24, Season 6, Episodes 1-4

Spoilers και σχόλια για μια ακόμα καθηλωτική εναρκτήρια 4άδα επεισοδίων του 24.

Από πέρσι κιόλας οι παραγωγοί του 24 είχαν αντιληφθεί πώς να εκμεταλλευτούν με τον καλύτερο τρόπο αυτό το άνοιγμα που τους παρείχε το FOX, με την προβολή 4 επεισοδίων σε δύο συνεχόμενες βραδιές. Πρακτικά ένα mini-series, μια ταινία σε δύο μέρη, ή ένα 3ωρο blockbuster- ό,τι κι από τα 3 θέλετε, η εναρκτήρια πράξη του 24 είναι πλέον αυτό ακριβώς. Πέρσι η σχετικά self-contained ιστορία της αρχής ήταν μάλλον αδιάφορη, αλλά καθήλωσε το κοινό γιατί είχε τα κότσια να βγάλει από το παιχνίδι 3 βασικούς παίχτες με τη μία, αφήνοντάς μας να απορούμε για το τι άλλο μπορεί να συμβεί στη συνέχεια. Φέτος ακολουθείται μια άλλη οδός. Οι πρώτες αυτές ώρες δεν είναι πια η αποστολή του James Bond πριν τους τίτλους αρχής, αλλά είναι ο πρόλογος της ευρύτερης ιστορίας. Μετά το περσινό ξεπάστρεμα, η σειρά χρειαζόταν κάποιο χρόνο με λιγότερο φρενήρη δράση και περισσότερο χρόνο για να μας γνωρίσει τους νέους παίχτες, καθώς και για να ασχοληθεί με το aftermath του περσινού cliffhanger.

Μετά το κλείσιμο της 4ης σεζόν, οι σεναριογράφοι έμοιαζαν να έχουν γράψει τους εαυτούς τους σε μια γωνία, την οποία απέφευγαν καθόλη τη διάρκεια της 5ης σεζόν: πώς ξεφορτωνόμαστε τον νταλκά του Κινέζων? Τελικά η καλύτερη οδός ήταν αυτή της κατά μέτωπον επίθεσης. Αντί ο Jack να ξεφεύγει από τα χέρια των Κινέζων για μια ζωή, οι σεναριογράφοι τον παραδίδουν κατευθείαν στα χέρια τους. Ο Jack βασανίζεται για μια ολόκληρη διετία, και κανείς δε μπορεί να κάνει τίποτα γι'αυτό. Σα να λέει ο Howard Gordon, "προσπαθήσαμε να σκεφτούμε κάτι καλύτερο, αλλά δεν τα καταφέραμε. Κύριοι, όλος δικός σας, βασανίστε τον μέχρι να σπάσει." And that, he does. Ο ελεύθερος πλέον Jack, είναι -μέσα από το συγκλονιστικά σπασμένο βλέμμα του καλύτερου από ποτέ Kiefer Sutherland- ένας άνθρωπος εντελώς κενός, όχι επειδή έχασε κάποιον κοντινό του όπως αμέτρητες φορές στο παρελθόν (αν μη τι άλλο, αυτό τον δυνάμωνε παρά τον λύγιζε) αλλά επειδή για πρώτη φορά στα όσα χρόνια ακολουθούμε τις περιπέτειές του, μοιάζει να έχει χάσει τον εαυτό του. Δεν είναι βέβαιος ποιος είναι και αν μπορεί να συνεχίσει να κάνει ο,τι έκανε. Όταν, στο τέλος του 4ου επεισοδίου, έρχεται και πάλι στη θέση που πρέπει να κάνει μια αδύνατη επιλογή, πράττει όπως θα έπραττε προ βασανιστηρίων, αλλά μετά αντί να συνεχίσει ακάθεκτος (ο Jack Bauer δεν είχε ποτέ χρόνο για θρήνο, ούτε καν όταν έχασε τον Tony) ξεσπάει σε κλάμματα και παραιτείται. Δεν ξέρει πώς να το κάνει πια. Όπως όμως σοφά του υπενθυμίζει ο απρόσμενος σύμμαχος του, και πρώην τρομοκράτης, "You'll remember."

Πράγματι. Ο Jack μπορεί να μην είναι σίγουρος για τον εαυτό του, αλλά το ένστικτό του τον οδηγεί ακόμα. Δολοφονεί εν ψυχρώ τον Curtis, κλωτσάει έναν suicide bomber έξω από το παραθυράκι του συρμού στο μετρό, δαγκώνει μέχρι θανάτου τον φρουρό του για να αποδράσει. (σε μια από τις πιο απίστευτα φανταστικές καθηλωτικές cheer-inducing γάμησέ-με-δεν-πιστεύω-οτι-το-είδα-αυτό στιγμές στην ιστορία της σειράς!!) Ο Jack έχει επιστρέψει, απλά ακόμα δεν το ξέρει. Κι αν δεν τον ξυπνήσει η έκρηξη του φινάλε, τότε δεν ξέρω τι θα το κάνει.

