"I'll miss you, Monique"

Σύντομα σχόλια για τις σειρές του ABC από το περασμένο 7ήμερο, κατά σειρά Desperate Housewives, Ugly Betty, Help Me Help You και Six Degrees.

Tην περασμένη εβδομάδα είδα την πρεμιέρα του Desperate Housewives εντελώς ρουτιανιάρικα, και βρήκα τον εαυτό μου να εκπλήσσεται ευχάριστα. Έτσι, αυτή τη φορά πλησίασα με συγκρατημένες ελπίδες για κάτι καλό και, εντελώς ανεξήγητα, δεν απογοητεύτηκα! Η σειρά έχει ξαναβρεί ένα κεντρικό concept ώστε τα πολλαπλά storylines να μην κινούνται εντελώς ανεξάρτητα το ένα από το άλλο- ακόμα σημαντικότερα, αυτά τα πρώτα επεισόδια έχουν σχεδιαστεί έτσι ώστε οι 4 βασικοί χαρακτήρες να περνάνε μεγάλο μέρος κάθε ώρας μαζί, και να μοιάζει απόλυτα φυσικό. Θα νόμιζε κανείς οτι οι σεναριογράφοι είχαν πια ξεχάσει πώς να το κάνουν αυτό. Τα storylines συγκεκριμένα, είναι (*gasp*) όλα ενδιαφέροντα: η Susan προσφέρει και πάλι έξυπνο και αστείο slapstick ρομάντζο, η είσοδος της white trash one night stand του Tom στη ζωή του με τη Lynnette έχει δώσει ατάκες-χρυσάφι, η κωμική φλέβα της Longoria βγάζει τα καλύτερα από μια ιστορία που κινδύνευε να γίνει επαναλαμβανόμενη (η Gaby χάνει για τρίτη φορά την ευκαιρία να γίνει μάνα, αλλά με τρίτο διαφορετικό τρόπο- πρέπει να τον παραδεχτώ τον Marc Cherry!) αλλά πάνω από όλα, έχουμε τη Bree κεντρική φιγούρα. Τη Bree! Ακόμα και στις χειρότερες στιγμές της 2ης σεζόν, οι σκηνές της Marcia Cross ήταν εντελώς must- κάτι η ιδιαίτερη φροντίδα που δίνει ο δημιουργός στις ιστορίες αυτού του χαρακτήρα, κάτι η φοβερή ερμηνεύτρια από πίσω του, δε θέλει και περισσότερα για να ξεχωρίσεις από τον βούρκο. Η τοποθέτησή της στο επίκεντρο του φετινού μυστηρίου, είναι κίνηση-ματ. Ενός μυστηρίου που, είναι ιδέα μου, ή μοιάζει κιόλας πιο ενδιαφέρον κι από το original? Ποιο είναι το πτώμα-Monique, από πού την ξέρει ο Orson, προς τι τα γαλλικά, πού είναι η γυναίκα του, τι σχεδιάζει με τη Bree, γιατί έριξε σε κώμα τον Mike? Μπορεί η σειρά που κάποτε τόλμησα να αγαπήσω, να επιστρέφει δυο χρόνια μετά?

Μια σειρά πάντως που σίγουρα θυμίζει τις πρώτες, χρυσές μέρες των Housewives, είναι η νέα dramedy του δικτύου, Ugly Betty. Φετινό αγαπημένο παιδί της αμερικάνικης κριτικής, αυτή η διασκευή της κολομβιανής σαπουνόπερας Yo Soy Betty, La Fea κερδίζει το θεατή με το πρώτο κιόλας πλάνο της. Μια over-the-top άσχημη κοπέλα πιάνει δουλειά σε περιοδικό μόδας όπου όλοι της κάνουν τη ζωή δύσκολη, από το man-slut αφεντικό της μέχρι την μηχανορράφο καρασκυλάρα γυναίκα του πατέρα του, η οποία σχεδιάζει "πραξικόπημα" στο περιοδικό με τη βοήθεια μιας άγνωστης, για την ώρα, φιγούρας. Το πρώτο επεισόδιο ρίχνει την αφελή πρωταγωνίστριά του μέσα στο στόμα του λύκου και τη βγάζει νικήτρια- και μέχρι το τέλος δεν έχει κερδίσει μόνο τη συμπάθεια του αφεντικού της, αλλά και τη δική μας. Η America Ferrara έχει μεγάλο μερίδιο ευθύνης γι'αυτό, ίσως στην breakout ερμηνεία της σεζόν, αλλά είναι κι άλλα στοιχεία που με έκαναν να κουβαλάω ένα χαμόγελο για κάμποσες ώρες αφού τελείωσε αυτός ο πιλότος. Η ισορροπία του γλυκού, του αστείου, και του camp, αρχικά και κύρια. Αλλά και ο αισθητικός διαχωρισμός της ζωής στο σπίτι και στη δουλειά- τα μουντά χρώματα, ο σχετικός ρεαλισμός διαλόγων και καταστάσεων και το συνεχές rotation μιας telenovela στην τηλεόραση (όπου "πρωταγωνιστεί" η executive producer της Betty, Salma Hayek) βάζουν τη σπιτική διαβίωση σε ένα εντελώς διαφορετικό σύμπαν από αυτό του περιοδικού Mode, όπου τα πάντα είναι φωτεινά και τόσο, μα τόσο υπέροχα campy σαπουνοπερατικά.

