Spoilers για το συγκινητικό 3ο "final" επεισόδιο των Sopranos.
I get it now: Έτσι μοιάζει η θεία Τιμωρία στο σύμπαν του David Chase. Στα τρία "τελευταία" επεισόδια που έχουμε δει για την ώρα, ένας μετά τον άλλον οι κεντρικοί χαρακτήρες του μαφιόζικου έπους αναγκάζονται να έρθουν πρόσωπο με πρόσωπο με τις επιλογές τους, αλλά όχι σύμφωνα με τους κανόνες της κοινωνικής ηθικής ή ακολουθώντας τις νομικές επιταγές. Η μεγαλύτερή τους τιμωρία είναι η ειρήνη που κάνουν με τον εαυτό τους.
Στην υποβλητική πρεμιέρα ο Bobby κοίταξε τον εαυτό του στον καθρέφτη -στην πόρτα ενός αυτόματου πλυντηρίου, για την ακρίβεια- και είδε για πρώτη φορά έναν δολοφόνο. Επέλεξε το μαφιόζικο lifestyle, τι περίμενε? Η Janice προσπαθεί, από την άλλη, απεγνωσμένα να γίνει μια καλή μητέρα για την κόρη της, αλλά ο δαίμονας Livia θα βρίσκεται για πάντα μέσα της και θα πλουτίζει ισόβια ένα κάρο ψυχιάτρους μέσω της μικρής της.
Ο Chase δεν ενδιαφέρεται για συμβατικά και ηθικοπλαστικά karmic paybacks. Κάθε ήρωάς του ζει στην κόλαση που ο ίδιος έχει επιλέξει για τον εαυτό του, και όχι αυτήν που του επιβάλει η μοίρα, η κοινωνία, ο Θεός, διαλέχτε εσείς. Πάρτε τον Johnny Sack, τιμωρημένος από την κοινωνία για τα εγκλήματά του, τιμωρημένος κι από μια ανώτερη δύναμη να πάθει καρκίνο ακριβώς όταν σταμάτησε το κάπνισμα. Όταν όμως ο John ξεψυχά, το κάνει πλήρης ημερών-- φεύγει ανάμεσα σε ανθρώπους που λατρεύει και τον λατρεύουν, και το κάνει με ένα τσιγάρο στα χείλη. Την τελευταία στιγμή, έβαλε ο ίδιος τους κανόνες του θανάτου του, και υπό μία έννοια δραπέτευσε από την κόλαση.
Είναι αυτοί που μένουν πίσω που τιμωρούνται, αναγκασμένοι να ζουν για πάντα με τους εαυτούς τους, όπως ο Bobby, όπως η Janice, όπως ο Paulie και ο Junior. Aν ο Chase σκοπεύει να εστιάσεις σιγά-σιγά σε όλους πριν το φινάλε, το double feature αυτού του επεισοδίου ήταν ιδιαίτερα εμπνευσμένο και συγκινητικό μες στη μιζέρια του. Ο Paulie και ο Junior, δύο μαφιόζοι απομεινάρια μιας εποχής περασμένης, καταραμένοι να είναι ακόμα εδώ δίπλα σε ανθρώπους που δε σημαίνουν γι'αυτούς τίποτα πια.
Ο Corrado προσπαθεί να ξεγελά τον εαυτό του διοργανώνοντας ασήμαντους αγώνες πόκερ ώστε να νιώθει πως τίποτα δεν έχει αλλάξει από τότε που μαζί με τον πατέρα του Tony είχαν όλο το New Jersey στη γροθιά τους. Μισθώνει πειραγμένους νέους και νοσοκόμους για να μπορεί να διαφεντεύει κάποιον, αλλά το ψέμμα του δεν αργεί να θρυμματιστεί. Το μόνο που απομένει τότε είναι ένα άδειο κέλυφος ανθρώπου καθισμένο σε μια γωνία περιμένοντας να τελειώσει επιτέλους αυτή η επίγεια κόλασή του. Aν δεν είναι αυτό σπουδαίο closure, τότε δεν ξέρω τι είναι.
