Drive

Πρώτα σχόλια για την πολυαναμενόμενη νέα σειρά του Tim Minear. Τόσο διαφορετική από αυτό που περίμενα, αλλά και τόσο αναπάντεχα διασκεδαστική.

Δεν έχει υπάρξει σχετικό άρθρο ή post οπουδήποτε για το Drive που να μην περιστρέφεται γύρω από το αψεγάδιαστο, αλλά ατυχές σερί σειρών του Tim Minear. Εγώ το έχω κάνει και στο παρελθόν αυτό, αλλά δε μπορώ να μην αναφερθώ και πάλι σε ορισμένα πράγματα, κυρίως για να τονίσω το πόσο εύκολα ο Minear πηδάει από το ένα genre στο άλλο και αφήνει παντού αξιομηνμόνευτα δείγματα γραφής, αλλά και για να εξηγήσω γιατί το Drive είναι παντελώς διαφορετικό από αυτό που περίμενα να δω.

Από το fantasy στο sci-fi και από τη ρομαντική κομεντί στο αστυνομικό δράμα, ο λατρεμένος μου δημιουργός δεν έχει σταματήσει να επικεντρώνεται γύρω από τον ανθρώπινο παράγοντα, και οτιδήποτε άλλο υπάρχει τριγύρω δεν είναι παρά η πρόφαση για να υπάρξει ιστορία. Από το Drive περίμενα ένα μουντό σπονδυλωτό δράμα, πλούσιο σε συμβολισμούς, και με έντονη χρήση των flashback για ανάπτυξη χαρακτήρων. Αντ'αυτού, πήρα δύο μάλλον ρηχότατες, αλλά απίστευτα διασκεδαστικές ώρες που ήταν βασικά το reality show The Amazing Race αλλά με καλύτερους "ηθοποιούς" και μεγαλύτερα stakes.

Στο κέντρο βρίσκεται ο Alex Tully του Nathan Fillion, ένας απλός κηπουρός που εμφανέστατα δεν είναι ένας απλός κηπουρός! Η γυναίκα του (η εξίσου λατρεμένη Amy Acker των Angel και Alias) πέφτει θύμα απαγωγής από τους διοργανωτές της κούρσας ώστε να δελεάσουν τον Tully και να μην έχει επιλογή από το να λάβει μέρος. Η κούρσα αυτή είναι, υποτίθεται, μια παράδοση δεκαετιών, μια παράνομη κούρσα όπου η πρώτος οδηγός που θα διασχίσει τη χώρα πρόκειται να κερδίσει το ποσό των $32 εκατομμυρίων. Ο Minear μπορεί να έχει εμπλουτίσει το ensemble του με καμιά 20αριά χαρακτήρες (όπως είχε αστειευτεί, "I've got me some killing to do.") αλλά είναι σαφές οτι το κοινό πρέπει να ταυτιστεί με τον Alex, και, αλήθεια, πώς θα μπορούσε να γίνει αλλιώς?

Ναι, αυτό είναι το σημείο όπου γλύφω τα παπούτσια του Nathan Fillion. Τα έχουμε πει ξανά στο παρελθόν. (αυτό το post αρχίζει να μοιάζει με rerun. Μην ανησυχείτε! Σε λίγο θα εξηγήσω πώς είναι το πιο άμυαλο και ρηχό πράγμα που έχει κατεβάσει ποτέ το κεφάλι του Tim Minear!) Όταν ο Harrison Ford συνάντησε τον Bruce Campbell και μαζί έκλεψαν την εκφραστικότητα του Ian McShane, αυτό που προέκυψε ήταν ο Nathan Fillion. Ο άνθρωπος, εμφανέστατα ένας movie star waiting to happen, μπορεί τη μία να ξαπλώνει κόσμο πάνω σε τραπέζια και να ξυλοφορτώνει όποιον βρει απέναντί του, και λίγα δευτερόλεπτα μετά να σου δίνει την αίσθηση πως είναι έτοιμος να σπάσει κάτω από το συναισθηματικό βάρος της απώλειας ενός αγαπημένου του προσώπου. Και ενδιάμεσα (ή ακόμα και κατά τη διάρκεια αυτών των σκηνών) είναι ικανός να παραδόσει χιουμοριστικό διάλογο που από τα χείλη και το πρόσωπο σχεδόν οποιουδήποτε άλλου ηθοποιού να έμοιαζε ανόητος. Έχω εκφράσει την ίδια απορία ενώ έβλεπα το Firefly, μετά το Serenity, και μετά το Slither. Θα την εκφράσω και τώρα, και θα την εκφράσω και βλέποντας το Waitress. Πώς γίνεται να μην είναι ήδη huge o Fillion?

