Lost: One of Us?

"Spoilers" για τις "απαντήσεις" που έδωσε προχθές το Lost.

Επειδή βαρέθηκα με αυτό το επεισόδιο, και δε θα έπρεπε, θα προσπεράσω αυτό καθεαυτό τον σχολιασμό της συγκεκριμένης ώρας (θαυμάσια η Mitchell, ωραίο το flashback, από τα καλύτερα που έχουμε δει μάλιστα, εντάξει?) για να ξεκαθαρίσω μερικά πράγματα για τη σειρά, όπως τα βλέπω εγώ, τουλάχιστον. Αρχίζω με ένα μικρό recap πραγμάτων που μάθαμε, για να τονίσω το οτι για μια ακόμα φορά δε μάθαμε τίποτα.

Ώστε οι Others έχουν τη γιατρειά του καρκίνου, αλλά μπορεί και όχι. (αν ο Henry έλεγε ψέμματα στη Juliet για το relapse της αδερφής της.) Έχουν έναν almighty ηγέτη, αλλά μπορεί και όχι. Ο Ben χτυπιέται πως λέει πάντα την αλήθεια, εκτός αν πρόκειται να χειραγωγήσει ανθρώπους μέχρι σημείου να δολοφονήσουν συνανθρώπους τους. Η Juliet εξηγεί πως αυτή και η παρέα της είναι βασικά μια χαρά παιδιά, εκτός από όταν κρεμάνε κόσμο από κορυφές δέντρων αφήνοντάς τους να πεθάνουν. Η ίδια Juliet που τα έσπασε άγρια με τον Ben μέχρι που για κάποιο λόγο συμφώνησε να γίνει κατάσκοπός του πάλι. Μαζί, προσπαθούν να σώσουν τις εγκύους του νησιού διότι για κάποιο λόγο το Νησί ξεπαστρεύει τα έμβρυα. (how very random!) Έσωσαν την Claire, αλλά της έβαλαν μέσα της κι έναν πομπό που την κάνει βασικά την πρώτη τηλε-ασθενή της ανθρώπινης ιστορίας. Και, υποθέτει κανείς, έκαναν πολλά περισσότερα αλλά οι χαρακτήρες του Lost μάλλον κόλλησαν την γνωστή ασθένεια Jack-itis η οποία δε σου επιτρέπει να ρωτάς μια γαμημένη ερώτηση έως ότου πάρεις την, εξίσου γαμημένη, απάντηση.

Και μέσα από μια σειρά καλογραμμένων σκηνών, έχουμε πλέον ολόκληρη την ιστορία του νησιού από τη στιγμή που έπεσε η πτήση της Oceanic, από όλες τις οπτικές. Θυμίζω, ο Ben είχε καρκίνο, έμαθε οτι στο αεροπλάνο υπήρχε ένα χειρούργος, έστειλε τους ανθρώπους του να απαγάγουν τον Walt, ώστε να μπορούν να εκβιάσουν τον Michael όταν χρειαστεί, μετά ο Ben άφησε τον εαυτό του να πιαστεί από τους επιζήσαντες, προσποιήθηκε οτι ήταν κάποιος που δεν ήταν, χρησιμποίησε τον Michael για να ελευθερωθεί αφού κατάφερε τίποτα απολύτως, άφησε δύο αθώες νεκρές πίσω του, χρησιμοποίησε λίγο ακόμα τον Michael ώστε να του παραδώσει τον Jack, την Kate και τον Sawyer, έβαλε την Kate να τρέχει γύρω-γύρω με ένα λευκό φόρεμα με κόκκινα λουλουδάκια και να σκάβει με την τσάπα, βασάνισε τον Sawyer, τον άφησε να αναπαραχθεί με την Kate για να γουστάρουμε, και τελικά εκβίασε τον Jack προκειμένου να του κάνει εγχείρηση στον ΘΑΝΑΤΗΦΟΡΟ ΚΑΡΚΙΝΟ του. Το ξέρω οτι το έχω αναφέρει ξανά, αλλά θα αρκούσε ένα απλό "Hey, με λένε Ben και πεθαίνω από καρκίνο, μιας και είσαι γιατρός και έχεις ορκιστεί σε έναν, πώς τον λένε, α ναι, Ιπποκράτη, παίζει μήπως να με βοηθήσεις? Έχουμε και νερό να σας δώσουμε!"

Όποτε έχω δει κάποιον να ρωτάει αυτό ακριβώς το πράγμα τον Lindelof, η απάντηση παίζει σε διάφορες βαθμίδες του "ναι, αλλά αν το έκανε αυτό ο Ben δε θα ήταν τόσο ενδιαφέρον το show". Αντίστοιχα, η εκλογίκευση του για ποιο λόγο κανένας χαρακτήρας σε αυτό το κωλονήσι δεν ρωτάει ποτέ τίποτα ουσιώδες, και όταν το κάνει δεν λαμβάνει απάντηση με τις πιο ανόητες προφάσεις (case in point: αυτό το επεισόδιο), είναι ένα παρόμοιου ύφους "μα αν μας τα έλεγαν όλα τώρα δε θα υπήρχε η σειρά!" Συγγνώμη κιόλας, αλλά αυτοί δεν είναι αρκετά καλοί λόγοι για μένα. Αν είναι να παρακολουθώ κάτι απλά για να χαζεύω, τότε έχω το Survivor, ευχαριστώ πολύ. Το Lost υποτίθεται πως είναι μια νουβέλα, είναι το τηλεοπτικό ανάλογο ενός βιβλίου του Stephen King. Όχι το Melrose Place. Θέλω την ιστορία να έχει αρχή, μέση και τέλος. Και όχι να αψηφά κάθε πιθανή λογική, κάθε κανόνα του storytelling μόνο και μόνο για να συνεχίσει να υπάρχει.