Αντιθετικά παρακολουθούμε την αλληλεπίδραση του Paulie με το περιβάλλον του, επιφανειακά να είναι κάθε άλλο παρά ίδια με αυτή του Corrado. Είναι όμως το ίδιο πράγμα που διατρέχει τη ζωή και των δύο τους, μια κενότητα, μια νοσταλγία για άλλες εποχές. Ο Paulie μιλάει πολύ, αλλά κανείς δεν τον ακούει, (και ποια είναι αλήθεια η διαφορά του με τον Corrado σε αυτή την περίπτωση?) αλλά όταν η εναλλακτική δεν είναι άλλη από το να χασκογελάει παρακολουθώντας επαναλήψεις παμπάλαιων sitcom, τον αδικεί κανείς?
Εκτός από τον Tony, that is, που φτάνει μέχρι και του σημείου να εξετάσει τη δολοφονία του, Pussy-style. Δεν ξέρω ποιο ποσοστό αυτής της σκέψης του Tony προερχόταν από αληθινή ανησυχία, ποιο από φόβο μήπως στον Paulie βλέπει τον εαυτό του στο μέλλον ή απλά και μόνο επειδή δεν τον αντέχει άλλο. (κάτι ιδιαίτερα εμφανές όταν τον συμβουλεύει να κοιτάξει μήπως έχει σύνδρομο Tourrette's, κοροϊδεύοντας το trademark γέλιο του για πρώτη φορά στα όσα χρόνια τους ξέρουμε.) Κι επίσης δεν ξέρω κατά πόσο η ναυτία που αισθανόμουν παρακολουθώντας αυτή τη σεκάνς οφειλόταν στην ιδιοφυή τοποθέτηση της κάμερας ή απλά στη θέα δύο τόσο κοντινών ανθρώπων να έχουν πλέον έρθει τόσο, μα τόσο μακριά.
(Μόνο παράπονο, από τη σκηνή και από το επεισόδιο? Το flashback στις σκηνές δολοφονίες του Pussy. Μπορεί κάτι τέτοιο να το συνηθίζουν τα υπόλοιπα τηλεοπτικά δράματα, αλλά για το Sopranos έχω πάντα υψηλότερα στάνταρ και περιμένω κι αυτό να περιμένει περισσότερα από το θεατή του, ώστε να μη χρειάζεται να του θυμίζει τόσο σημαντικά περιστατικά. Όποτε βλέπω κάτι τέτοιο, θυμάμαι τον David Simon του Wire να λέει πως το ΗΒΟ τον είχε υποχρεώσει να βάλει ένα flashback στον πιλότο της σειράς του για να θυμηθεί το κοινό ποιο ήταν ένα θύμα που ανακαλύπτεται. Ο Simon είχε θεωρήσει πως ήταν σα να έλεγε στο κοινό του πως είναι ανόητο και πως δε μπορούν να θυμηθούν ένα πρόσωπο από 20 λεπτά πιο νωρίς. Δε μπορώ παρά να σκεφτώ πως κι εδώ το δίκτυο υποχρέωσε τον Chase να μας "φρεσκάρει" τη μνήμη.)
Μετά όλα τα παραπάνω όμως, μπορούμε να είμαστε βέβαιοι πως η κορύφωση της σειράς θα είναι παρομοίου επιπέδου low-key? Όχι απαραίτητα. Στη Νέα Υόρκη ο αναγεννημένος μαφιόζος Phil συνεχίζει να χύνει αίμα, και αναρωτιέμαι πόσο θα αργήσει να στραφεί απέναντι στον Tony. Φαντάζομαι τη στιγμή ακριβώς που αυτές οι υπέροχες, συγκλονιστικές, οδυνηρές βινιέτες των περιφερειακών παιχτών θα ολοκληρωθούν. Όταν κάθε άλλος χαρακτήρας του σύμπαντος των Sopranos θα ζει πλέον τη δική του, επίγεια και απόλυτα προσωπική κόλαση, ο Phil θα δώσει στον Tony Soprano τη δική του.
Ή και όχι. 6 to go.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου