Spoilers και σχόλια για το διπλό επεισόδιο The Harriet Dinner.
Wow, αυτό θα πει decompression. In the olden days of The West Wing, ο Sorkin θα είχε ξεπετάξει το δείπνο σε ένα επεισόδιο, κι εδώ πήρε τρία! Για ποιο λόγο? Είχε ο κόσμος τόσο μεγάλη ανάγκη το subplot με τον ζωολογικό κήπο που μετανάστευσε κάτω από το στούντιο? Αλλά αυτό δεν ήταν ούτε κατά διάνοια το βασικό πρόβλημά μου. Μου φαίνεται οτι σε επίπεδο χαρακτήρων, το Studio 60 έχει αρχίσει να μοιάζει με το Heroes. Yπάρχουν οι δύο ή τρεις χαρακτήρες που απολαμβάνω, περιστασιακά ανέχομαι και κανα-δυο άλλους, κι από εκεί και μετά υπάρχουν οι Υπόλοιποι, που όποτε εμφανίζονται στην οθόνη θέλω να πετάξω τίποτα βαρύ στο γυαλί.
Η Jordan είναι μια εκτός πραγματικότητας σνομπ που φυσικά και θα έπρεπε να είχε απολυθεί ως τώρα. Το storyline με την ξανθιά νέμεσή της (ξέρετε, εκείνη του, εμ, Illiterate Programming... Sigh...) εξακολουθεί να είναι για γέλια και εκτός τόπου και χρόνου, καθώς όλο και περισσότεροι ξετρελλαίνονται με την Πιο Ηλίθια Ιδέα Για Reality Εν Έτει 2007 (ΤΜ), που μόλις και μετά βίας ξεπερνά σε ανοησία την Πιο Ηλίθια Ιδέα Για Reality Εν Έτει 2006 (ΤΜ), την οποία η Jordan είχε απορρίψει πίσω στο 4ο επεισόδιο. Ο Danny είναι stalker, και οι παρεξηγημένες προθέσεις του έκαναν για μια από τις πιο ανιαρές περιπτώσεις κλισέ subplot που έχω δει πρόσφατα. (Κλειδωμένοι Στην Ταράτσα? Seriously?)
Ο Simon είναι ένας αδικαιολόγητος bully που έχει κάποιο σύνδρομο του Σωτήρα. Φίλε, κανείς δε σου χρωστάει τίποτα, κατούρα λίγο. Και τι κλείσιμο ήταν αυτό? Δηλαδή εμείς ως κοινό θα έπρεπε να έχουμε ταυτιστεί μαζί του εξαρχής, όταν φερόταν στον Darius λες και ήταν το butt-boy του? Τom, φίλε, αυτή ήταν η πιο θλιβερή περίπτωση ψεμάτων που έχω δει τελευταία σε ψευτορομάντζο. Δεν υπήρχε ο παραμικρός-μικρός-μικρός λόγος να πει ψέματα στη Lucy σε εκείνο το σημείο, ο ΠΑΡΑΜΙΚΡΟΣ, παρά μόνο για να γεμίσει λίγος χώρος δίχως λόγο, και για να δημιουργηθεί λίγο εύκολο angst χωρίς κόπο. Και για τη Harriet... Argh! Ας μην ανοίξω το στόμα μου! Όχι οτι ο Matt πάει πίσω, με αυτό το ατελείωτο break-up story τους, αλλά ο Matthew Perry έχει μια γοητεία που δε με αφήνει να μην απολαμβάνω τον χαρακτήρα του, ακόμα και αν λέει βλακείες.
Shows που έχουν κανέναν ή λίγους συμπαθείς χαρακτήρες, δουλεύουν μόνο σπανίως. Το Heroes το καταφέρνει γιατί έχει μια άφθαρτη cheerleader, δεινόσαυρους και κατάνες, και ανθρώπους που ζωγραφίζουν το μέλλον. Το Studio 60? Το Studio 60 έχει έναν δημιουργό που ακόμα και όταν έχει τόσο λάθος εκτίμηση για τους χαρακτήρες του, μπορεί να γράφει συναρπαστικά και αστεία, και έχει ένα καστ στα όρια του σπουδαίου. Και οι δύο αυτές αρετές γίνονται ιδιαίτερα εμφανείς στο πρόσωπο του Jack Rudolph. Ο Sorkin ξέρει πώς να τον γράψει ώστε να μπορούμε ως κοινό να τον συμπαθήσουμε, αλλά και χωρίς να αφήνει να του φύγει αυτή η αύρα του αντιπαθητικού τύπου. Και ο Steven Weber τον ερμηνεύει συνδυάζοντας ακριβώς την ευαισθησία ενός ανθρώπου που μέσα του πονάει που έχει πουλήσει την ψυχή του για τη δουλειά του, αλλά και ταυτόχρονα ξέρει τι ακριβώς πρέπει να κάνει για να την πετύχει (και δε θα τον πειράξει αν στη διαδικασία ενοχλήσει κάποιον από τους ανθρώπους που κατά βάθος συμπαθεί).
