Studio 60 on the Sunset Strip, Episode 3

"The Focus Group"


Spoilers για το τρίτο επεισόδιο του Studio 60.

Θα ξεκινήσω από το τέλος του επεισοδίου για να ξεμπερδεύω με όσα δεν μου άρεσαν. Στο τελευταίο δίλεπτο ένιωσα σα να έβλεπα το τέλος μιας feel-good ταινίας, ήταν λες και είχα παρακολουθήσει το Jerry Maguire. Εντάξει, we get it, είναι τόσο γαμάτο το show που η θεαματικότητα αυξήθηκε 9% από την πρεμιέρα (κάτι που, btw, δεν συμβαίνει ποτέ) και ξαφνικά όλοι τα βρήκαν με όλους. Σχεδόν ευχόμουν να συμβεί κάτι κακό στο τελευταίο πλάνο για να έχουμε κάτι να δούμε και παρακάτω. Αφήστε που την ίδια ακριβώς πλοκή την έχουμε δει στο West Wing, όταν μόνο η CJ προέβλεπε καλά μαντάτα από τη δημοσκόπηση και τα τελικά αποτελέσματα ξεπέρασαν ακόμα και τις δικές της προσδοκίες.

Το καλό όμως είναι οτι αυτή τη φορά ένιωσα πως το show του Matt θα ήθελα να το δω, σε αντίθεση με το προηγούμενο επεισόδιο όπου αυτό ήταν το βασικό πρόβλημα. Δεν έδειχναν όλα τα σκετσάκια εξίσου αστεία (το Science Schmience είχε υπερβολικά πολλά λόγια) αλλά είχα την αίσθηση ότι ήμουν στα γυρίσματα ενός καλού κωμικού show, χάρη σε στιγμές σαν τον τύπο που φώναζε στο γήπεδο του γκολφ, τις μιμήσεις Ben Stiller, Tom Cruise και Holly Hunter ή το οριακά ιδιοφυές "το σχόλιο της αρκούδας ήταν ARRRR" από τη Harriet που επιτέλους δικαιολογεί τη θέση της στο show-within-a-show.

Ο χαρακτήρας της Sarah Paulson μπορώ να πω οτι κέρδισε το επεισόδιο, χάρη κυρίως στο b-plot που αφορούσε το αστείο για το χωριό που κατέβασε τη σχολική παράσταση. Εκεί που στα δύο πρώτα επεισόδια η Harriet έμοιαζε περισσότερο με αντίβαρο από την πλευρά του Sorkin (σα να έλεγε οτι ΟΚ, δεν αντιπαθεί όλους τους χριστιανούς!) τώρα ανθίζει σε αληθινό, τρισδιάστατο χαρακτήρα, πρώτα με το πανέξυπνο γκαγκ με την αρκούδα και μετά με την τοποθέτησή της στο θέμα της σχολικής παράστασης. Πολύ απλά αυτή τη φορά ένιωσα πως είχε απόλυτο δίκιο, επιπλέον αισθάνθηκα και άσχημα (όπως εξάλλου και ο Simon) για το οτι είχα αρχικά την επιθυμία να δουλέψω τους χωριάτες, επειδή "they make bread, or something", όπως είπε και ο Matt. Κοινώς, οι "διάλογοι απόψεων" δεν είχαν καν αυτή την υποψία μιας condescending αύρας η οποία ξεφεύγει κάποιες φορές από τον Sorkin, που γενικά μοιάζει να χαλαρώνει (και να γράφει όλο και καλύτερα) επεισόδιο με επεισόδιο, όσο δηλαδή οι Matt και Danny συνηθίζουν τη θέση τους.

Άλλα ενδιαφέροντα κομμάτια:

• Η σπόντα του Ricky προς τον δημιουργό του: "Δε μπορεί να γράφει μόνος του 90λεπτα shows κάθε εβδομάδα". And yet!...
• Η σπόντα του Sorkin προς τον παλιό του staff writer, Rick Cleveland. O Matt μιλάει υποθετικά για την περίπτωση που χρειαστεί να κάνει rewrites σε όλο το σενάριο ενός επεισοδίου αλλά αφήσει το όνομα του Ricky πάνω, και το επεισόδιο κερδίσει βραβείο, το οποίο θα πάει στον Ricky και όχι μόνο στον ίδιο τον Matt. Δηλαδή ό,τι ακριβώς συνέβη με ένα από τα επεισόδια του West Wing που κέρδισε λίγο-πολύ ό,τι βραβεία μπορεί να κερδίσει ένας σεναριογράφος, και το μοιράστηκαν Sorkin και Cleveland.
• Το πρώτο ουσιαστικό storyline της Jordan. Αργά ή γρήγορα θα έφτανε η στιγμή που θα έπρεπε να τη δούμε ανεξάρτητα από το show, και το ευχάριστο είναι οτι η Amanda Peet έχει τις καλύτερες στιγμές της σε αυτά τα 3 πρώτα επεισόδια, στις σχετικές με το DUI σκηνές. Και λάτρεψα το tease σχετικά με το βιβλίο του πρώην της. Σε δουλειά να βρισκόμαστε...
• Το χιουμοριστικό sub-plot με τις συνεχείς διακοπές ρεύματος και, evidently, τον έλεγχο που του ασκεί η Harriet. Pure Sorkin.
• Το νεύμα του Matt προς την Gina, στο τέλος: "4".
  
• H ερώτηση που πρόσθεσε ο Danny στο ερωτηματολόγιο των focus groups, και το πώς αυτή σχετίζεται με το focus του ίδιου του Matt καθώς και με τη σχέση του με τους Ricky και Ron.
• Btw, οι δυο τους μου είναι ιδιαίτερα συμπαθείς, και δεν ξέρω αν είναι επειδή έτσι το ήθελε ο Sorkin ή απλώς επειδή συμπαθώ τους ηθοποιούς που τους ερμηνεύουν. Δηλαδή πώς να αντιπαθήσω τον Ron όταν τον παίζει ο Whedon hat-tricker Carlos Jacott? Αν και το πιθανότερο είναι πως οδεύουμε σε reconciliation, κι ας ήταν λίγο-πολύ το μοναδικό subplot που δεν έκλεισε στο self-congratulating κλείσιμο αυτού του επεισοδίου.

All in all, πάντως, για 2η συνεχή εβδομάδα η σειρά γίνεται όλο και καλύτερη. Κι αυτό οφείλεται κυρίως στο οτι όλο και περισσότερο τα πράγματα μοιάζουν να μπαίνουν στη θέση τους και όλοι βρίσκουν το ρυθμό τους. Ο ρυθμός είναι το κύριο συστατικό της γραφής του Sorkin (και τη σκηνοθεσίας του Schlamme και των "μαθητών" του), και τώρα που λογικά τελειώσαμε με ό,τι εισαγωγές επρόκειτο να γίνουν, η σειρά θα γίνει ακόμα πιο απολαυστική.

Αρκεί, αχέμ, να μη συνεχιστεί η πτώση των ratings.