10th Buffyversary: Season Two retrospective

Not a hoax! Not an imaginary post! Μέχρι να φτάσω στο τέλος αυτών των αφιερωμάτων μάλλον θα έχει φύγει η "10th Buffyversary", αλλά δεν πτοούμαι! Ακολουθεί μια αναδρομή στη 2η σεζόν της Buffy, που έκανε πρεμιέρα πίσω στις 15 Σεπτεμβρίου του 1997.

Storyteller. Οι vamp versions των Sid & Nancy, Spike & Drusilla, φτάνουν στο Sunnydale και καταλαμβάνουν την κενή θέση που άφησε στην ιεραρχία ο θάνατος του Master. To σχέδιο του Spike να αναζωογονήσει την αγαπημένη του Dru πετυχαίνει, και στην πορεία στην κλίκα προστίθεται και ο αναγεννημένος Angelus. Μαζί με την Drusilla επιχειρεί να φέρει την Αποκάλυψη, αλλά οι συγχρονισμένες προσπάθειες της Buffy και του Spike το αποτρέπουν, όχι χωρίς να σημειωθούν τεράστιες απώλειες στην πορεία. Αβάσταχτο και character-driven όσο κανένα άλλο, αυτό το season arc εξακολουθεί να θεωρείται ό,τι κοντινότερο σε αληθινή τραγωδία είδαμε στις 7 σεζόν της Buffy.

Characters. Ο σημαντικότερος χαρακτήρας του Buffyverse που δεν απέκτησε ποτέ δικιά του σειρά, ο William "Spike" the Bloody σηματοδοτεί με την εισαγωγή του την ουσιαστική έναρξη του show. Μαζί με τη Drusilla σχημάτισαν ένα αληθινά iconic love affair, ενός είδους ανωμαλία για τα υπόλοιπα -ανίκανα να αισθανθούν- βαμπίρ. Η αρρωστημένη τους αγάπη και η ψυχοσύνθεση του Spike έμελλαν να αποτελέσουν αντικείμενο μεγάλης εξερεύνησης σε μελλοντικές σεζόν.

Πέραν του Spike, άλλος ένας μέλλων regular πρωτοεμφανίστηκε στη 2η σεζόν. Ο cooler than ice λακωνικός λυκάνθρωπος Oz του πολυάσχολου Seth Green αγαπήθηκε όσο λίγοι χαρακτήρες, τόσο χάρη στην Silent Bob-esque persona του, όσο και χάρη στο υπέροχο love story του με τη Willow. Aντίθετα με τον Oz, o Ethan Rayne δυστυχώς δεν προχώρησε σε πολλές ακόμα εμφανίσεις. Ακόμα ονειρεύομαι εκείνο το proposed Ripper spin-off με τον Giles και τον Ethan εν μέσω μεταφυσικών υποθέσεων σε ένα μουντό Λονδίνο. Τέλος, μην ξεχάσω την Kendra (και original Cordelia Chase). Και μόνο για την yeabuhwhat? είσοδό της, δεν την ξεχνάμε! ("I am Kendra, the Vampire Slayer.")

Checkpoints. Θεωρώ τη δεύτερη ως με διαφορά την πιο άνιση σεζόν της σειράς. Το πρώτο της μισό αποτελείται από κυρίως self-contained επεισόδια (κατά κανόνα όχι και φοβερής ποιότητας, μάλιστα), ενώ από τη μέση κι έπειτα ξετυλίγεται ένα ongoing δράμα που αποτελεί για πολλούς fans ό,τι καλύτερο συνέβη ποτέ στο show. Από το πρώτο batch επεισοδίων ξεχωρίζει φυσικά το "School Hard", με την είσοδο του Spike και της Dru, καθώς και με κάποια πρώτα hints του κοινού τους παρελθόντος με τον Angel. Στο "Lie to Me" η Buffy έρχεται αντιμέτωπη με ένα μεγάλο ηθικό δίλημμα και στο τέλος ζητάει από τον Giles να την καθησυχάσει λέγοντάς της ψέμματα, σε ένα από τα καλύτερα one-off επεισόδια της σειράς:

Buffy: Does it ever get easy?
Giles: You mean life?
Buffy: Yeah. Does it get easy?
Giles: What do you want me to say?
Buffy: ...lie to me.
Giles: Yes, it's terribly simple. The good guys are always stalwart and true, the bad guys are easily distinguished by their pointy horns or black hats, and, uh, we always defeat them and save the day. No one ever dies, and everybody lives happily ever after.