Στον πιλότο της Betty, βέβαια, το 90% της πλοκής και των αστείων τα βλέπουμε με ευκολία να έρχονται. Η κεφάτη εκτέλεση όμως με κέρδισε απόλυτα παρά την ύπαρξη πολλών κλισέ. Και αν στην πορεία της σειράς (που ξεκίνησε με μια τρομακτική συγκέντρωση 16 εκατομμυρίων θεατών) αρχίσουν κι αυτά να εξαλείφονται, ή έστω να παίζονται στο φουλ των camp δυνατοτήτων τους, τότε θα είμαι μέσα για πολύ-πολύ καιρό.

Άλλη μια ευχάριστη πρεμιέρα για το ίδιο δίκτυο ήταν η ημίωρη κωμωδία Help Me Help You. Στον πιλότο, ο Bill -ψυχολόγος υπεύθυνος για group therapy- ακούει επί 20 λεπτά τους ασθενείς του να γκρινιάζουν για τις ζωές τους, στην ουσία περιγράφοντας όσα πάνε χάλια και στη δική του. Υπάρχει πάντα κάτι αστείο σε έναν άνθρωπο που δίνει συμβουλές σε άλλους τις οποίες αδυνατεί να κάνει πράξη ο ίδιος. Διάβολε, αδυνατεί να δει οτι πρέπει να τις κάνει πράξη! Φυσικά βοηθάει το γεγονός οτι το καστ αποτελείται από αστείους ανθρώπους. Πρωταγωνιστής είναι ο Ted Danson, στο ρόλο της γυναίκας του (την οποία ο Βill συλλαμβάνει να κοιμάται με άλλον άντρα στο ίδιο του το κρεβάτι και αντί να θυμώσει ανάβει το φως και αρχίζει επιτόπου την ομαδική ψυχανάλυση) η Jane Kaczmarek από το Malcolm in the Middle, ενώ από ρόλους ασθενών ξεχώρισα τη Suzy Nakamura από το West Wing. Το υπόλοιπο καστ μου ήταν φατσικώς άγνωστο, αλλά όχι λιγότερο αστείο. Δεν περιμένω οτι το HMHY θα αλλάξει τον τρόπο που βλέπω τηλεόραση, αλλά αν συνεχίσει με τον τόνο που θέτει ο πιλότος του, θα προσφέρει ένα ιδιαίτερα ευχάριστο και σταθερά αστείο 20λεπτο που ήρθε εντελώς από το πουθενά. Κudos, Aenaos.

Δεν έπρεπε να έχω αφήσει το Six Degrees για το τέλος. Όσο εγκωμίαζα τις παραπάνω σειρές προσπαθούσα να σκεφτώ τι έχω να πω για το νέο δράμα του JJ Abrams και ορίστε τι κατάφερα να σκεφτώ: είναι χάλια. Βασικά σκεφτείτε το Lost πριν το αεροπλάνο πέσει στο νησί. Δηλαδή, ένας κόσμος γελοίων συμπτώσεων και κλισεδιάρικων τυχαίων συναντήσεων- οι δημιουργοί εξακολουθούν να θέλουν να το ονομάζουν "μοίρα" και "πεπρωμένο", αλλά είναι φανερό οτι δεν ξέρουν καν σε τι αναφέρονται. A, κοιτάχτε!, ο generic χαρακτήρας #1 ρώτησε την ώρα από τον generic χαρακτήρα #2 που OMG! έτυχε να περνάει κάτω από το διαμέρισμά του ΕΚΕΙΝΗ ΑΚΡΙΒΩΣ ΤΗΝ ΩΡΑ!! Eντελώς μοιραίο, ε? Κι αυτά έρχονται σε πακέτο με ένα ψευδο-ποιητικό narration από έναν άνθρωπο που δεν ξέρει να αφηγείται, και μικρές στιγμές χαρακτήρων που αφαιρούν από τους δημιουργούς κάθε πιθανό credibility. (όπως οτι το άγριο party girl που έξυνε τον πάτο βασικά χαρακτηρίζεται ως τέτοιο από το γεγονός οτι ανέβηκε γυμνή πάνω σε ένα σκουπιδιάρικο... Στον bizarroworld θα ήταν σουρεάλ, στον δικό μας απλά sad...)

Δε θα το κάνω σύστημα να αναφέρομαι σε αυτή τη σπατάλη ταλέντου του Campbell Scott κάθε εβδομάδα, μιας και μετά και το δεύτερο επεισόδιο είναι εμφανές οτι δεν θα υπάρξει κάποια έκπληξη. Απλώς, σε αντίθεση με άλλες σειρές που δε μου αρέσουν, γι'αυτήν εδώ θα εύχομαι με όλο μου το είναι να κοπεί γρήγορα (μιας και είναι απλώς ζήτημα χρόνου, με τα τραγικά ratings που εμφανίζει) γιατί όχι μόνο απασχολεί αναίτια δύο εξαιρετικούς ηθοποιούς, αλλά απορροφά πολύτιμο χρόνο του παραγωγού JJ Abrams (ο οποίος τελικά δεν θα προλάβει να σκηνοθετήσει το 7ο επεισόδιο του Lost) και προσφάτως και του φοβερού σκηνοθέτη-παραγωγού Peter Horton ο οποίος έτσι αποστασιοποιείται από το Grey's Anatomy... Και γιατί? Για αυτό?! For shame.