Studio 60 on the Sunset Strip, Episode 11

"The Christmas Show"


Spoilers για το καλύτερο Studio 60 to date. A true Christmas miracle?

O Aaron Sorkin έχει μια ιδιαίτερη ποιότητα στη γραφή του, ένα στοιχείο που δε μπορώ ακριβώς να το εντοπίσω ή να το χαρακτηρίσω... Ίσως είναι το οτι στην ουσία γράφει για ουτοπικές καταστάσεις όπου ιδεαλισμός και κυνισμός συνυπάρχουν για να δημιουργήσουν μια ανώτερη μορφή σκέψης και αντιμετώπισης του κόσμου? Κάτι τέτοιο. Αυτό το aspect της γραφής του μπορώ να το παρομοιάσω μόνο με της Amy Sherman-Palladino (αφού δε μπορώ αν το εξηγήσω, δίνω άλλα παραδείγματα), και το οτι και οι δυο τους μοιράζονται αυτή τη γλυκειά αφέλεια έχει πολύ μεγάλη σχέση με το οτι είναι ίσως οι δύο κορυφαίοι σεναριογράφοι στην τηλεόραση όταν διηγούνται εκ γενετής γλυκιές ιστορίες, με τα θαύματά τους και με απ'όλα τους. Ιστορίες που οποιοσδήποτε άλλος δημιουργός θα τις έγραφε γλυκανάλατες ή sappy, αυτοί οι δύο τις μετατρέπουν αβίαστα σε αριστουργήματα.

Για να επιστρέψω στον Sorkin, είναι αυτή του η ποιότητα που πάντα τον έκανε να βγάζει τον καλύτερό του εαυτό στα εορταστικά επεισόδια των σειρών του. Όσο βαρύ κι αν ήταν το θέμα (στο 'Noel', o Josh υπέβαλε τον εαυτό του σε ψυχοθεραπεία ύστερα από την παραλίγο δολοφονία του) ή όσο αδιάφορο κι αν έμοιαζε ένα επεισόδιο στα χαρτιά (στο 'Bartlet for America', βλέπουμε απλώς γεγονότα σε flashback που γνωρίζουμε ήδη πώς έχουν εξελιχθεί), ο Sorkin πάντα έβγαζε στην οθόνη μια γιορτινή μαγεία που με συνέπαιρνε. Το κονσέρτο του Yo Yo Ma, η CJ έξω από το Λευκό Οίκο ενώ μια χορωδία ψάλλει το Holy Night, το μήνυμα Bartlet for America σε μια χαρτοπετσέτα, όλες στιγμές αξέχαστες, σπουδαίες και μαγικές. Δε θέλω τώρα να προτρέχω, αλλά έχω μια αίσθηση πως η head on επίθεση του NBS στο FCC (με τους Ed Asner και Steve Weber όπως πάντα καθηλωτικούς) θα είναι στο μέλλον στην ίδια σπουδαία παρέα σκηνών.

Τι δεν ήταν υπέροχο σε αυτό το επεισόδιο? Η επίσκεψη της Jordan και του Danny στο γυναικολόγο? ("We're having a baby!") To παιχνίδι που ακολούθησε ανάμεσα στον Danny και στον Matt? ("Say it!") Ένα ακόμη απολαυστικό ξέσπασμα του Jack, αυτή τη φορά για τον στρατιώτη που είπε "fuck" στον αέρα? Η παιδιαστική κόντρα ανάμεσα σε Tom και Simon για τα μάτια της Lucy? (που, by the way, τους καταλαβαίνω απόλυτα...) Το όλο "παραγγέλνουμε καρύδες για το Χριστουγεννιάτικο show" concept που μοιάζει να ξεπήδησε από κάποια θεατρική παράσταση του Stars Hollow? To σπάσιμο του τραπεζιού από τον Cal? (το αστειότερο gag της σειράς ως σήμερα!) Το ξαφνικό φιλί του Matt στην Harriet που την έκανε κυριολεκτικά να ξεχάσει το όνομά της? Η δήλωση αγάπης από τον Danny στην Jordan? (με το υπέροχο "I'm coming for you.") Η προαναφερθείσα σκηνή μεταξύ του Wilson και του Jack όπου κήρυξαν πόλεμο στο FCC? (''I've been waiting my whole life...'') Εκείνη τη στιγμή πραγματικά χτύπαγα παλαμάκια και κραύγαζα λες και είχε βάλει γκολ η εθνική Ιταλίας. Δε βλέπω την ώρα για τον fictional πόλεμο του Sorkin απέναντι στο Συμβούλιο!

Το καλύτερο όλων, όμως, που σχεδόν μου έφερε δάκρυα στα μάτια, ήταν το κλείσιμο. Με μια κίνηση που έκρυβε μέσα της όλα αυτά που υποτίθεται πως συμβολίζουν τα Χριστούγεννα, ο Danny ανέβασε στη σκηνή μια συγκινητική υπενθύμιση της μεγάλης καταστροφής της Νέας Ορλεάνης, δίνοντας ταυτόχρονα τη δυνατότητα σε μερικούς από τους πληγμένους να περάσουν καλύτερα αυτές τις μέρες με τους δικούς τους. Σε συνδυασμό με το γεγονός οτι όλοι αυτοί οι μουσικοί ήταν actual θύματα από τη Νέα Ορλεάνη, αυτή η σκηνή ήταν μια ωραία περίπτωση όπου το fiction συναντά την πραγματικότητα.

Είναι πράγματι άξιο απορίας το πώς ο Sorkin, ένας Εβραίος (όπως τονίζει και το alter ego του στους υπόλοιπους συγγραφείς), μπορεί και πιάνει τόσο σταθερά το πνεύμα μιας χριστιανικής γιορτής. Από τον κυνισμό που κατά τα άλλα περιβάλει αυτό το επεισόδιο (οι συγγραφείς σκίζονται να απομυθοποιήσουν το θαύμα των Χριστουγέννων) γίνεται σαφές πως θρησκευτικά τον αφήνει παντελώς αδιάφορο. Όμως, για τους λόγους που προσπάθησα να αγγίξω στην αρχή αυτού του ποστ, αυτό που σημαίνουν τα Χριστούγεννα (ανεξάρτητα από παρθένους Μαρίες και λοιπές σαχλαμάρες) είναι κατά έναν περίεργο τρόπο όλη η κοσμοθεωρία του Sorkin, συμπυκνωμένη. Και ίσως γι'αυτό το λόγο είναι επεισόδια σαν και αυτό που αποτελούν μερικές από τις κορυφαίες στιγμές της καριέρας του- επεισόδια ειλικρινή, ζεστά, διασκεδαστικά, γλυκά και συναρπαστικά. Σαν την ίδια την ιστορία των Χριστουγέννων...