Στο άλλο άκρο βρίσκεται το ντελιριακό "Bewitched, Bothered and Bewildered" όπου όλος ο γυναικείος πληθυσμός του Synnydale ερωτεύεται τον Xander! Και όταν εκεί μέσα περιλαμβάνονται η Drusilla, η Joyce και η ίδια η Buffy, καταλαβαίνει κανείς για πόσο γέλιο μιλάμε! Το "I Only Have Eyes For You" έβαλε τα πνεύματα δύο τραγικών εραστών να καταλάβουν την Buffy και τον άψυχο Angel, αναγκάζοντάς τους να ζήσουν ξανά τον χωρισμό τους, αλλά από την ανάποδη. Ιδιοφυές και καθηλωτικά παιγμένο. (ο Whedon δηλώνει πως βλέποντας αυτό το επεισόδιο πείστηκε για τη δυνατότητα του David Boreanaz να σηκώσει πάνω του μια σειρά.)

Tα επεισόδια όμως που φέρνουν τη σεζόν στην αιωνιότητα είναι το season finale, "Becoming", και το pivotal δίπτυχο "Surprise"/"Innocence". (To δεύτερο μέρος αυτού, μάλιστα, είναι το αγαπημένο επεισόδιο του δημιουργού της σειράς.) Στο φινάλε έρχονται σε κορύφωση όλα τα character arcs που είχαν αρχίσει να προετοιμάζονται με το συγκλονιστικό twist του "Innocence": η αγάπη του Spike για τις μικρές απολαύσεις της ζωής (από τη Manchester United μέχρι τα Happy Meals with legs που είναι οι άνθρωποι), η δίψα του Angelus να ξεπλύνει από πάνω του τη ντροπή της ανθρωπιάς του, η ζήλεια του Xander, το πείσμα της Buffy να μην απογοητεύσει τους φίλους της και τον εαυτό της, να μη φανεί ευάλωτη. Απλά τέλειο.

Bad Eggs. Ε, προφανές δεν είναι? Με το section των clunkers ονομασμένο προς τιμήν του, το "Bad Eggs" στέκεται στην κορυφή της λίστας των χειρότερων επεισοδίων στην ιστορία της σειράς. Κομματάκι Alien, κομματάκι Invasion of the Body Snatchers, κομματάκι what the fuck were they thinking!, αυτό το αισχρό 40λεπτό είναι από όσο μπορώ να θυμηθώ, το μοναδικό σε ολόκληρη τη σειρά χωρίς το παραμικρό redeeming quality. Αμέσως πριν από αυτό είχε προβληθεί το εντυπωσιακά άστοχο "Ted" με τον αγαπημένο John Ritter στο ρόλο ενός προβληματικού ρομπότ που φλερτάρει τη Joyce. Το τελευταίο act προδίδει το επεισόδιο ως δράμα, και τα τρία πρώτα -πολύ σοβαρά- acts δεν το αφήνουν να είναι έστω μια camp απόλαυση. Και αυτό το "Reptile Boy", πάλι? Τι μαλακίες έχει γράψει και αυτός ο David Greenwalt! Κολεγιόπαιδα που κρατάνε στο υπόγειο ένα penis-shaped φίδι το οποίο τρέφουν με ανυποψίαστες bimbo? Έλα τώρα!

Buffy Moments. Από πού να ξεκινήσεις. ΟΚ, από την αρχή: το μονοπλάνο του Whedon που ακολουθεί την "κακιά" Buffy στην πρεμιέρα της σεζόν κατά την έξοδό της από το Bronze, ενώ έχει αφήσει πίσω της σύξυλους όλους τους φίλους -και εχθρούς- της, είναι αρκετός λόγος ύπαρξης του επεισοδίου. Η Joyce σώζει την κόρη της από τον Spike χρησιμοποιώντας ένα τσεκούρι, και μήνες μετά θυμούνται μαζί τη στιγμή αυτή ενώ πίνουν τσάι στο σαλόνι του σπιτιού της, σε μια ξεκαρδιστικά αμήχανη σκηνή.

Joyce: Have we met?
Spike: Er…you hit me with an axe; remember, er, ‘Get the Hell away from my daughter!’

Ο Giles αποκαλύπτει μια σκοτεινή πτυχή του εαυτού του καθώς ρίχνει στην ψύχρα αναίσθητο τον Ethan. To πρωί στο δάσος ξημερώνει, και ένας έκπληκτος Oz συνειδητοποιεί πως είναι λυκάνθρωπος. Αργότερα, σε μια ακόμα σπουδαία μεταφορά, προειδοποιεί τη Willow να μείνει μακριά καθώς μπροστά της μετατρέπεται σε ανεξέλεγκτο τέρας οδηγούμενο από τις ορμόνες του. Νωρίτερα στη σεζόν, η λατρεμένη nerdy witch ξέσπασε στον Xander όταν συνειδητοποίησε πως προτιμούσε να είναι με την Cordelia αντί με εκείνη. (το πρώτο φιλί του geek με την queen bee παραμένει κι αυτό αξέχαστη σκηνή!) Σε εκείνο το σημείο άρχισα να αντιλαμβάνομαι και τις δυνατότητες της Alyson Hannigan, που μέχρι την ολοκλήρωση της σειράς θα είχε γίνει η αγαπημένη μου πρωταγωνίστριά της.

Και τώρα τα Angelus-related, γιατί κανονικά γεμίζουν από μόνα τους ένα κείμενο. Η μεταστροφή του boyfriend αμέσως αφού έκανε σεξ με την κοπέλα για πρώτη φορά. Ο χωρισμός τους λίγα λεπτά μετά, που παραμένει η αγαπημένη μου σκηνή στην ιστορία της τηλεόρασης, με τα πιο σκληρά λόγια που έχουν γραφτεί ποτέ σε romance και την πιο ευαίσθητη ερμηνεία της Sarah Michelle Gellar. (όταν έκλαιγε στο κρεβάτι της, σπαράζαμε κι εμείς ομαδικά μπροστά στην οθόνη.)

Buffy: I don't understand. Was it m-me? Was I not good?
Angelus: You were great. Really. I thought you were a pro.

Η κατατρόπωση του Judge από rocket launcher ακολουθούμενη από την συναισθηματική μάχη των δύο εραστών υπό ενός είδους τεχνητή βροχή, αποτελεί την απόλυτη ενσάρκωση του mission statement της σειρας. ("It's emotions, with rocket launchers!", όπως λέει και ο Joss Whedon.) Με τον σοκαριστικό θάνατο της Jenny Calendar έγινε απόλυτα σαφές πως σε αυτή τη σειρά τα πάντα έχουν συνέπειες. Ύστερα ήρθε η αποκαρδιωτική ανακάλυψη της αλήθειας από τον Giles, που είχε ετοιμαστεί για το ωραιότερο βράδυ της ζωής του, και το follow-up στο season finale με τα βασανιστήρια των Angelus και Drusilla στον βιβλιοθηκάριο. Και φυσικά αυτό το συγκλονιστικό, ανυπέρβλητο, ιστορικό φινάλε όπου η Buffy αναγκάζεται να σκοτώσει τον έρωτα της ζωής της για να σώσει τον κόσμο.


Angel: Buffy? What's going on? Where are we? I don't remember.
Buffy: Angel?
Angel: You're hurt. God, I feel like I haven't seen you in months. Everything is so muddled. ...what's happening?
Buffy: Shh... don't worry about it. I love you.
Angel: I love you.
Buffy: Close your eyes.

