν, μαζί με το The Nine, οι δύο αγαπημένοι μου πιλότοι για αυτή τη σεζόν (που να μην έχουν γραφτεί από τον Aaron Sorkin, that is.) Η διασκευή της ομώνυμης ταινίας του Peter Berg λειτούργησε ακόμα καλύτερα σε αυτό το δεύτερο επεισόδιο από ό,τι στον πιλότο. Ο παλμός της πόλης χτυπά ακόμα εντονότερα τώρα που ο μεγάλος σταρ τραυματίστηκε τόσο σοβαρά, και μέσα από το ντοκιμαντερίστικο ύφος του, ο φακός κάνει εξαιρετική δουλειά στην ανάδειξη των συνεπειών που έχει για τον καθένα αυτό το συμβάν. Για τον προπονητή που τα στήριζε όλα στον Street, την κοπέλα του που αρνείται να παραιτηθεί από τη φαντασίωσή της, τον άπειρο αντικαταστάτη του που πρέπει να αντέξει την πίεση μέσα και, κυρίως, έξω από το γήπεδο. Το καστ είναι φοβερό, η σειρά αναδεικνύει υποδειγματικά τη σχέση θρησκείας και πίστης σε αυτά τα κοινωνικά στρώματα- και οτιδήποτε έχει να κάνει με τον ίδιο τον αγώνα (τόσο λυρικά κινηματογραφημένο) λειτουργεί εξαιρετικά ως αφορμή για να γνωρίσουμε τους χαρακτήρες και να βιώσουμε το πώς όλοι τους, όλη η πόλη, ζει και αναπνέει για αυτές τις βραδιές της Παρασκευής. Ειλικρινά, δεν βλέπω την ώρα για το επόμενο επεισόδιο. Ξέρω οτι η σειρά δεν έχει μεγάλο μέλλον (απογοητευτικά ratings) αλλά ελπίζω τουλάχιστον να κλείσει ικανοποιητικά, γιατί το αξίζει.

Σε πλήρη αντίθεση, ο εκπληκτικός πιλότος του The Nine οδήγησε σε μια μεγάλη απογοήτευση. Κι εδώ τα νούμερα ήταν καταθλιπτικά, αλλά δε με νοιάζει καθόλου. Λίγη ώρα αφού είχε τελειώσει το επεισόδιο, δε μπορούσα να θυμηθώ σχεδόν τίποτα από τα όσα είδα. Έχω ακόμα μια αίσθηση οτι μου άρεσε και πάλι ο Egan Foote του John Billingsley, αλλά πέραν αυτού δεν είχαμε τίποτα παρά ακαθόριστα μπρος-πίσω εξελίξεις στα characters arcs και αδιάφορες flashy ασήμαντες λεπτομέρειες από την ομηρία. Το πρώτο επεισόδιο μου άρεσε φοβερά, το δεύτερο ελάχιστα, άρα είναι μόνο δίκαιο να παρακολουθήσω και το τρίτο. Αλλά αν τα πράγματα δε βελτιωθούν ραγδαία, την έχω κάνει.

Και πείτε ό,τι θέλετε για τη Betty, κλισέ, soapy, κτλ κτλ, αλλά όποιος δε γέλασε με το Queens makeover της America Ferrara τότε... well, I rest my case. Άλλες καλές στιγμές ήταν ο γκέι ανιψιός που χόρευε ασταμάτητα στο background, και η σκηνή του γεύματος με τον designer. Πόσο πιο λυπηρή και απεγνωσμένη θα μπορούσε να είναι η προσπάθεια του Daniel, καθώς προσπάθησε έστω και στιγμιαία να πείσει τον Vincent Bianchi οτι η Amanda, of all people, είναι μια λατίνα από το Bronx?! Επίσης είχε πλάκα η εμφάνιση του Rhys Coiro στο ρόλο του απαιτητικού καλλιτέχνη- πριν λίγους μήνες τον είδαμε στο Entourage στο ρόλο ενός... απαιτητικού καλλιτέχνη.