Κοινώς, μεσιέ Lindelof, το κατά πόσο το show σου θα υπήρχε αν οι χαρακτήρες φέρονταν σαν ανθρώπινα όντα, είναι δικό σου πρόβλημα και όχι δικό μου.

Για να επεκταθώ λίγο, δεν είναι μόνο τα παράλογα φερσίματα που με τσαντίζουν, αλλά και τα παράλογα retcons. Κοιτάχτε, είμαι φαν του Alias και του 24, είναι προφανές πως δεν έχω πρόβλημα με τις σειρές που ανακαλύπτουν την ιστορία καθώς προχωράνε. Επιπλέον διαβάζω Marvel, συνεπώς δεν έχω καμία αντίρρηση ούτε στο σουλούπωμα, στο retcon, κατά πώς μας βολεύει στο παρόν. Αλλά για όνομα του θεού, ας κουράσουν και λίγο το μυαλουδάκι τους. Χτυπιέμαι από την αρχή της σεζόν οτι οι Others δεν είναι "καλοί άνθρωποι", για να το θέσω απλοϊκά, όσο κι αν χτυπιούνται οι παραγωγοί να μας πουλήσουν αυτό το παραμύθι. Έχουν σκοτώσει, έχουν απαγάγει, εκβιάσει, μανιπουλάρει ανθρώπους σα να μη σήμαινε τίποτα. Και έχουμε τώρα τους συγγραφείς να αλλοιώνουν γεγονότα, να παραποιούν καταστάσεις που ήταν εμφανώς κατευθυνόμενες αλλού, κοινώς να κάνουν αυτό ακριβώς που οι ίδιοι κορόιδευαν. (μόλις δύο εβδομάδες νωρίτερα, με το ιδιοφυές "Expose". Χαμένο πήγε.)

Χαίρομαι πάρα πολύ που το Lost έχει καταφέρει φέτος να ξαναπιάσει μέρος της μαγείας της πρώτης σεζόν του, έστω σε μεμονωμένα σημεία. Και αυτό το επεισόδιο, από μόνο του ήταν συμπαθές. Αλλά μία στο τόσο, συνήθως όταν όλοι αρχίζουν πάλι τα μεγάλα λόγια για το πώς το Lost είναι μια από τις σπουδαιότερες σειρές αυτή τη στιγμή αν όχι Η σπουδαιότερη, θέλω απλώς να υπενθυμίζω στον εαυτό μου για ποιο λόγο αυτό δεν μπορεί να ισχύει. Μπορεί να είναι σταθερά διασκεδαστικό, μπορεί να είναι καλοπαιγμένο, μπορεί να είναι γεμάτο από φανταστικές στιγμές (όπως ήταν εδώ και περίπου ενάμιση μήνα). Αλλά δεν είναι δυνατόν να τοποθετηθεί δίπλα σε συγκλονιστικά ψυχογραφήματα που παίζονται δίπλα του αυτή τη στιγμή. Το Lost θα ήθελε πολύ να είναι πολυεπίπεδο σαν το Sopranos, αλλά δεν είναι παρά ένα 24 με ψευδαισθήσεις μεγαλείου, και θα μας το θυμίζει κάθε φορά που ο Ethan θα περνάει ως good guy.

That said, περιμένω πώς και πώς το season finale από περιέργεια να δω τι παλαβό θα σκεφτούν πάλι αυτά τα τρελά παλικάρια προκειμένου να δικαιλογήσουν -και πάλι- τα αδικαιολόγητα. Το επόμενο επεισόδιο, πάντως, είναι και πάλι Desmond-centric. Θέλω να ελπίζω οτι θα βουτήξουμε πάλι στον υπέροχα και απενοχοποιημένα fantasy κόσμο του brotha, έναν κόσμο που είναι σα να υπάρχει μόνο στα δικά του επεισόδια, έναν κόσμο όπου περιέργως -και μόνον εκεί- το Lost δείχνει να βγάζει νόημα με έναν διεστραμμένο τρόπο. One can only hope, αν και φοβάμαι πως πάλι θα φτάσουμε να μιλάμε για τηλεχειριστήρια που προκαλούν πονόκοιλο και καλούς ανθρώπους που κρεμάνε κόσμο από κορυφές δέντρων γιατί πανικοβλήθηκαν.

Αλήθεια, εκείνο το τετραδάχτυλο πόδι τι απέγινε?