Spoilers και σχόλια για, κατά σειρά, What About Brian, Heroes και Friday Night Lights.
Λίγα πράγματα για τον Brian που, σνεχίζοντας την περιήγησή του στην χώρα της μη πρωτότυπης σκέψης, βάζε τον ήρωά του να σταματήσει την κοπέλα των ονείρων του λίγα δευτερόλεπτα πριν παντρευτεί. Yawn. Η όποια πρωτοτυπία για τη σειρά είχε να κάνει με την εισαγωγή του flashback ως storytelling device, μάλλον επειδή ο JJ Abrams έβαλε τα γραφεία των σειρών του να ανταλλάξουν σημειώσεις. Αυτό άραγε σημαίνει οτι ξαφνικά ο Jimmy θα αρχίσει να βλέπει το μέλλον και ο Adam θα γίνει μέλος της Σέκτας του Κουμπιού? Ελπίζω όχι. Όσο πάντως κι αν βρήκα εντελώς αδιάφορο το resolution του κεντρικού στόρι, συνεχίζω να εκτιμώ τους παραγωγούς οτι δεν δείλιασαν ώστε να επιλέξουν μια εύκολη λύση, βάζοντας τον Adam να είναι καθίκι ή γράφοντας φέτος τον Brian ώστε βολικά να συνειδητοποιεί οτι τελικά δεν είναι και τόσο ερωτευμένος με τη Marjorie. Huh. Τελικά δεν ανταλλάσσουν σημειώσεις με το Lost. Περιμένω τη συνέχεια με μεγαλύτερο ενδιαφέρον από όση θα επέτρεπε αυτό το επεισόδιο, ακριβώς επειδή είμαι περίεργος να δω πώς συνεχίζει να υφίσταται η παρέα μετά από αυτό συνέβη.
Το Heroes δεν με εκπλήσσει. Δεν υπάρχει τίποτα εδώ που να μην το έχω διαβάσει σε 27 παραλλαγές σε κόμικς της Marvel, συμπεριλαμβανομένου του Hiro από το μέλλον. Bishop meets John Connor? Κάτι τέτοιο. Τίποτα ευκολότερο από το να βάλεις έναν χαρακτήρα από ένα μέλλον ακαθόριστου χρόνου, να λέει κρυπτικά μηνύματα τίγκα στα hints. Και τίποτα χειρότερο από το να βασίζεις όλο σου το επεισόδιο σε cliffhangers τέτοιου τύπου. Διασκεδαστικό show, δεν αντιλέγω, και προς τιμήν του δεν προσποιείται καν οτι είναι κάτι σημαντικότερο από καθαρό και αφελές escapism, αλλά στην τελική είναι μόνον αυτό. Περνάω 40 ευχάριστα λεπτά, αλλά δε νιώθω την ανάγκη να το φέρω στο μυαλό μου, δύο λεπτά αφού έχει τελείωσει.
Friday Night Lights 1x03 "Wind Sprints"
Σε αντίθεση με το Friday Night Lights που, θα το πω και θα το ξαναπώ και ξαναματαπώ, είναι καταπληκτικό. Αυτές οι ζεστές 40λεπτες καταγραφές των ζωών σε μια επαρχιακή πόλη που ζει και αναπνέει για το παιχνίδι, με συνεπαίρνουν και δε μπορώ να τα βγάλω από το μυαλό μου. Κάθε επεισόδιο μου φέρνει κάμποσες ανατριχίλες, και αυτή τη φορά ήταν εκεί όπου το αστέρι της ομάδας, παράλυτο και ανήμπορο να σηκωθεί από το κρεβάτι του, κοιτάει μελαγχολικά αυτά τα γαμημένα φώτα της Παρασκευής στο τοπικό γήπεδο, από το παράθυρο στο δωμάτιο του νοσοκομείου του. Οι χαρακτήρες αυτής της σειράς, σαν μικρές πετρούλες στο ψηφιδωτό που είναι η πόλη, μιλάνε και αναπνέουν σαν αληθινοί, και οι στιγμές ωρίμανσής τους έρχονται χωρίς φανφάρες και μεγάλες δηλώσεις. Προκύπτουν εντελώς φυσικά, σχεδόν σαν να είναι non-scripted, μέσα από ένα άγγιγμα, ένα βλέμμα, ένα πείσμα. Όπως όταν η γιαγιά του Matt βγαίνει στη βεράντα για να τον ρωτήσει πώς είναι, και δεν έχει ιδέα πως όλη η πόλη τον λοιδωρεί. Όπως όταν ο coach Taylor αποφασίζει να βγάλει την ομάδα για προπόνηση μέσα στη βροχή, ώσπου να καταφέρουν να συνεργαστούν. Όπως όταν η κοπέλα του Jason αρνείται να παραδεχτεί την πραγματικότητα, ακόμα κι αφού αυτός της βάλει τις φωνές ακριβώς γι'αυτό το λόγο. Όλα, τόσο μικρά, τόσο φυσικά, διαχέονται τόσο αβίαστα το ένα μέσα στο άλλο, κάνοντας τα 40 λεπτά κάθε επεισοδίου να μοιάζουν με μυσταγωγία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου