The Tudors

Λίγα λόγια για το νέο ιστορικό δράμα του πρακτικά αλάνθαστου -εσχάτως- Showtime, με πρωταγωνιστή τον Jonathan Rhys Meyers.

Για τους αναγνώστες κόμικς: ξέρετε πώς στις Ultimate σειρές της Marvel κάποιοι μέτριοι συγγραφείς εισάγουν χαρακτήρες που ήδη γνωρίζουμε από τις κανονικές σειρές χωρίς να μας λένε τίποτα για αυτούς, ακριβώς επειδή ξέρουμε ήδη ποιοι είναι? Και η πρώτη τους εμφάνιση είναι με κάτι περίεργες λήψεις χωρίς διάλογο, χωρίς characterization, χωρίς τίποτα? Αν δε διαβάζετε κόμικς, αγνοήστε ό,τι είπα. Ας δοκιμάσουμε κάτι άλλο:

Ξέρετε πώς σε μέτριες ιστορικές ταινίες όταν πρωτοεμφανίζεται κάποιο πρόσωπο Σημαντικό ξαφνικά τα πάντα γίνονται πομπώδη, από τη μουσική μέχρι τις ερμηνείες, παρότι στη δεδομένη σκηνή ο Σημαντικός μπορεί απλά να σκουπίζει το πάτωμα? Ωραία, αυτό ακριβώς γίνεται στο Tudors. Καλώς ή κακώς, δεν έχω ιδέα για το τι να περιμένω στη συνέχεια, ως ελαφρώς ανιστόρητος που είμαι (ΟΚ, ήξερα πώς τελειώνει το season 1 του Rome, αλλά ακόμα κι εκεί ο Brutus εισήχθη στη σειρά σαν ένας ακόμα χαρακτήρας, χωρίς προβολείς επάνω του να μας υπενθυμίζουν Πόσο! Σημαντικός! Είναι!) αλλά σε κάθε περίπτωση αυτή τη σχολή ιστορικού storytelling δε μπορώ να την εκτιμήσω. Μπαίνει με φούρια στο ανάκτορό του ο Boleyn και δηλώνει με στόμφο στις κόρες του, που δεν έχουμε δει ούτε ένα λεπτό στη σειρά ως εκείνη τη στιγμή: "Θα γνωρίσετε το βασιλιά της Αγγλίας, Mary και... *ταραμταραμταραμ, ΠΑΥΣΗ, ταραμταραμταραμ* Anne." Χμ, τι λέτε? Subtle, ε?

Αυτό είναι φυσικά κάτι μικρό, πρακτικά ασήμαντο, απλώς επαναλαμβανόταν για διάφορους χαρακτήρες κατά τη διάρκεια των 3 ωρών και σε κάποιο σημείο αναφώνησα "έλεος!" Δεν ήταν όμως το μοναδικό στοιχείο της γραφής του Michael Hirst για το οποίο είχα τις ενστάσεις μου. Συγκρινόμενο με το Rome, κανείς δε μπορεί παρά να βρει αφελές και επιφανειακό το The Tudors, έτσι όπως οι πάντες δηλώνουν τα κίνητρά τους ώστε να καταλάβει κι ο τελευταίος θεατής τι συμβαίνει και τι θα συμβεί. Είναι λίγα τα πραγματικά μυστήρια που κρύβει η σειρά, και η γραμμικότητα με την οποία λαμβάνουν χώρα τα γεγονότα δε βοηθάει και πολύ. Η εξέλιξη μοιάζει περισσότερο με παιχνίδι πλατφόρμας των '90s παρά έστω με το Mario 64 (δεν έχω και πανηγυρικές απαιτήσεις). Συμβαίνει κάτι, οι χαρακτήρες που βρίσκονται εκείνη την ώρα επί σκηνής το συζητάνε απλοϊκά και ξεκάθαρα, και στην αμέσως επόμενη σκηνή παρακολουθούμε τις συνέπειες, εξίσου spelled-out για τους πιο αργούς ανάμεσά μας.

...και τότε για ποιο λόγο δε μπορούσα να πάρω τα μάτια μου από πάνω του? Eν μέρει τη διαφορά έκανε το σαγηνευτικό καστ, και εν μέρει το ταλέντο του -άνισου- Michael Hirst να γράφει ιστορία με μια σχεδόν σύγχρονη φωνή, λόγος για τον οποίον είχα κυρίως λατρέψει το Elizabeth του Sekhar Kapur. (πριν τους Tudors, ο Hirst ολοκλήρωσε το σενάριο του sequel εκείνης της ταινίας, με τίτλο The Golden Age, το οποίο και ανυπομονώ να δω.) Οι βασιλείς και οι λοιποί ευγενείς των Tudors φέρονται πολλές φορές με έναν τρόπο γοητευτικά παιδιαστικό, που τους φέρνει ίσως πιο κοντά στην Marie Antoinette της Sofia Coppola παρά στον Ιούλιο Καίσαρα του Rome. Δευτερόλεπτα αφότου έχει κηρύξει τον πόλεμο στη Γαλλία, ένας πρακτικά glam rocker Henry του Rhys Meyers δηλώνει με νάζι "Και τώρα πάω να παίξω": η επόμενη σκηνή τον βρίσκει στο κρεβάτι να απατάει τη γυναίκα του.

H αδυναμία αυτών των χαρακτήρων να διαχωρίσουν τα προσωπικά τους πάθη από το συμφέρον του λαού τους υπηρετείται έξοχα από το καστ. Το μάτι του Meyers λάμπει και αστράφτει καθώς ξεκαθαρίζει στον Sir Thomas του στιβαρού Jeremy Northam πως αυτό που του δίνει λόγο να ξυπνάει κάθε πρωί δεν είναι η θέληση να βοηθήσει το λαό, ούτε είναι τα πλούτη-- ο Henry δεν έχει άλλο κίνητρο από τη δόξα των προκατόχων του. Και ως κακομαθημένο πλουσιόπαιδο που είναι (στη σημερινή εποχή θα ήταν πρώτο θέμα επί καθημερινής βάσης στο E! Entertainment δίπλα στην Paris Hilton) κάθε φορά που κάτι δεν πάει όπως το θέλει, βγαίνει εκτός εαυτού, αφήνει τον εγωισμό του να σταθεί εμπόδιο σε μεγάλα συμφέροντα, είτε αυτό σημαίνει το ναυάγιο της συμφωνίας με τους Γάλλους είτε την απώλεια του παπικού θρόνου για τον Wolsey. (σε ένα storyline του οποίου τα καλά -San Neill!- κερδίζουν στη ζυγαριά τα αρνητικά, όπως τα περιέγραψα σε παραπάνω παράγραφο.)

Aνάμεσα σε ανεξέλεκτα spoiled brats και μοχθηρούς πολιτικούς με spelled-out συμφέροντα, η παρουσία της Natalie Dormer στο ρόλο της προαναφερθείσας Anne Boleyn είναι αυτό ακριβώς το κάτι παραπάνω που μετατρέπει τη σειρά από ενδιαφέρουσα μετριότητα, σε μια αν μη τι άλλο συναρπαστική ανισότητα! Η Dormer μεταφέρει ιδανικά με το βλέμμα της και τη γλώσσα του σώματός της μια υπνωτιστικά μυστηριώδη γοητεία που μετατρέπει τον man-whore Henry σε υπήκοό της. Πίσω από τη διαπεραστική ματιά της δεν είσαι σίγουρος τι ακριβώς κρύβεται, και αυτή είναι μια αρετή που έλειπε από τα δύο πρώτα επεισόδια των Tudors (η Dormer δεν έχει παρά δυο-τρεις σκηνές σε αυτά, αλλά κάνει δικό της το τρίτο).

Με τον έναν τρόπο ή με τον άλλον, πάντως, 3 ωριαία επεισόδια ενός ιστορικού mini-series έφυγαν νερό, κι αυτή είναι μια αρετή σπάνια. Να σε καθηλώνει το 24 είναι ένα πράγμα, αλλά όταν το κάνει μια (light, έστω) εκδοχή του βιβλίου της ιστορίας, τότε παρά τις όποιες αδυναμίες της, πρέπει να κάνει κάτι σωστά. Και ειδικά από τη στιγμή που το 3ο επεισόδιο ήταν με διαφορά το καλύτερο για την ώρα, δηλώνω ανυπόμονος για τη συνέχεια. Μπορούμε να σημειώσουμε τους Tudors ως μια ακόμα επιτυχία του Showtime, το οποίο με το σερί Weeds, Sleeper Cell, Brotherhood, Dexter και The Tudors μπορεί να μην έχει φτάσει ακόμα τα επίπεδα του ΗΒΟ, αλλά έχει πλέον αποκτήσει το σπάνιο status ενός δικτύου που -πολύ απλά- δε μπορεί να κάνει λάθος.