Studio 60 on the Sunset Strip, Episode 4

"The West Coast Delay"


Spoilers για το 4ο επεισόδιο του Studio 60.

Πολύ μου αρέσει η εβδομαδιαία αίσθηση αυτής της σειράς, τώρα που πέρασαν τα πρώτα κρίσιμα επεισόδια. Ως τώρα, οι Matt και Danny έτρεχαν πανικόβλητοι να σβήσουν τη φωτιά που άναψε ο Wes στο teaser του πιλότου, και ως εκ τούτου ο Sorkin δεν άφηνε τον εαυτό του να χαλαρώσει και να γράψει κάτι σχετικά ανάλαφρο. Με το show-within-a-show να έχει πλέον σωθεί (με 2 συνεχόμενες επιτυχημένες εκπομπές και ανεβασμένα ratings), ήρθε επιτέλους η ώρα να αρχίσει η σειρά.

Δείτε πόσο πιο χαλαρά ήταν τα πράγματα αυτή τη φορά. Το επεισόδιο αφιερώνει σχεδόν τη μισή του διάρκεια στο will-the-or-won't-they των Matt και Harriet, που είναι καλό για διάφορους λόγους. Αρχικά οτι επιτέλους βλέπουμε τη Harriet σε κάτι που να μην αφορά το γεγονός οτι είναι χριστιανή. Έπειτα, κάθε παραπάνω δευτερόλεπτο παρουσίας του Matthew Perry είναι ευλογία. Eίναι φοβερός στο δράμα, αλλά και πάρα πολύ αστείος (η σκηνή που σπάει το τζάμι είναι one for the ages). Kαι ποιος θα τό'λεγε οτι μετά από μόλις 4 επεισόδια σε άλλο ρόλο θα ξεχνάγαμε οτι υπήρξε ποτέ Chandler? Το ίδιο ισχύει για τον Bradley Whitford- μετά από 7 χρόνια ως Josh Lyman θα μπορούσαμε, χωρίς ούτε ένα χρόνο διάλειμμα, να τον δεχτούμε ως διαφορετικό χαρακτήρα? Κι όμως, ο Whitford εδώ είναι κοντρολαρισμένος και subtle, είναι μια ήρεμη δύναμη. Είναι όσα ο Josh δεν ήταν ποτέ του.

Πέρα από τις αρετές του casting που επαναλαμβάνω σχεδόν κάθε φορά, το επεισόδιο μου άρεσε και για το πρώτο storyline που δεν αφορούσε με κάποιο τρόπο τo λογύδριο του Wes. Οι συνεχείς διακοπές στη μαγνητοσκόπηση για να μεταδίδονται νέες διευκρινήσεις με έκανε στο τέλος να γελάσω, ενώ το story θα δικαιολογούσε την ύπαρξή του μόνο και μόνο για το, ερμ, colorful κοινό που έφεραν άρον άρον για να γεμίσουν το studio. H πτυχή με τον staff writer που έκλεψε το υλικό από αλλού ήταν επίσης χαριτωμένη, κι ας ήταν στην ουσία ο Sorkin που μας εξηγούσε γιατί ποτέ δεν αφήνει άλλους να γράφουν τίποτα. Αν και υποψιάζομαι οτι άρχισε να δίνει σκετσάκια στον McKinney, τον sketch writer (που έχει διατελέσει και στο SNL) τοπ οποίο προσέλαβε γι'αυτόν ακριβώς το λόγο. Σε κάθε περίπτωση, το οτι βλέπουμε λιγότερα και αστειότερα στιγμιότυπα από το show του Matt είναι καλό. Παρακαλώ, όχι άλλα Science Schmience, okay?

Και μέσα σε όλα, είχαμε και τη Jordan στο δικό της arc, αλλά το κυριότερο, είχαμε την Amanda Peet να μας δίνει την πρώτη αληθινά αστεία στιγμή της (όλη της η σκηνή κατά τη διάρκεια του west coast feed ήταν απολαυστική). Και μην ξεχάσω να αναφέρω την Christine Lahti, κυρία Schlamme, σε ένα νέο ρόλο που λογικά θα μείνει για κάμποσα επεισόδια. Μέσα από αυτό το storyline, βγήκε ένα ακόμα στοιχείο που θυμίζει τις πραγματικές συζητήσεις για το Studio 60: η Jordan εξηγεί στον Danny τη σημαντικότητα ενός αφιερώματος στο Vanity Fair, και το πώς ο ένας αναγνώστης του VF είναι προτιμότερος από 5 θεατές του show. Διασκεδαστικό και αρκετά ειρωνικό, αν αναλογιστούμε πως ο λόγος που το Studio 60 δεν κινδυνεύει για την ώρα να φύγει από τον αέρα (και που το West Wing επέζησε για 7 σεζόν ενώ από ένα σημείο και μετά δεν είχε ιδιαιτερα υψηλά νούμερα), είναι ακριβώς επειδή το κοινό του Sorkin είναι υψηλότερου επιπέδου από σχεδόν οποιουδήποτε άλλου show στην τηλεόραση. And on that note, επιτέλους τα ratings σταθεροποιήθηκαν κάπως. 'Υστερα από μια πτώση σχεδόν 35% από τον πιλότο μέσα σε 2 εβδομάδες, το 4ο επεισόδιο είχε σχεδόν ίδιο κοινό με το 3ο. Ανάσα.

Τέλος, μια παρατήρηση και μια ερώτηση. Το επεισόδιο σκηνοθέτησε ο Timothy Busfield, σκηνοθέτης στο Sports Night, recurring χαρακτήρας στο West Wing, και γνωστός ως Cal στο Studio 60. Kι επίσης, μια αγγλίδα που είναι στο writing staff, από πού την ξέρουμε?