24: Season 6 Finale

Spoilers για τα 3 τελευταία "24" της σεζόν.

Τον Kiefer Sutherland να δίνει τα ρέστα του προσπαθώντας να δικαιολογήσει την ύπαρξή του στον Heller και να αποτυγχάνει? Now that? That I can deal with. Toν Kiefer Sutherland καθώς μου πουλάει τον πόνο που του επιφέρει η κάθε λέξη ενός δακρύβρεχτου μονολόγου προς ένα πρόσωπο που κατά τα άλλα δεν αντέχω? Ναι, αυτό είναι κάτι που μπορώ να εκτιμήσω. Τον Kiefer Sutherland καθώς κοιτάζει με μια μείξη πόνου, παραίτησης και πικρίας τον ήλιο να ανατέλλει δίνοντας πάσα σε μια νέα μέρα? Αυτό είναι ένα κλείσιμο πολύ καλύτερο από αυτό που άξιζε μια τέτοια σεζόν.

Λειτουργώντας ως bookends μιας 20αριάς ωρών που ανακύκλωσαν κάθε πιθανό storyline περασμένων ετών και που προσωπικά με έφεραν σε σημείο βαρεμάρας που ποτέ στο παρελθόν δεν είχα ζήσει με αυτή τη σειρά, οι φανταστικές σκηνές του παραιτημένου Jack στην έναρξη και το φινάλε της σεζόν υπογραμμίζουν για μια ακόμα φορά αυτό που παίρνει αυτό το μεγάλο action hero και τον τοποθετεί πάνω από οποιονδήποτε όμοιό του έχει προηγηθεί. Ο Jack Bauer στο ταλαιπωρημένο πρόσωπό του και στον σπαμένο ψυχισμό του κουβαλά όλα τα τραύματα που έχει προκαλέσει στους γύρω του. Οι σωματικές και συναισθηματικές ουλές που κουβαλάει θα δρουν για πάντα ως μεμέντο, ως κατάθεση στις θυσίες που έχει κάνει (και δε θα σταματήσει να κάνει) για να υπερασπίσει τα όποια ιδανικά του.

"I let my father die and I felt nothing," γαβγίζει στον Heller και εκείνη ακριβώς τη στιγμή αποδεικνύει το point του πατέρα της αγαπημένης του. Ο λόγος για τον οποίο ο Jack θα βρίσκεται πάντα ριζωμένος στην πραγματικότητα (σχήμα οξύμωρο, το ξέρω, δεδομένου του εξωφρενικού χαρακτήρα της σειράς) είναι πως κατανοεί τις θυσίες που απαιτούνται και την κρίσιμη στιγμή αποφασίζει, σε αντίθεση με οποιονδήποτε άλλο happy ending action hero του Hollywood, να απομακρύνει τον εαυτό του. Πολλοί το διαλαλούν αυτό, αλλά μόνο ο Jack το κάνει, εν τέλει, πράξη.

Κι αν έχω περάσει τώρα τόση ώρα αναλύοντας τρία λεπτά διαλόγου και σιωπηλών βλεμμάτων είναι διότι αν αξίζει κάτι να διασωθεί από ολόκληρη αυτή τη σεζόν, είναι αυτά. Στις αμέσως προηγούμενες ώρες είδαμε τον αγώνα δρόμου του Daniels να προλάβει τη διορία του Suvarov (νομίζω το έχω ξαναπεί, αλλά τον πάω πολύ! Θέλω να γίνει τουλάχιστον σταθερός recurring χαρακτήρας στη σειρά.) σε ένα βαρετό στόρι που κατέληξε με έναν μονόλογο-απολογία του Joel Syrnow εκ μέρους του George Bush. Το ξέρουμε οτι είσαι μαλάκας, Syrnow, ευχαριστούμε που μας το υπενθυμίζεις τόσο συχνά.

Είδαμε ακόμα την Chloe να μένει έγκυος (yawn), τον αδερφό του Milo (random), τον Mike να τυφλώνεται (ακόμα πιο edgy πράκτορας Doyle στην 7η σεζόν? Γουστάρω!), τη Nadia να ομορφαίνει και πάλι τον κόσμο (αλλά όχι πολλά πέραν αυτού), και την Karen με τον Bill να αποσύρονται στο σπιτάκι του στο Vermont, ή κάτι τέτοιο. Δε μπορώ να διαμαρτυρηθώ για αυτό, είναι φρέσκος αέρας όποτε δυο χαρακτήρες του "24" έχουν την ευκαιρία να ζήσουν happy end αντί να σκοτωθούν βιαίως. Ακόμα, ο Jack άφησε τον πατέρα του να πεθάνει στην πλατφόρμα σε άλλη μια ιστορία που με άφησε παντελώς αδιάφορο αν εξαιρέσει κανείς τις επιπτώσεις που είχε προσωπικά για τον Jack. Ποια είναι η ελπίδα μέσα από όλα αυτά?

Το οτι έχουμε εδώ την ευκαιρία για μια νέα σεζόν με ολοκληρωτικό reboot. Το εσωτερικό κλείσιμο (ούτε απόπειρες δολοφονίας, ούτε απαγωγές, ούτε κανενός είδους ασίστ στην επόμενη σεζόν) σε συνδυασμό με την ειρηνική έξοδο πολλών χαρακτήρων δίνει την ευκαιρία στους παραγωγούς να επανεφεύρουν τη σειρά για του χρόνου. Ούτε παλιά plot threads, ούτε παλιοί χαρακτήρες, ούτε τίποτα. (Βy the way, πόσο χαίρομαι που δεν έκαναν πράξη αυτή τη φριχτή ιδέα που κυκλοφορούσε για κάποιο διάστημα, στις τελευταίες στιγμές της σεζόν να κάνει την επανεμφάνισή του ο... Tony Almeida.) Τέλος η CTU, τέλος η ανακύκλωση των προεδρικών storylines.

To quote "Buffy, the Vampire Slayer": Where do we go from here?