The shaky cam returns!

Σύντομα σχόλια για ό,τι ξέμεινε από την περασμένη βδομάδα, κατά σειρά Friday Night Lights, Ugly Betty και Scrubs.

Friday Night Lights 1x14 "Upping The Ante"
H shaky cam επέστρεψε! Πολύ χάρηκα με αυτό το επεισόδιο Friday Night Lights, και δεν ήταν μόνο γιατί η σειρά έμοιαζε με τα πρώτα επεισόδια, αλλά και γιατί ακουγόταν σαν τα πρώτα επεισόδια. Η εγκάρδια σκηνή του Taylor με τον Street στο δικαστήριο, ας πούμε, είχε αυτή την επικοινωνία μεταξύ των χαρακτήρων που λένε τα πάντα χωρίς να λένε τίποτα, την οποία είχα να δω πιθανότατα από το επεισόδιο που ο Matt τραγουδά στη γιαγιά του για τον Mr. Sandman και η Julie κοιτάζει κοκαλωμένη. Και τι παίξιμο από τον Kyle Chandler! Τρέμω για τον Matt όταν ο προπονητής μάθει για το περιστατικό με το ημερολόγιο... Και πρέπει να πω, επίσης, οτι ενώ όλες οι σκηνές του Riggins με τον πατέρα του (σας θύμιζε κάτι? Είναι γιατί τον τον έχετε δει πρόσφατα στο Lost, στο Ugly Betty, στο West Wing, στο Desperate Housewives, στο-- ΟΚ, ας του δώσει κάποιος μια σειρά!) έδειχναν βαρετά προς μια τυπική αποτυχημένη απόπειρα bonding μεταξύ ενός προβληματικού χαρακτήρα και του εξίσου προβληματιού πατέρα του, το twist στο φινάλε δεν το περίμενα καθόλου. Καλή δουλειά.

Σταθερά διασκεδαστικό το Ugly Betty, κι ας υπήρχαν μερικά νεκρά σημεία αυτή την εβδομάδα. Αγαπώ απόλυτα την Romijn στο ρόλο της Alexis (και αγαπώ ακόμα πιο πολύ το πώς υπενθυμίζει σε όλους κάθε 10 λεπτά πως "είναι Alexis τώρα!") και η σκηνή που αποκαλύπτει την αλήθεια στον Daniel ήταν clap-worthy. Αλλά το cliff-hanger? Eh. Νοιάζεται κανείς για τον χαρακτήρα του Alan Dale έτσι κι αλλιώς? Ούτε το όνομά του δε θυμάμαι. Anyway. Φυσικά όταν είδα τον Tim Gunn ως ρεπόρτερ του Fashion TV έκανα σα χαζό, αλλά θα ήθελα να έχει περισσότερες ατάκες. Ίσως την επόμενη εβδομάδα? Το subplot της Hilda με εκνεύρισε (και όταν φιλήθηκε με τον Daniel είχα την ίδια αντίδραση που έχω όποτε ο Michael Scott προσπαθεί να το παίξει πολιτικά ορθός) αλλά τουλάχιστον είχαμε τον Justin να την απειλεί για τον πάρει μαζί. Και τέλος το subplot της Amanda ήταν επίσης ασήμαντο, αλλά το να βλέπω τον Mark να προσπαθεί να το παίξει straight (και μετά να κλαίει!) ήταν ανεκτίμητο.

"Ανεκτίμητο" είναι κάτι που δε μπορώ να πω για το Scrubs αυτή τη στιγμή. Προσπαθώ να θυμηθώ ένα πράγμα να σχολιάσω και δε μπορώ, τα έχει καλύψει όλα η ακατανόητη προσπάθεια του Bill Lawrence να μας κάνει κήρυγμα για τον πόλεμο στο Ιράκ μέσα από καθόλου subtle διαλόγους, και χωρίς καθόλου καλή αφορμή. Με κουρδίζει πολύ άσχημα η προσπάθεια ενός σεναριογράφου να μιλήσει για ένα θέμα "αντικειμενικά" όταν είναι τόσο εμφανές οτι δεν έχει ιδέα για τι διάολο μιλάει υπέρ οποιασδήποτε από τις δύο πλευρές. Και να συμπληρώσω οτι ήταν ελάχιστα αστείο? Θυμάμαι vaguely τον Janitor να έχει 2-3 καλές στιγμές, αλλά κατά τα άλλα, meh. Και πραγματικά δε θα το έκανα θέμα αν δεν επέμενε τόσο πολύ το ίδιο το επεισόδιο. Δεν ήταν πουθενά κοντά στο πόσο επίπονοι ήταν κάποιοι από τους culture wars-καυγάδες του Matt και της Harriet στο Studio 60, αλλά και πάλι πάνω από μέτριο δεν το λες, δεν ξέρω.