Spoilers για το πιο σημαντικό Studio 60, μέχρι το επόμενο.
Γιατί λοιπόν θεωρώ τόσο μεγάλη υπόθεση αυτό το επεισόδιο? Διότι, πολύ απλά, μου έδωσε ορισμένα στοιχεία που περίμενα να δω από τη σειρά μέχρι να της παραδοθώ οριστικά. Αρχικά, ένας αστακός διακόπτει το σοβαροφανές λογύδριο της Martha σχετικά με το πόσο σημαντική είναι η ποπ κουλτούρα, yada, yada. (σε αντίθεση με το φινάλε, όπου η σημαντικότητα του show δικαιολογείται υπέροχα, στα πλαίσια της ανάπτυξης των δύο κεντρικών χαρακτήρων-- είναι εκεί για να φέρνει τους Matts και τις Harriets μαζί!) Επιτέλους μια ένδειξη οτι ο Sorkin μπορεί να θυμάται και τον ανάλαφρο εαυτό του.
Όπως επίσης γνωρίζει οτι δεν είναι πάντα τέλειος- η αντίδραση του Matt στο σκετσάκι με την Lauren Graham ήταν κάτι που το είχα ανάγκη. Περίμενα πώς και πώς πότε θα έρθει η στιγμή που ο Matt θα παραδεχόταν πως γράφει και μετριότητες. Όπως κι αν το κάνουμε, η δύναμη του Sorkin δεν είναι στο σκετς, και η παραδοχή αυτή του τηλεοπτικού αναλόγου του, κάνει το show πολύ πιο πιστευτό.
Η Lauren Graham! Όχι επειδή την λατρεύω και την προσκυνώ και φιλώ το χώμα που πατάει, αλλά γιατί, μεταξύ μας κιόλας... Rob Reiner? Αυτή είναι η ιδέα του Sorkin για το ποιος θα ήταν καλός και επίκαιρος host ενός κωμικού variety show? Ευτυχώς όχι, κατά τα φαινόμενα. Η Graham έχει συζητηθεί όσο ελάχιστοι ηθοποιοί τους τελευταίους μήνες, και ένα ποιοτικό κωμικό show σαν ένα Studio 60 θα έκανε κρα για να την έχει για παρουσιάστρια. (και τι ευχάριστη συγκυρία να τύχει αυτή στο επεισόδιο εξ ολοκλήρου αφιερωμένο στο wrap party, που θα δούμε την επόμενη εβδομάδα!)
Ο Matt και η Harriet... Ξεπερνούν γρήγορα τα τυπικά και, εσχάτως, κουραστικά πρώτα στάδια του σύνηθους Will-They-Or-Won't-They και χάρη σε μια καθηλωτική τελευταία σκηνή, περνούν σε άλλο επίπεδο. Όπως είπε και η Μελ, οι δύο τους ήταν σα να φιλήθηκαν με τη γλώσσα του σώματός τους, καθώς ο Sting ερμήνευε με μαγικό τρόπο το υπέροχο Fields of Gold του. Ο Matthew Perry έχει εξασφαλισμένη την υποψηφιότητα Έμμυ (αρκεί να μην κοπέι το show μέσα στο Νοέμβριο) και με κάθε επεισόδιο που περνάει, το δικαιολογεί εκ νέου. He knocks my socks off.
Μια γκρίνια όμως την έχω. Όχι ακριβώς γκρίνια, για την ακρίβεια, απλώς επιθυμία για κάτι περισσότερο στη συνέχεια. Η Jordan επιβεβαιώνει το status της ως ιδεαλίστριας, απορρίπτοντας μια ιδέα για reality από τον Mark Burnett (ή όπως διάολο τον βάφτισε ο Sorkin). Ξεπερνώντας το γεγονός οτι ως concept είναι φοβερά ξεπερασμένο (πότε είδαμε το τελευταίο reality διασυρμού που είχε επιτυχία?), η αλήθεια είναι πως πρόκειταιγια κάτι ακραίο. Θέλουμε ένα ισχυρό statement για την πίστη της Jordan σε καλό scripted υλικό? Ας τη δούμε τότε να απορρίπτει ένα reality που θα έχει τις αρετές ενός Project Runway ή ενός Survivor, όχι κάτι τόσο άθλιο και ποταπό που θα το απέρριπτε ο οποιοσδήποτε με μια ουγιά ανθρωπιάς. Και, μια που σχεδόν το ανέφερα, η ημέρα που ένας network executive θα απορρίψει reality για να κυνηγήσει μια σειρά που θέλει το ΗΒΟ, θα είναι η μέρα που θα μπορώ να πεθάνω fulfilled. Και πάλι: υπερβολικός ιδεαλισμός! Όσο κι αν χάρηκα που είδα την Jordan και τον Jack σε κάτι που δεν αφορούσε το Studio 60 (ναι! υπάρχουν κι άλλες εκπομπές στο NBS!), θέλω να τους δω σε μια κόντρα με επιπτώσεις, θέλω να δω υποχωρήσεις, θέλω να δω σημαντικά ιδεολογικά ερωτήματα να εγείρονται! Μόνο τότε το Studio 60 θα φτάσει το επίπεδο των Sports Night και West Wing. Αλλά αυτό το επεισόδιο ανέβηκε πολλά σκαλοπάτια προς αυτή την κατεύθυνση.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου