My 7 (8, 9, 10) favorite movies.

Κατόπιν... popular demand, είπα να αναφερθώ εν συντομία στις αγαπημένες μου ταινίες. Το να ποστάρω για πράγματα όχι ιδιαίτερα σχετικά με το αντικείμενο του blog δεν είναι και από τα αγαπημένα μου πράγματα (αν και το έχω κάνει 2-3 φορές) οπότε στην αρχή σκέφτηκα να το κάνω σχετικό:

OI 7 ΑΓΑΠΗΜΕΝΕΣ ΜΟΥ ΤΑΙΝΙΕΣ ΕΜΠΝΕΥΣΜΕΝΕΣ ΑΠΟ ΣΕΙΡΕΣ

1. "Serenity"
2. "Charlie's Angels: Full Throttle"
3. "Miami Vice"
4. "The Fugitive"
5. ...

Το ξανασκέφτηκα γιατί ξέμεινα. Τι θα λέγατε για:

OI 7 ΑΓΑΠΗΜΕΝΕΣ ΜΟΥ ΤΑΙΝΙΕΣ ΠΟΥ ΟΔΗΓΗΣΑΝ ΣΕ ΣΕΙΡΕΣ

1. "M*A*S*H"
2. "Friday Night Lights"
2. "Buffy the Vampire Slayer"
4. "Highlander"
5. ...

Yeah, I got nothing.


E, τελικά παραιτήθηκα και είπα να το κάνω δίχως twists. Στο τέλος-τέλος, μιλάμε για μερικές από τις ταινίες που επηρέασαν πιο πολύ τον τρόπο με τον οποίον παρακολουθώ τη μυθοπλασία. Βέβαια, το μεγάλο πρόβλημα τώρα ήταν οτι δε μπορούσα να τις περιορίσω σε 7. Έφτυσα αίμα και σπέρμα, αλλά κάτω από 10 δε μπόρεσα να το πάω! Με μερικές κλεψιές (και με χρονολογική σειρά πλην της #1, γιατί σιγά μην μπορούσα να τις κατατάξω κιόλας), ιδού:

ΟΙ 7(+3) ΑΓΑΠΗΜΕΝΕΣ ΜΟΥ ΤΑΙΝΙΕΣ

"Brazil". Η default μου απάντηση όποτε με ρωτάνε ποια είναι η αγαπημένη μου ταινία. Χρησιμοποιώντας το σήμα-κατετεθέν μαύρο χιούμορ του, ο Terry Gilliam πλάθει μια αποπνικτική αλληγορία και περιγράφει με πικρία ένα μουντό μέλλον, που μπορεί και να είναι το παρόν μας.

"8½". Δεν πιστεύω πως έχω δει ποτέ ταινία να ολοκληρώνεται με καλύτερο τρόπο. Η σουρεαλιστική απογείωση του φινάλε είναι για μένα το golden standard για κάθε φορά που μια ιστορία επιχειρεί να αποκολληθεί από τον αυστηρό ρεαλισμό-- κάθε φορά που προσπαθεί να σταματήσει να πατάει γερά στη γη, και να πετάξει.

"Dr. Strangelove or How I Learned to Stop Worrying and Love the Bomb". Πώς διαλέγεις μόνο έναν Kubrick? H επιλογή μιας δεκάδας ταινιών έχει το ίδιο πρόβλημα που θα είχε μια πιθανή επιλογή των 10 καλύτερων τηλεοπτικών επεισοδίων (*): θα προέρχονταν όλα από τον ίδιο άνθρωπο. Eδώ, ανάμεσα στο "Gentlemen, you can't fight in here! This is the War Room!" και το ανατριχιαστικό visual ενός πολεμόκαβλου να ανεμίζει το καουμπόικο καπέλο του καβαλώντας τη βόμβα που πρόκειται να καταστρέψει την ανθρωπότητα, επέλεξα το πιο ιδιοφυές αντιπολεμικό σχόλιο εις βάρος των υπόλοιπων αριστουργημάτων του κορυφαίου σκηνοθέτη όλων των εποχών. Yes.