Ρητορικά ερωτήματα aside, κι ενώ πρόκειται σαφώς για το καλύτερο στοιχείο της σειράς, ο Captain Mal δεν είναι πάντως ο μοναδικός λόγος να παρακολουθήσει κανείς. Υπάρχουν σειρές σαν το Sopranos ή το Shield ή ακόμα και το Wonderfalls ή το Firefly (για να το θέσω σε Minearesque κλίμακα), σειρές δηλαδή σπουδαίες όπως κι αν τις κοιτάξεις, σειρές που στοχεύουν ψηλά και πετυχαίνουν, σε εκτέλεση, σε χαρακτήρες, σε συναισθηματικό ταξίδι, σε όλα. Και μετά, υπάρχουν οι υπόλοιπες, δηλαδή βασικά το 99%. Το Drive όχι μόνο δεν είναι στο 1%, αλλά δεν προσπαθεί καν να βρεθεί εκεί. Σε αντίθεση δηλαδή με πολλά serialized δράματα που παίρνουν υπερβολικά σοβαρά τον εαυτό τους (από το Lost μέχρι, στα πρώτα του κυρίως στάδια, το Heroes), ξέρει ακριβώς πόσο mindless fun είναι, και γι'αυτό αντί να σπαταλά ενέργεια προσπαθώντας να περάσει ως mindful, την ξοδεύει ώστε να είναι όσο πιο fun μπορεί. Kαι είναι fun. Fun fun fun, για την ακρίβεια.

Η δράση ξετυλίγεται τόσο στο δρόμο, όπου η μία κόντρα ακολουθείται από ένα κυνηγητό και τούμπαλιν, όσο και στο έδαφος, όπου οι χαρακτήρες προχωρούν σε νέες συμμαχίες αλλά και όπου κομμάτια της συνομωσίας πίσω από την Κούρσα αποκαλύπτονται σε ικανοποιητικές δόσεις. Κοινώς, δεν περνάει πεντάλεπτο που να μην φέρει την αδρεναλίνη σε υψηλά επίπεδα, και την ίδια στιγμή ο Minear πετυχαίνει ένα pacing στην ανάπτυξη του story που δεν αφήνει τον θεατή να βαρεθεί, θεωρώντας πως δε θα μάθει ποτέ τίποτα για τους "κακούς" της ιστορίας. Οι διάλογοι είναι γεμάτοι έξυπνο χιούμορ, ειδικά αυτοί του Fillion, και το καστ είναι γεμάτο με πολλές συμπαθείς ή γνωστές φάτσες, με αποτέλεσμα η σειρά να μη χάνει -πολύ- καθώς η κάμερα απομακρύνεται για λίγες στιγμές από τον πρωταγωνιστή της.

Ανάμεσα τους ξεχωρίζει ο αγαπημένος Dylan Baker, καρατερίστας που έχει στο ενεργητικό του ορισμένες αληθινά σπουδαίες ταινίες (Happiness, αυτό και μόνο θα αρκούσε), η Melanie Lynskey σε ένα ρόλο που δύσκολα μπορεί να πετύχει κωμικά αλλά αυτή γίνεται εύκολα συμπαθής, και ο απολαυστικός Paul Ben-Victor (το αγαπημένο μου όνομα ηθοποιού αυτή τη στιγμή!) σε έναν ακόμα ρόλο κακού μετά τα Wire και Entourage. Αλλά δίπλα στον Fillion, όλοι οι υπόλοιποι είναι πρακτικά irrelevant. Το show περιστρέφεται γύρω από αυτόν (και τον περιστασιακό αγώνα ταχύτητας) και πετυχαίνει να είναι ειλκρινής και απόλυτα πετυχημένος χαβαλές. Καλωσήρθατε στον κόσμο του Drive, εκεί όπου δεν υπάρχει χρόνος για να σκεφτείτε και πολύ. Just come along for the ride, γιατί μπορεί να διαρκέσει τόσο λίγο που δεν θα την προλάβετε καν.

UPDATE: Και μάλλον αυτό ακριβώς θα συμβεί. Η δίωρη πρεμιέρα του Drive χτύπησε κατά μέσο όρο 6 εκατομμύρια θεατές, το οποίο λογικά συλλαβίζει cancellation. Βέβαια το κοινό έμεινε καρφωμένο στη θέση του (η δεύτερη ώρα συντήρησε ένα 92% του κοινού της πρώτης, πολύ μεγάλο ποσοστό) οπότε αν προκύψει το ίδιο νούμερο και απόψε πριν το 24, στο κανονικό timeslot της σειράς, μπορεί και να πάρει μια δεύτερη ευκαιρία. Sigh.