Ο Jack μπορεί να είναι το δραματικό και όχι μόνο βάρος της σειράς, αλλά οι περιφερειακοί παίχτες είναι εξίσου σημαντικοί, όπως αποδείχτηκε πέρσι. (η 5η σεζόν θα θεωρείτο η κορυφαία στην ιστορία της σειράς αν δεν είχε τους έξοχους Logans να πλαισιώνουν τον Bauer?) Μεγάλο βάρος δίνεται φέτος στον Wayne Palmer που πλέον είναι Πρόεδρος, αλλά είναι σαφές πως ωχριά μπροστά στον αδερφό του, τον οποίο αγωνίζεται να φτάσει. Είναι δύσκολο να συναγωνιστείς έναν σπουδαίο πολιτικό, αλλά μάλλον αδύνατο να συναγωνιστείς το φάντασμά του, κι έτσι ο Wayne χρωματίζεται από τους σεναριογράφους ως ο τύπος Προέδρου που έφτασε στο αξίωμα για λόγους άσχετους με τις ικανότητές του (εδώ ήταν πιθανώς η δίψα του λαού για έναν πολιτικό σαν τον David Palmer, και το wishful thinking που έφερνε τον Wayne να είναι ό,τι κοντινότερο σε Εκείνον θα τους τύχαινε ποτέ) και αγωνίζεται να ξεφύγει από τη σκιά του ειδώλου του. Ο Wayne δεν έχει προσωπικότητα, ούτε καν αυτή τη μίζερη και κουτοπόνηρη δειλία του Logan, ούτε τη σχεδόν φασίζουσα αποφασιστικότητα του Keeler. Απλώς βρέθηκε εκεί και προσπαθεί να επιδείξει κάποια από τη θρυλική ηθική σταθερότητα του David Palmer κάτω κι από τις πλέον αντίξος συνθήκες, και απλά δεν ξέρει πώς.

Από τους υπόλοιπους χαρακτήρες, ο βράχος Bill Buchanan παραμένει αγαπημένος, για την Chloe (που εδώ είναι και -gulp!- hotter than usual) η αγάπη μου είναι γνωστή, αλλά αυτός που κλέβει την παράσταση είναι ο διασκεδαστικότατος Carlo Rota στο ρόλο του Morris O'Brian, ενός τυπά που λες οτι θα ήθελες να αράξεις και πιεις μερικές μπυρίτσες. Σε πλήρη αντιδιαστολή, δεν ξέρω τι στα κομμάτια σκέφτονταν οι παραγωγοί όταν έφερναν πίσω τον τραγικό Eric Balfour για να επαναλάβει το ρόλο του αναλυτή Milo από την πρώτη σεζόν. Τόσο πολύ πια είχε λείψει στους φαν της σειράς? Ένα μεγάλο γιατί θα πλανάται πάνω από αυτή την 6η σεζόν, και μέχρι να αποδειχτεί καρφί ή να δολοφονηθεί διόλου ηρωικά, θα αγνοώ παντελώς την ύπαρξη αυτού του ατάλαντου καρατερίστα στο καστ ενός εκ των αγαπημένων μου σειρών. Το έκανα με το Six Feet Under, θα τα καταφέρω και με το 24.

Εξάλλου, για κάθε ανούσιο δευτερόλεπτο παρουσίας του Balfour, είχαμε μια χορταστική συνωμοσία για να μας αποζημιώνει. Στα πλαίσια αυτού που έλεγα παραπάνω (του οτι αυτά τα 4 πρώτα επεισόδια αντιμετωπίζονται περισσότερο ως mini-series πρόλογος για τη σεζόν), η ανάπτυξη της πλοκής θυμίζει περισσότερο δομή μιας δίωρης ταινίας παρά 4 επεισοδίων, καθώς ξεκινά σαφώς πιο "ειρηνικά" από προηγούμενες σεζόν αλλά κορυφώνεται στο αδιανόητο cliffhanger που φέρνει την πυρηνική βόμβα να εκρήγνυται στο Los Angeles τη στιγμή που πληροφορούμαστε πως υπάρχουν έτοιμες άλλες τέσσερις! Χορταστικά πράγματα, πακετάκι και με μια ενδιαφέρουσα διάθεση για κοινωνικό σχολιασμό που το 24 δεν έχει επιδείξει στο παρελθόν. (παρά μόνο από σπόντα-- εκτός κι αν η προδοσία του Logan ερμηνεύεται στα σοβαρά ως κριτική κατά του Bush!) Και δεν είναι παρά το ορεκτικό.

Δεν είναι απλά πως το 24 είναι μια χορταστική περιπέτεια που συνεχώς βρίσκει τρόπους να σε κρατά στην άκρη του καθίσματός σου. Το πιο εντυπωσιακό είναι πως μετά από 5 χρόνια συνεχών ανατροπών, καταφέρνει και πηγαίνει τον Jack σε ένα ψυχολογικό μέρος που δεν είχε επισκεφτεί στο παρελθόν, καταφέρνει να παρουσιάσει το τέταρτο εντελώς διαφορετικό πορτρέτου Προέδρου, και καταφέρνει -ακόμα!- να ανεβάζει συνεχώς το δείκτη επικινδυνότητας των απειλών. Κατά κανόνα, οι σεζόν μετά την 4η, άντε την 5η, μιας σειράς, είναι οι σεζόν όπου οι απορριπτέες ιδέες πάνε για να πεθάνουν. Στο 24, όμως, κάθε νέα χρονιά, ακόμα και η 6η, είναι μια εντελώς νέα, ξεχωριστή και συναρπαστική εμπειρία.