Lost: Going all Dr. Manhattan?

Spoilers για ένα απλά κα-τα-πλη-κτι-κό επεισόδιο Lost.

Αρνούμαι να δεχτώ οτι το επεισόδιο που είδα την περασμένη εβδομάδα, και αυτό εδώ, ανήκουν στην ίδια σειρά. Πρόκειται περί σχιζοφρένειας, δεν το συζητώ! Στο "Not In Portland" είχαμε σε πλήρη ανάπτυξη όλα τα κλισέ που έχουμε μάθει να μισούμε στο Lost, την απουσία απαντήσεων, την εισαγωγή νέων κρυπτικών ημι-στοιχείων, τη γέννηση επιπλέον ερωτήσεων, είχαμε χαρακτήρες να φέρονται ακατανόητα, είχαμε χαρακτήρες να στέκονται σοβαροί (πάντα σοβαροί!) και να μη μιλάνε μεταξύ τους (θεός φυλάξοι! Τότε μπορεί να τους ξεφύγει και καμιά actual απάντηση!), είχαμε δραματουργικές ευκολίες μέσα από γεγονότα τραβηγμένα από τα σαπουνοπερατικά μαλλιά τους... Κοινώς, ήταν το σύνηθες Lost του τελευταίου ενός χρόνου.

Και ξαφνικά ήρθε η επιφοίτηση? Ήρθε η έμπνευση? Ξαφνικά οι σεναριογράφοι παίζουν με τη φόρμα, την οποία έχουμε βαρεθεί μέχρι δακρύων. (το flashback ούτε ακριβώς flashback είναι, ούτε έρχεται σε μικρές, ενοχλητικές και ασύνδετες δόσεις-- καταλαμβάνει λίγο-πολύ όλο το επεισόδιο.) Ξαφνικά έχουμε αληθινά twists, έχουμε νέες θεωρίες πέραν του κουρασμέεεεενου ψευδο-ψυχολογικο-επιστημονικού angle, έχουμε απαντήσεις για hints που έπεσαν όχι περισσότερο από 5-6 επεισόδια πιο πριν! Hey... "Unidentified Show", πες μας ποιο είσαι, και πες μας τι έκανες με το Lost!

O Desmond λοιπόν ζει μια ακαθόριστα cool εμπειρία μετά την καταστροφή του hatch, σε μια εξέλιξη που μου θύμισε τις παλιές καλές εποχές της σειράς, τότε που οι παραγωγοί δεν σκόνταφταν ο ένας πάνω στον άλλον για να δικαιολογήσουν το παραμικρό χρησιμοποιώντας καθαρή επιστήμη. Τι έκανε ο Desmond? Αποκολλήθηκε από το χρόνο? Μάλιστα! Αποκολλήθηκε από το χρόνο! Γιατί να μην αποκολληθεί δηλαδή? Το Wire παρακολουθούμε?

Δεν έχω κρύψει τη γνώμη μου οτι οι καλύτερες στιγμές του Lost εδώ και δυο σεζόν, έχουν έρθει όταν αφήνεται να κυλιστεί μέσα στην υπέροχη αφέλεια μιας Marvel-esque επιστήμης, μιας επιστήμης δηλαδή που θα έβγαζε μια χαρά νόημα σε μια παράλληλη διάσταση από τη δική μας (και μια σαφώς πιο διασκεδαστική διάσταση, πρέπει να πω). Εκεί, η απελευθέρωση ενός συμπιεσμένου μαγνητικού πεδίου από ένα άτομο που βρίσκεται στο επίκεντρο του πεδίου αυτού, έχει ως αποτέλεσμα της χωροχρονική μετατόπιση του εκτός της συνεχούς ροής του χρόνου και χώρου, τέτοια ώστε να είναι ικανός να βιώνει ταυτόχρονα το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον του. Ορίστε! Απλούστατο. Υπέροχο. Διασκεδαστικότατο. Ποιος μπορεί να πει οτι δε βγάζει νόημα? Πιο πιστευτό μου είναι αυτό, παρά οι "ρεαλιστικές" αντιδράσεις του Jack στα όσα βλέπει να συμβαίνουν γύρω του.

Η ουσία είναι οτι ο Desmond προσπάθησε να ξαναζήσει τη ζωή του (ή κάτι τέτοιο φαντάστηκε, σε μια προσπάθειά του να εκλογικεύσει τη δειλία του) αλλά κατέληξε στα ίδια αποτελέσματα. Και, όπως του εξήγησε και η φρικιαστική Fionula Flannagan από τους "Others", αυτό θα συμβαίνει πάντα. Η πορεία του σύμπαντος είναι περίπου σαν ενα ψηφιδωτό, αδύνατο να αλλοιωθεί, και όποτε εμφανίζεται μια ανωμαλία σαν τον κύριο Hume τότε το σύμπαν πολύ απλά θα κάνει ό,τι διορθωτικές κινήσεις χρειάζονται ώστε να πραγματοποιήσει το αρχικό του σχέδιο.

Ναι, είναι εντελώς "Final Destination" (αλλά με καλύτερα twist και καλύτερους ηθοποιούς) και σχηματίζει ένα παντελώς μοιρολατρικό worldview, αλλά μήπως το ίδιο δεν συνέβαινε και στο "Watchmen", με τον Dr. Manhattan να είναι εκεί ό,τι πιθανώς είναι ο Desmond εδώ? Ο Henry Ian Cusick έχει καταφέρει να μεταδόσει ακόμα και τη μελαγχολία στο βλέμμα του γαλάζιου δόκτωρα, τη μελαγχολία που πηγάζει από τη θλιβερή γνώση τόσο του μέλλοντος, όσο και της αδυναμίας του οποιουδήποτε να το αλλάξει.

Ξέρω οτι σε δύο ή τρεις εβδομάδες θα γίνει κάτι παντελώς ακραίο, ή θα δούμε κάποιον χαρακτήρα να κρύβει απαντήσεις με παράλογο τρόπο, ή πολύ απλά θα ξαναδούμε εκείνον τον φρικτό τύπο, τον Paolo, και θα επιστρέψουμε πάλι εκεί που ήμασταν, αλλά για την ώρα, αυτό το επεισόδιο με έκανε να ξαναπιστέψω στο Lost. Σπουδαία δουλειά.