Δεν είμαι σίγουρος αν είναι οι εκφράσεις του Steven Weber ή οι υπόγειες πινελιές characterization του Sorkin (ή ίσως και τα δύο), αλλά θεωρώ αυτή τη στιγμή πως ο μοναδικός αληθινός χαρακτήρας της σειράς, ο μόνος άνθρωπος που ξέρουμε ποιος είναι, που ξέρουμε τι είναι αυτό που τον κάνει να ξυπνάει κάθε πρωί, που ξέρουμε τι στα κομμάτια πρεσβεύει, είναι ακριβώς αυτό ο δευτεροκλασάτος χαρακτήρας. Ο ίδιος που στην αρχή της σειράς είμαι βέβαιος πως είχε συλληφθεί με στόχο μοναδικό να αντιπροσωπεύει τον corporate μπαμπούλα, αλλά εξελίχθηκε σε κάτι πολύ μεγαλύτερο.
Η ουσία είναι πως ο Sorkin μπορεί ακόμα να το κάνει. Μπορεί ακόμα να το κάνει, και έχει τους ηθοποιούς για να το κάνει. Οπότε γιατί σπαταλά τρία ολόκληρα γαμημένα επεισόδια με τον Danny και τη Jordan στη χώρα του Κλισέ Sitcom, τον Matt και τη Harriet στη χώρα του Ατελείωτου Δράματος, και τον Cal να κυνηγάει φίδια? Γιατί?! Ο Paul Haggis έρχεται, Aaron, και αν δεν ξυπνήσουμε λιγάκι θα μας φάει αυτός και τα preachy απολιτίκ σενάριά του. Wake. Up.
Well, έχω να δω Studio 60 από το 4ο EP (λόγω χρόνου) but I can't tell a good rant nonetheless -- and this was one.
ΑπάντησηΔιαγραφήDuh!!! Διόρθωση: s/can't/can
ΑπάντησηΔιαγραφήMα μπορεί ενστάσεις να υπήρχαν για το Studio 60, αλλά εμένα βασικά μου άρεσε. Αλλά είναι εμφανές οτι από ένα σημείο και μετά, ο Sorkin άρχισε να υποκύπτει στις πιέσεις και να παίρνει σημειώματα από το δίκτυο, τα οποία εμφανέστατα μετέτρεψαν το show σε κάτι εντελώς διαφορετικό. Άλλο να γράφεις μια σειρά με ρομαντικά subplots, κι άλλο μια σειρά about them. Και μετά το έξοχο Χριστουγεννιάτικο επεισόδιο, το Studio 60 έχει γίνει ακριβώς αυτό, μια μέτρια ρομαντική κομεντί.
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ ομάδα του Σορκιν περιλαμβάνει και τον Schlamme.Aυτό δίνει σκηνοθετικό βάρος στο συγκεκριμένο Σοου παρόλα τα οποιαδήποτε μειονεκτήματα στο σενάριο.Η ποιότητα και ο τρόπος του γυρίσματος είναι μοναδικά.Και δεν τα βρίσκεις οπουδήποτε αλλού και αν κοιτάξεις.
ΑπάντησηΔιαγραφήΜία σκηνή ενός 1λεπτού είναι σε θέση να φέρει το excitement στα ύψη καθώς και τη συγκίνηση.Το ζητημα είναι πόσο καλό είναι ώστε αυτό το επίπεδο να κρατιέται καθόλη τη δειάρκεια.
Όταν υπάρχει ποιοτητα και σκηνοθετική τέχνη τα πράγματα είναι απλά.Βλέπεις κάτι μοναδικό που δεν σε ενδιαφέρει και τόσο πολύ αν η πλοκή έχει κενά.
Thanks για το comment, καταρχάς.
ΑπάντησηΔιαγραφήΘα βρεις πως συμφωνώ απόλυτα μαζί σου για την αξία του Schlamme. Πιστεύω πως είναι ένας από τους 2-3 καλύτερους σκηνοθέτες αυτή τη στιγμή στην τηλεόραση, και πιθανότατα αυτός που θα άξιζε περισσότερο και μια κινηματογραφική καριέρα.
Αλλά καλώς ή κακώς, στην τηλεόραση ο σκηνοθέτης δεν είναι πάντα ο βοηθός των σεναριογράφων executive producers? Ο Schlamme χορεύει με την κάμερά του, γράφει ποίηση, δημιουργεί μια καινούρια τεχνοτροπία για το μέσο. Αλλά θα ήταν αυτό από μόνο του αρκετό για να κάνει το show σπουδαίο? Ναι, αν το βλέπαμε για πρώτη φορά.
Έχοντας δει και στο παρελθόν παρόμοιες δουλειές από αυτόν, κατά πόσο είμαστε διατεθειμένοι να "συγχωρούμε" τυχόν μέτρια σενάρια? Εδώ φαντάζομαι μπαίνει γερά η υποκειμενική οπτική του καθενός. Εγώ (που παρά τις ενστάσεις μου, εξακολουθώ να αγαπώ τη σειρά) είμαι διατεθειμένος να το κάνω. Εσύ, υποθέτω, ακόμα περισσότερο. Το μεγαλύτερο μέρος κοινού και κριτικής, φοβάμαι, όχι...