Spoilers για το πρώτο post-full season order επεισόδιο του Studio 60.Οι ήρωες του Sorkin συνεχίζουν την κιχωτική τους αναζήτηση ενός κόσμου όπου οι ηθικοί επιβραβεύονται σε όσο δύσκολη θέση κι αν βρεθούν. I'm all for idealism, εξάλλου αυτό πρέσβευε πάντα ο αγαπημένος δημιουργός, γιατί να το παρατήσει τώρα? Τη μικρή διαφορά όμως μπορεί να την κάνουν σκηνές σαν αυτή όπου ο Jack Rudolph διακυνδύνευσε ολόκληρη εμπορική συμφωνία για να υπερασπιστεί την τιμή της εταιρείας του. Αυτή η σκηνή θα μπορούσε να έχει βγει γελοιωδώς αφελής και ανόητη, και μάλιστα δεν είμαι καθόλου σίγουρος οτι στο χαρτί δεν θα διαβάζεται ως τέτοια. Αλλά όταν έχεις έναν ερμηνευτή σαν τον Steven Weber να παραδίδει αυτό που τελικά ήταν ο πιο σημαντικός μονόλογος του διπλού αυτού επεισοδίου, τι μπορεί να έχεις να φοβάσαι? Ο Weber μου ήταν άγνωστος πριν το Studio 60, αλλά εδώ έχει γρήγορα γίνει ένας από τους δύο αγαπημένους μου ερμηνευτές, και ο χαρακτήρα σίγουρα ο πιο ενδιαφέρων από όλους.
Αλλά και πέραν του Jack, όλο το Pahrump segment του Nevada Day δούλεψε άψογα. Ο John Goοdman παρέδωσε τρισδιάστατο ακριβώς τον τύπο που οι Hollywood types σαν τον Matt Albie τη βρίσκουν να κοροιδεύουν, σε ένα υπέροχα αυτοκριτικό spin του Sorkin. Oι Nate Corddry και Brad Whitford είναι πάντα απολαυστικοί στις σκηνές τους. Το υποβόσκον νόημα όλου αυτού του μπλεξίματος ήταν πολυεπίπεδο και υπηρετούσε τέλεια το ρόλο του follow-up στο κάπως ατελές προηγούμενο με την επίσκεψη των γονιών του Tom. Όλα εδώ δούλεψαν, σε αντίθεση με τις σκηνές πίσω στο studio.
Οι διάλογοι-debate όπου ο Sorkin καλύπτει όλες τις πλευρές ενός ζητήματος ενώ θα έρχονταν εύκολα ως condescending, συνήθως είναι αντ'αυτού πολύπλευρη μελέτη ενός ζητήματος. Αλλά εδώ ένιωσα πως κάπου χάθηκε η ισορροπία, και δεν είμαι σίγουρος αν ήταν στο μήκος της συζήτησης, στην detatched ερμηνεία της Paulson (που συνήθως μου αρέσει) ή στο οτι ήταν pointless. Στο West Wing μπορεί να παρακολουθούσαμε δυο χαρακτήρες να συζητάνε 20 λεπτά για τη μετανάστευση, αλλά υπήρχε λόγος γι'αυτό- δεν ήταν απλά δυο τύποι που ενώ ο κόσμος καίγεται βρήκα το χρόνο να κάνουν μια διαλογική εμπεριστατωμένη διερεύνηση του φαινομένου. Ήταν δυο τύποι που την άλλη μέρα θα έπαιρναν μια απόφαση σχετικά με αυτήν. Ο Matt και η Harriet δεν είχαν λόγο να κάνουν μια τόσο λεπτομερή συζήτηση 2 ώρες πριν την επομπή, that's all I'm saying.
Αλλά υπήρχαν κέρδη από τις σκηνές στο στούντιο. Ο Dylan είναι σίγουρο οτι θα μας απασχολήσει κι άλλο στο μέλλον, αλλά είναι κυρίως η Lucy που με κέρδισε. Επιτέλους η "original Pam" πήρε λίγο ποιοτικό screen time. Υπέροχη όταν μιλούσε ακαταλαβίστικα, υπέροχη όταν έκλαιγε, όταν ξέσπαγε στον ώμο του Matt... υπέροχη γενικώς. Φανταστείτε δηλαδή να τη δούμε και περισσότερο από δύο λεπτά τι έχει να δώσει! Και μια που θυμήθηκα το writing staff... Πού πήγαν όλοι?!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου