Spoilers και σχόλια για το 9ο επεισόδιο του Studio 60...
...ή αλλιώς το 3ο επεισόδιο της Τεράστιας Μέρας του Studio 60! Θα έχει πολλή πλάκα αν και την επόμενη εβδομάδα βρουν κάποιο τρόπο να συνεχίσουν μέσα στο ίδιο 24ωρο. Αν, για παράδειγμα, δούμε αυτή τη μία ωρίτσα που ζήτησε ο Μatt από τον Danny και τον Cal να τον βοηθήσουν για να καταλάβουν τι δεν πήγε καλά στο show. 45 λεπτά αποδόμησης του χιούμορ του Aaron Sorkin! Yikes! Αυτό θα είναι ένα ταιριαστό φινάλε για τα sweeps και για τη μέρα-εφιάλτη.
Αλλά σοβαρά, ωραίο επεισόδιο αυτό, για μένα πολύ πιο στιβαρό από το διπλό επεισόδιο στο Pahrump (και ναι, στο εξής θα εκμεταλλεύομαι την παραμικρή ευκαιρία για να λέω αυτή τη λέξη). Για αρχή, οι σκηνές της Harriet δεν ήταν σα να ξεπήδησαν από βαρετό πολιτικό debate. Πολύ πιο έξυπνο ήταν να αντιμετωπίσει το δίλημμά της με τη βοήθεια χαρακτήρων τους οποίους δε θέλει να πηδήξει εδώ και τώρα, και ο Matt απλά να έρθει στο τέλος για να δώσει το φινάλε με μια insightful ατάκα. Και καλύτερα λειτουργούν έτσι ο ένας ως προς τον άλλον (το να βλέπεις δυο ανθρώπους να τρώγονται για δυο επεισόδια δεν είναι και ιδιαίτερα όμορφο), αλλά και πιο ενδιαφέρον ήταν γιατί απέφευγε τον διδακτισμό.
Αλλά με τι ασχολούμαστε τώρα. Οι σκηνές με την φοβερή τετράδα Matt-Danny-Cal-Jordan φυσάγανε, και αλήθεια, γιατί δε μπορούσε να είναι εκεί και ο Jack? Έχω ήδη προανακηρύξει κάθε σκηνή του Steven Weber ως uber-cool, και αν ήταν μέσα σε αυτό το επεισόδιο θα είχαμε απλά μια τέλεια ώρα. Με το υπάρχον καστ, λοιπόν, είχαμε τον Sorkin να μπλέκει περίτεχνα αρκετές πλοκές σε μία, καθώς το ένα συμβάν επηρέαζε την έκβαση του άλλου.
Επιπλέον, σε μια σειρά που αρέσκεται να λέει στον εαυτό της πόσο σπουδαία είναι (δεν έχει και πολύ άδικο, αλλά λέω εγώ τώρα), πάντα εκτιμώ τις στιγμές που στέκεται να κριτικάρει τον εαυτό της και τους χαρακτήρες της. Μια τέτοια στιγμή ήταν αυτή όπου ένας μάλλον cocky Matt προσπαθεί να πείσει τον Ricky και τον Ron να μη φύγουν, πρακτικά ποντάροντας... πού, ακριβώς? Στη δύναμη της πειθούς? Ο Matt πόνταρε στη σπουδαιότητα της προσωπικότητάς του, και απέτυχε. Φέρθηκε απαράδεκτα στους συνεργάτες του, και τους έχασε. Η αποχώρηση του Ricky ήταν μεγάλη στιγμή, γεμάτη κακία, νεύρα και εκδικητικότητα, ενώ πετυχημένο αντιστάθμισμα προσφέρει αυτή την αποχώρησης του Ron, ο οποίος ακολουθεί χωρίς συζήτηση τον συνεργάτη του, ήρεμα, αλλά κατά έναν περίεργο τρόπο δημιουργώντας περισσότερες ακόμα ενοχές. Δεν ξέρω αν θα τους ξαναδούμε στο μέλλον αυτούς τους δύο (είναι και series regulars, και είναι και αγαπημένοι ηθοποιοί), αλλά το ελπίζω. Εξάλλου, όπως σωστά προέβλεψε ο Matt, το show τους θα έχει κοπεί από το FOX πάνω στο μήνα, γιατί όπως και να το κάνουμε, FOX είναι αυτό. Plus, it sounds like crap. C-R-A-P, σας λέω! Εγώ φυσικά πανηγύριζα που αφήσανε πίσω τους τη Lucy. Την Lucy Davis μπορεί να την γνώρισα στο πρωτότυπο Office, αλλά την αγάπησα στο ξέσπασμά της στο β' μέρος του Pahrump. (σας το είπα...) Περιμένω ακόμα περισσότερο screen time για τον χαρακτήρα της.
Για το τέλος άφησα την ιδέα του Cal για το πώς η σειρά θα χωρέσει το product placement χωρίς να πολυ-προδώσει το όραμά της. Δεν είναι superiority αυτή, όπως γκρίνιαξαν πολλοί. Είναι απλά ένας δημιουργός που νοιάζεται. Ο Sorkin για πρώτη, ίσως, φορά στη σειρά μοιάζει να συμβιβάζεται με ένα απαραίτητο κακό της τηλεοπτικής πραγματικότητας, και το κάνει με έναν τρόπο που δεν τον κάνει να μοιάζει condescending ή "ανώτερο". Δεν έχει πρόβλημα να διαφημίζει προϊόντα, αρκεί να συμβαδίζουν με τον πνεύμα του show και να μην ξεχωρίζουν άνευρα. Πού το κακό? Και το Office αυτό δεν κάνει επανειλημμένως? Επιπλέον, η ιδέα του Cal είναι απλά γαμάτη. Go Aaron, I say! Και ενώ πηγαίνεις, Aaron, γράψε πάλι κάτι για τον Jack Weber. Μου έλειψε, ιδιαίτερα μετά την αξέχαστη εμφάνισή του στο προηγούμενο επεισόδιο. Ξέρετε, το Pahrump επεισόδιο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου