Lost: The Glass Ballerina

Spoilers και σχόλια για το Lost, αλλά πρώτα μια εισαγωγή για τις θετικές συνέπειες που έφερε στη σειρά το τέλος του Alias.

Με προβληματίζει το Lost, γιατί πάνω που είχα πειστεί για δυο-τρία πράγματα, έρχεται τώρα να με ξανα-ιντριγκάρει. Το βασικό μου παράπονο με τη δεύτερη σεζόν δεν ήταν ούτε το decompressed storytelling (όρος δανεισμένος από τα σύγχρονα κόμικς, κυρίως της Marvel- είναι άραγε οι Lindelof/Cuse οι Bendis της τηλεόρασης? Food for thought.) ούτε η παντελής άρνηση των παραγωγών να μας δώσουν λίγες απαντήσεις για το τι διάολο συμβαίνει σε αυτό το νησί. Αυτά τα παραβλέπω, γιατί σε μια καλή ιστορία με συναρπαστικούς χαρακτήρες έρχονται δεύτερα, είναι εκεί για να εξυπηρετήσουν την ανάπτυξή τους, κι όχι το ανάποδο. Πέρσι με την εξαίρεση 2-3 επεισοδίων (όλα γραμμένα από τον Lindelof) δεν υπήρξε καμία άλλη περίπτωση όπου το γράψιμο μπόρεσε να πλησιάσει τα επίπεδα του character-driven δράματος της πρώτης σεζόν. Όλοι και όλα πεταμένα σε έναν αχταρμά που έμπλεκε πίστη, θρησκεία (χωρίς να ξέρει να κάνει το διαχωρισμό μεταξύ των δύο), επιστήμη, ψυχολογικά πειράματα, κουμπιά, μαγνητικά πεδία ενός παράλληλου σύμπαντος, ασώματα πόδια και ό,τι άλλη παλαβομάρα ξεχνάω. Μέσα σε όλα, οι χαρακτήρες έρμαια ενός staff που δεν ήξερε να γράψει τη διαφορά ανάμεσα σε καθηλωτικό δράμα και σαπουνόπερα του Aaron Spelling, διαφορετικοί άνθρωποι από το ένα επεισόδιο στο άλλο. Και τότε κόπηκε το Alias.

Η "άλλη" σειρά του JJ Abrams μπορεί επίσης να είχε προβλήματα στην ανάπτυξη της μυθολογίας, αλλά από χαρακτήρες? Από δράση? Από μεμονωμένες στιγμές? Bingo. Με την ανακοίνωση του κοψίματος του Alias, 4 σεναριογράφοι-παραγωγοί της σειράς βρέθηκαν μέσα στο επόμενο δεκαήμερο να έχουν συμφωνήσει σε μετακίνηση στα γειτονικά γραφεία του Lost. Δύο από αυτούς (ο showrunner του Alias, Jeff Pinkner, και η προσωπική μου αδυναμία, Drew Goddard) έγραψαν το τελευταίο επεισόδιο του Lost και ξαφνικά το απόλυτο τίποτα που ήταν η πρεμιέρα χάθηκε στο Μεγάλο Τίποτα από το οποίο προήλθε.

Δε θα ισχυριστώ οτι όλα ήταν τέλεια. Το σχέδιο του εκπαιδευμένου στρατιωτικού Sayid ήταν για γέλια, και το όλο σκηνικό με τους Others που μεταφέρουν τους κρατούμενους για καταναγκαστικά έργα μοιάζει να ξεπήδησε από κακογυρισμένο μιούζικαλ της δεκαετίας του '50. Κάνουν, όντως, κάτι, ή απλά ψάχναμε μια εύκολη δικαιολογία για να βγάλει ο Sawyer το πουκάμισό του? That said, σκηνή που να με ενθουσίασε τόσο πολύ σαν αυτή του φιλιού, είχα να δω στο Lost από... βαριέμαι να θυμηθώ. Ήταν βουβή, ήταν χορογραφημένη, άψογα παιγμένη και ιδανικά γραμμένη. Πριν τη δω, το ερωτικό τρίγωνο του νησιού ήταν λίγο πάνω από το backstory της Libby στη λίστα με τις έννοιες μου (FYI, χέστηκα πατόκορφα για τη Libby και το backstory της). Στο ένα λεπτό που διήρκεσε, ήρθα να πανηγυρίζω όταν ο Sawyer όρμησε και φίλησε επιθετικά την Kate.

Tι άλλο? Το flashback? Ένα flashback στο οποίο actually συμβαίνει κάτι? Έτσι γίνεται εμβάθυνση στους χαρακτήρες, όχι με ηλίθια σαπουνοπερίστικα plots σαν της περασμένης βδομάδας. Με μια γυάλινη μπαλλαρίνα που σπάει, και με έναν hitman σε κρίση συνείδησης. Βοηθάει και το γεγονός οτι οι Yunjin Kim και Daniel Dae Kim είναι δύο από τους καλύτερους ηθοποιούς του καστ. Στιγμές σαν αυτές καταριέμαι τον Lindelof που δε μπορεί να τους δώσει περισσότερες ιστορίες- όταν το κάνει, και βάζει κάποιον τόσο ικανό σαν τον Goddard να τις γράφει, το αποτέλεσμα δε μπορεί παρά να ξεχωρίζει από το σωρό των flashbacks του Jack και του Charlie. Kι εκτός της τεχνικής αρτιότητας του story, μάθαμε και αρκετά πράγματα, άλλα εμφανή (η εγκυμοσύνη της Sun δεν ήταν και τόσο θαυματουργή, τελικά- άραγε αυτό σημαίνει οτι η Rose θα πεθάνει από καρκίνο?) κι άλλα περισσότερο subtle και καθαρά character developing: ο Jin όπως τον αγάπησε ο Sun υπάρχει ακόμα, και ίσως τελικά πήρε τη σωστή απόφαση όταν δεν τον παράτησε στο αεροδρόμιο. Από την άλλη, είναι η Sun που δεν είναι όσο αθώα νομίζαμε, κάτι με την τάση της προς το ψέμα ή κάτι με το γεγονός οτι αρνείται να μιλήσει με τον άντρα της ενώ του κρύβει τόσα πράγματα κι ενώ μέσα της ίσως ακόμα να τον κατηγορεί για την αυτοκτονία (?) του Jae. All in all, ένα υποδειγματικό flashback, από αυτά που μου θυμίζουν γιατί κάποτε αγάπησα τη σειρά.

Μια που ανέφερα τον Jack. Αν ήθελα άλλη μια επιβεβαίωση για το πόσο καλοί είναι αυτοί οι τύποι στη δουλειά τους, ήρθε στο φινάλε (όχι οτι το επεισόδιο δε με είχε κερδίσει ως τότε). Και την προηγούμενη εβδομάδα οι εκεί σεναριογράφοι πήγαν να μας πουλήσουν ως σοκ κάτι που γνωρίζαμε από πέρσι, αλλά αυτή τη φορά οι εδώ τα κατάφεραν. Ξέραμε οτι οι Others μπορούν να έχουν επαφή με τον έξω κόσμο, οπότε η προσφορά του Ben δεν θα έπρεπε να μπορεί να στηρίξει ένα δυνατό cliffhanger. Όμως το έκανε, γιατί σε μια σπάνια περίπτωση συνεπούς character continuity, ο αγαπημένος μας Other έδειξε στον Jack αυτό το κλιπάκι των γεγονότων από τον έξω κόσμο που περιείχε τo πρωτάθλημα των Red Sox. Αν έδινα μία για τον Jack ως χαρακτήρα μπορεί και να είχα βουρκώσει κιόλας σε αυτή τη στιγμή- τώρα έμεινα απλώς με το στόμα ανοιχτό. Κάπου ψηλά (ή χαμηλά, δεν είμαι σίγουρος), ο Christian Sheppard χαμογελάει με ικανοποίηση.

Αν αποτύπωνα το ενδιαφέρον μου για το Lost σε ένα διάγραμμα, θα έμοιαζε με καρδιογράφημα. Και μπορεί να μην είμαι ακόμα στο πιο ψηλό spike, αλλά μετά από σχεδόν ένα χρόνο, πλησιάζω και πάλι. Για να δούμε τι θα δούμε και την επόμενη εβδομάδα, με τις επιστροφές των υπόλοιπων παιδιών και την εισαγωγή δύο ακόμα νέων χαρακτήρων...