Will/Grace?

Σχόλια για την απόλυτη camp τηλεοπτική τριάδα, κατά σειρά Nip/Tuck, Desperate Housewives και Ugly Betty.

Το Nip/Tuck ακροβατεί από την αρχή αυτής της σεζόν στα όρια του να γίνει ο επίσημος αντικαταστάτης του Will & Grace, κάνοντας το ένα stunt casting μετά το άλλο. Προς υπεράσπισή του, αρκετές από αυτές τις επιλογές είναι πετυχημένες. Σε αυτή την κατηγορία εντάσσεται τόσο η επιλογή της Jacqueline Bisset (που έφερε και το πρώτο ανησυχητικό twist της σεζόν-- μνήμες Carver αρχίζουν να αναδύονται) που φέρνει ένα κάποιο elegance στο ρόλο της, όσο και αυτή της Rosie O'Donnell: κάθε φορά που η Rosie προσπαθεί να περάσει για ηθοποιός μου θυμίζει το Riding the Bus With My Sister, κάτι που εδώ λειτουργεί θετικά. Πρώτον γιατί το Nip/Tuck είναι εγγενώς camp, άρα κάθε over the top αστείος συνειρμός κάνει καλό, και δεύτερον γιατί η "ερμηνεία" της ως καθυστερημένης δεν διαφέρει και πολύ από την Dawn.

Στο Housewives είχαμε το πιο βαρετό από τα φετινά επεισόδια, αλλά καλό σε κάθε περίπτωση. Ίσως όχι τόσο πολύ όταν πηγαίναμε στη Lynnette (η Nora έχει αρχίζει να με κουράζει) αλλά οπωσδήποτε όταν ασχολούμασταν με την Bree ή ακόμα και με τη Susan (χάρη σε μερικές ιδιαίτερα αστείες ατάκες, κυρίως). Η επιστροφή του Andrew ήταν θέμα χρόνου να έρθει, και μου άρεσε που ο Orson ήταν ο καθοριστικός πράγοντας. Ο McLachlan είναι σταθερά εξαιρετικός στον μυστήριο ρόλο του, κι εδώ προσθέτει τόσο σε creepiness (όταν μοιράστηκε τη γνώση του για τη σκοτεινή πλευρά) όσο και σε ευαισθησία (σε κάθε σκηνή του με τη Bree). Δεν ξέρω τι να περιμένω από αυτόν στη συνέχεια, και αυτή είναι μια ευχάριστη αλλαγή για τη σειρά. Από την άλλη, η επιστροφή του Jesse Metcalf ήταν τίγκα στο κλισέ. Ενδιαφέρουσα ιδέα να δούμε τη σχέση τους από την πρώτη σεζόν από την ανάποδη, αλλά δε λειτούργησε καθόλου: οι χαρακτήρες που χάνονται για ένα διάστημα και επιστρέφουν εντελώς διαφορετικοί, αποτελούν το χειρότερο είδος McGuffin που μπορεί να εμφανιστεί σε μια ιστορία.

Τέλος, το Ugly Betty ήταν λιγότερο καλό και αστείο από τον πιλότο, αλλά δεν ήταν δίχως τις στιγμές χρυσάφι του και πάλι. Η σκηνή ξεμαλλιάσματος ήταν όλα τα λεφτά, και η ατάκα της κυρίας Suarez ήταν ίσως η ατάκα της εβδομάδας: ενώ χρωστούσε $4,000 στην Gina, και αφού της ξερίζωσε μια τούφα μαλλιά, της φωνάζει "τώρα σου χρωστάω 4,000 και 50 σεντς". Άλλα highlights είχαν να κάνουν με τον uber-gay μικρό αδερφό της Betty που ήξερε κάθε λεπτομέρεια για το Βιβλίο, και γενικά όλη η ιστορία γύρω από αυτό, που μου θύμισε ιδιαίτερα το διασκεδαστικότατο Devil Wears Prada που είχα δει λίγες ώρες νωρίτερα. Ήταν σα να παρακολουθούσα το ίδιο πράγμα, αλλά με λιγότερο καλούς ηθοποιούς. Ένας από αυτούς, ο Alan Dale, μέγας γυρολόγος της αμερικάνικης τηλεόρασης, εδώ σε ένα ρόλο που αν επαληθευτούν οι υποψίες μου, θα είναι ο πλέον περιττός της σειράς. Ίδωμεν.