Friday Night Lights: SEASON 1 FINALE

Μου έχουν τελειώσει οι τρόποι για να περιγράψω πόσο πολύ αγαπώ αυτό το show. Spoilers για το season (series?) finale.

Λατρεύω το οτι ο Smash τελειώσε τον τελικό με τραυματισμένο ώμο.

Το οτι η MILF του Riggins δεν ήταν εκεί για κάποιο μεγάλο δράμα αλλά για να δώσει (μέσω του Bo) στον Tim το κίνητρο για το οποίο μίλαγε ο Eric στο ημίχρονο.

Λάτρεψα τη χρήση του "Devil Town", που είχε ανοίξει τη σεζόν, σαν κλείσιμο.

Και τη νεοσύστατη φιλία της Lyla με την Tyra σα νέα αρχή.

Την παρουσία των γονιών του Street στον τελικό και το οτι είχαν την ευκαιρία να πανηγυρίσουν για τον γιο τους όπως το ονειρεύονταν και όπως, φαντάζομαι, σταμάτησαν βιαίως να το ονειρεύονται μετά τον τραυματισμό του.

Λάτρεψα το οτι η εγκυμονσύνη της Tami δεν ήταν τελικά αυτό που άλλαξε την απόφαση του Eric.

Το οτι η Tami στάθηκε πάνω στα πόδια του όταν έτρεξε να τον αγκαλιάσει.

Kαι το οτι ο Eric της είπε πως αυτή είναι το όνειρό του.

Λάτρεψα το slow clapping του φινάλε γιατί είναι η μέγιστη απόδοση τιμής σε κάθε sport-related ιστορία που σέβεται τον εαυτό της.

Τον λόγο του Street καθώς ο Eric, το ζωντανό και ένδοξο παρόν, πέρναγε δίπλα από τις φωτογραφίες του παρελθόντος.

Και λάτρεψα αυτόν τον ανατριχιαστικό λόγο του Eric Taylor στο ημίχρονο, τον λάτρεψα γιατί σήμαινε τόσα πολλά και γιατί ήταν σα να έπαιρνε υπόψη του ο coach το προσωπικό arc κάθε ενός από τους παίχτες του. Τον λάτρεψα γιατί είναι -όπως σε κάθε sports movie- το χαρακτηριστικό δείγμα γραφής που θα ζει για πάντα, είναι ό,τι και το γκολ σε έναν αγώνα ποδοσφαίρου, ήταν το προσωπικό touchdown του Eric Taylor στον αγώνα που έδινε σε όλη τη σεζόν.


Πραγματικά, δεν είναι οτι δεν έχω μερικές ενστάσεις από εδώ κι από εκεί όπως το οτι οι Panthers κέρδισαν κι αυτόν τον αγώνα ανατρέποντας ένα γελοίο score και πάλι. Αλλά οι χαρακτήρες, οι ερμηνείες, οι παραπάνω στιγμές αλλά και άλλες τόσες, οι αναμνήσεις από όλη τη σεζόν που με γέμιζαν καθώς η κάμερα ταξίδευε στις κερκίδες κατά τη διάρκεια του λόγου του Eric, το γέλιο του Street, το χειροκρότημα της γιαγιάς του Matt, οτιδήποτε έχει να κάνει με την φανταστική, υπέροχη και πέρα από λόγια Connie Britton, καθώς και ένα κλείσιμο που μου έφερε στο μυαλό το αντίστοιχο not-really-a-cliffhanger της δεύτερης σεζόν του West Wing. Ήταν όλα αυτά στο μυαλό μου, και μου ήταν αδύνατον να αφήσω την παραμικρή αρνητική σκέψη να ανασάνει.

All things considered, αυτός ο πρώτος κύκλος του Friday Night Lights που ολοκληρώθηκε χθες το βράδυ πιστεύω πως είναι μια από τις καλύτερες τηλεοπτικές σεζόν οποιασδήποτε σειράς έχω δει ποτέ. Δεν ξέρω αν το NBC θα κάνει το σωστό, ανανεώνοντας το show, και κατά πόσο μια πιθανή δεύτερη σεζόν θα φτάσει τα υψηλά στάνταρ της αριστουργηματικής πρώτης, αλλά αυτά τα 22 επεισόδια δε θα χάσουν ποτέ τη θέση τους στο τηλεοπτικό πάνθεον. Eric Taylor, έχεις το λόγο:

When Jason Street went down in the first game of the season, everybody wrote us off. Everybody. And yet here we are at the championship game. 40,000 people out there have also written us off. There are a few out there who do still believe in you. Few'll never give up on you. You go back out on the field, those are the people I want in your minds. Those are the people I want in your hearts.

Every man at some point in his life is gonna lose a battle. He's gonna fight and he's gonna lose. But what makes him a man is that amidst that battle he doesn't lose himself. This game is not over. This battle is not over. So let's hear it, one more time. Together.

Clear eyes, full hearts.

LET'S GO.