"Blade Runner". Επειδή τίποτα δεν διαρκεί για πάντα. Επειδή τα ανδροειδή δεν βλέπουν ηλεκτρικά όνειρα. Κι επειδή όταν εξαφανιστούμε δεν θα χαθούμε οριστικά, σαν σταγόνες μέσα στη βροχή...

"Ferris Bueller's Day Off". Ένας πρωταγωνιστής που τα έχει όλα (τον συμπαθούν οι πάντες, είναι κακομαθημένος, περνάει πάντα το δικό του, έχει το κορίτσι και τον πιστότερο φίλο) και στο τέλος δε χάνει τίποτα! Αυτή η τέλεια κοπάνα του Ferris είναι το καλύτερο αντίδοτο για το 99% του μαλακισμένου ηθικοπλαστικού σινεμά που φτιάχνει το Hollywood για να διδάξει στους νέους πώς να φέρονται. Plus: "Bueller... Anyone... anyone... Bueller...?": Ben Stein... υποκλίνομαι!

"The Lion King". E, τι? Όταν ο Simba είδε τον πατέρα του να πέφτει από την πλαγιά και να τον πατάει μέχρι θανάτου το άγριο κοπάδι, έκλαψα σε σινεμά για πρώτη φορά στη ζωή μου.

"Funny Games". Whew. Το απόλυτο κινηματογραφικό black αστείο. Είτε το πιάνεις, είτε όχι. 10 χρόνια αργότερα, ο Haneke γύρισε την ίδια ταινία, αλλά στα σοβαρά. (LOL)

"Fight Club". This is your life, and it's ending one minute at a time. Αν ποτέ αλλάξω τη default απάντησή μου (βλέπε παραπάνω), θα είναι για το αριστούργημα του David Fincher.

"Le Fabuleux Destin d' Amélie Poulain". Σε πείσμα των διαφόρων Bridget Jones, η Amelie είναι αυτή η μία ταινία που επιμένει πως δεν είσαι υποχρεωμένος να αλλάξεις για να βρεις αυτό που ψάχνεις. Μέσα και από τις μελωδίες του Yann Tiersen (στο αγαπημένο μου κινηματογραφικό OST), τα διάφορα payoffs στις γενναιοδωρίες της Amelie καταφέρνουν να με πνίγουν στο κλάμα ακόμα και στην 7η θέαση της ταινίας. (Ιδιαίτερα καθώς περνάει έναν τυφλό στο απέναντι πεζοδρόμιο και του περιγράφει ό,τι συμβαίνει γύρω τους. Πολύ μεγάλη ζημιά.)

"Irreversible". Γιατί καθώς ολοκληρώνεται αυτό το ψυχοφθόρο ταξίδι από την κόλαση στον παράδεισο, εκείνο το γαμημένο strobe light σου θυμίζει οτι το τέλος ήταν μόνο η αρχή, και οτι η λύτρωση δεν ήρθε ποτέ. Κι αν αυτό το αντίστροφο de-evolution του ανθρώπου σε ζώο είναι το Δυτικό Σύνδρομο? Πέντε χρόνια μετά, το σοκ ακόμα δεν έχει σβήσει.


Μερικές τιμητικές αναφορές: "Playtime", "Τhe Big Lebowski", "Dazed & Confused", "Chasing Amy", "A Fish Called Wanda", "Groundhog Day", "A Clockwork Orange", "Blue Velvet", "Kill Bill", "Opera", "Audition", "The Ice Storm".

Kαι πιθανότερες μελλοντικές προσθήκες (έβαλα ένα τεχνητό όριο μισής δεκαετίας για συμμετοχή σε αυτή τη λίστα): "Oldboy", "Caché", "Pan's Labyrinth".

(*): Το τοποθετώ σε περίπου 490 posts... ;)