Ποιος δεν έκλαψε όταν το σπαθί πέρασε μέσα από τον Angel που μόλις είχε αποκτήσει και πάλι την ψυχή του, ο οποίος με κλειστά τα μάτια άκουγε τη Buffy να του λέει πως όλα θα πάνε καλά? Και ποιος δεν ανατρίχιασε με τo "Full of Grace" της Sarah McLahlan να συνοδεύει τη Buffy στην αποχώρησή της από το Sunnydale? Tα λόγια με προδίδουν.

Nemesises-ses. Υπάρχει μια σκηνή στο κλείσιμο του "School Hard" που συμβολίζει όλη τη σειρά. Ο Spike, αυτός ο συναρπαστικός, πολυεπίπεδος, ανατρεπτικός χαρακτήρας έχει μόλις καταπατήσει την ιερή γιορτή των stuffy βαμπίρ της πρώτης σεζόν και επιπλέον, τσουρουφλίζει τον άχρηστο Anointed One. ("From now on, we're going to have a little less ritual and a little more fun around here!") Tα κεριά και τα λατινικά δίστιχα έδωσαν τη θέση τους στα βαμμένα μαλλιά και τα ρεφρέν από το Woodstock σε εκείνη ακριβώς τη στιγμή! Είναι δύσκολο να τον σκεφτώ ως τέτοιον σήμερα, αλλά πίσω στη δεύτερη σεζόν, ο Spike ήταν απίστευτος villain. Η αποφασιστικότητα και το raw emotion του ταίριαζαν τέλεια με την γιούχου Drusilla που ήταν σε ίσες ποσότητες, μυστηριώδης και τρομακτική. Ο Angelus έκανε τον πιο απρόσμενο Big Bad που έχουμε δει στη σειρά, και σίγουρα τον πιο συναισθηματικά σημαντικό-- ποτέ άλλοτε δεν μας ένοιαζε τόσο πολύ η κατάληξη ενός season-long arc. Σε μικρότερες εμφανίσεις, αγάπησα τον Ethan γιατί έφερε στην επιφάνεια μια διαφορετική πλευρά του Giles που δυστυχώς δεν εξερευνήθηκε ποτέ πλήρως στη σειρά (μόνο μικρά hints αριστερά και δεξιά) και φυσικά το στρουμφάκι The Judge, με το arch μεγαλείο του και την αντιστρόφως ανάλογη απλότητα με την οποία νικήθηκε. Ιδιοφυές!


Slayer Slang.

Buffy: Cordelia, your mouth is open. Sound is coming from it. This is never good.

Spike: I want to save the world.

Willow: The other night I dreamt that Xander... Uh, it wasn't Xander. In fact it wasn't me. In fact, it was a friend's dream, and she can't remember it.

Spike: You were my Sire, man! You were my Yoda!

Buffy: I'm an old-fashioned gal. I was raised to believe that men dig up the corpses and women have the babies.

Oz: The monkey's the only cookie animal that gets to wear clothes, you know that? You have the sweetest smile I've ever seen. So, I'm wondering, do the other cookie animals feel sorta ripped? Like, is the hippo going, 'Hey, man, where are my pants? I have my hippo dignity!' And you know the monkey's just, 'I mock you with my monkey pants!' And there's a big coup in the zoo.

Spike: People still fall for that Anne Rice routine. What a world!

Xander: Man, Buffy! My whole life just flashed before my eyes! I gotta get me a life!

Spike: Oh, please! If every vampire who said he was at the crucifixion was actually there, it would have been like Woodstock ... I was actually at Woodstock. That was a weird gig. Fed off a flower person and spent the next six hours watching my hand move.

Oz: Who is that girl?

Whistler: Bottom line is, even if you see 'em coming, you're not ready for the big moments. No one asks for their life to change, not really. But it does.
So what are we, helpless? Puppets? No. The big moments are gonna come. You can't help that. It's what you do afterwards that counts. That's when you find out who you are.
You'll see what I mean.

Spike: You have your way with him, you'll never get to destroy the world and I don't fancy spending the next month trying to get librarian out of the carpet.


(Season 1)