Heroes: Bombed (Season 1 Finale)

Wow. Δεν ξέρω τι ακριβώς περίμενα, αλλά αυτό εδώ το season finale ήταν ό,τι πιο απογοητευτικό έχω δει εδώ και κάμποσο καιρό. Ακολουθούν spoilers.

Ο βλάκας πήγα και ανέβασα τις προσδοκίες μου. Ήταν αυτά τα έξυπνα παιχνίδια με τη μοίρα, η διάθεση της σειράς να δίνει απαντήσεις, και το συνεχές κλείσιμο του ματιού πως το καλό δεν έχει έρθει ακόμα, που με είχαν προετοιμάσει για κάτι τουλάχιστον αποστομωτικό. Και ήταν, πανάθεμά το.

Κοιτάχτε, το πρώτο χτύπημα ήταν πίσω στο 7ο επεισόδιο, όταν το payoff για το "Save the cheerleader, save the world" έμοιαζε παντελώς uneventful καθώς η σειρά για πρώτη φορά αποτύγχανε να δώσει απαντήσεις ή να εκπληρώσει τις προσδοκίες που είχε η ίδια δημιουργήσει. Αλλά αυτό εδώ με σκότωσε. 22 επεισόδια έχτιζαν προς αυτό?! Είδαμε συνωμοσίες, είδαμε δύο ανθρώπους να απορροφούν ό,τι δύναμη υπάρχει στο γνωστό κόσμο, είδαμε ένα σκοτεινό μέλλον μιας απολυταρχικής κοινωνίας, είδαμε μια βόμβα να σκάει στη Νέα Υόρκη, είδαμε την Αποκάλυψη και όλα αυτά κορυφώθηκαν σε μια μάχη 30 δευτερολέπτων που κρίθηκε από δυο γροθιές και ένα sword-blow? Really?

Για μισή ώρα σε αυτό το φινάλε ασχολούμασταν με το οικογειακό δράμα της Niki, με τα τυρένια όνειρα του Peter (θα επανέλθω, φυσικά) και με τον Parkman και τον άλλο τον ηλίθιο που πήγε να επιτεθεί στον Sylar λες κι ήταν κανας ληστής τράπεζας. Και ξαφνικά στο τελευταίο δεκάλεπτο ήταν λες και ο Tim Kring θυμήθηκε οτι έχει μια μάχη να στήσει, μια μάχη στην οποία οδηγούσαν τα προηγούμενα 960 λεπτά τηλεόρασης που είχε παράγει φέτος, οπότε όλοι οι ήρωες μαζεύονται στην πλατεία Kirby, άλλοι με καλό λόγο, οι περισσότεροι όχι τόσο, κι αυτό μας φέρνει στην τελευταία καταστροφική πράξη του δράματος.

Η μάχη. Sigh, η μάχη.

Νιώθω πως σε αυτό το σημείο πρέπει να γίνω ιδιαίτερα περιγραφικός. Έχεις τον Peter απέναντι στον Sylar. Είναι, δίχως αμφιβολία, οι δύο ισχυρότεροι ζωντανοί οργανισμοί στον πλανήτη, ναι? Ο Sylar, αποδεικνύντας οτι η φαντασία δεν είναι μια απο τις δυνάμεις του, προχωράει να πνίξει τον Peter και στη συνέχεια τον χτυπάει με το παρκόμετρο. Τότε η Niki επεμβαίνει στη μάχη μεταξύ δύο ανθρώπων που δεν έχει ξαναδεί ποτέ στη ζωή της, και αφήνει τον Sylar σχεδόν αναίσθητο, για να τον περιλάβει μετά ο Peter, ρίχοντάς του απανωτές μπουνιές. Μπουνιές. Wow, ο Claude θα ήταν... περήφανος. Εκείνη τη στιγμή ο μικρός Πετρέλης γίνεται πυρηνικός για λόγους αποφασιστικά ακαθόριστους, αλλά τη μέρα σώζει ο Hiro που εμφανίζεται περίπου ένα στρέμμα μακριά από τον Sylar αλλά και πάλι καταφέρνει να τρέξει και να μπήξει το σπαθί στα σπλάχνα του, με τον άλλον απλά να κοιτάει. Όπου "άλλος", θυμίζω, ο ισχυρότερος άνθρωπος του πλανήτη.

Και... αυτό. Μπουνιές. Σπαθί. Πνιγμός. Σφαίρες. Και ένα παρκόμετρο. Όταν είχαν στη διάθεσή τους κάθε διαθέσιμη υπερδύναμη, πολλές φορές times two. Δεν γκρίνιαξα λεπτό όταν στο μελλοντικό επεισόδιο είδαμε απλά λάμψεις και μετά όλη η μάχη έλαβε χώρα στο διάδρομο, χάρηκα που κάθε άλλη συνάντηση των Peter-Sylar απέφυγε να γίνει all-out μάχη, γιατί έλεγα πως κρατάνε τα καλά για το τέλος, όπως και θα έπρεπε. Αλλά τελικά η πραγματικότητα (θλιβερή, διότι στο staff βρίσκεται και ο Jeph Loeb, που υποτίθεται πως ειδικεύεται σε κάτι τέτοια) είναι πως πολύ απλά οι σεναριογράφοι δεν είχαν ιδέα πώς να στήσουν και να γράψουν μια σκηνή μάχης ανάμεσα σε δύο τόσο ισχυρούς μεταλλαγμένους. Πάμε λίγο να δούμε το season 2 ή 5 finale της "Buffy" για να θυμηθούμε πώς στήνεις υποδειγματικά μια αποκαλυπτική μάχη προς την οποία χτίζεις για επεισόδια ολόκληρα ή ακόμα και μια σεζόν.

Στην τελική, δε μπορείς. Ωραία ρε παιδί μου, δε μπορείς, τότε μην το τρελλαίνεις στο hype κομματάκι, δεν το καταλβαίνεις οτι θα ξενερώσει το σύμπαν? Θα μοιάζει με μπλοκμπάστερ! μας έλεγαν, και τελικά πήραμε 44 λεπτά όπου το πιο εντυπωσιακό πράγμα που συνέβη ήταν η πτώση της Claire από ένα παράθυρο. Intense! Θα προσπαθήσουμε να μη σκοτώσουμε πολλούς! μας έκλειναν το μάτι, και τελικά στο τέλος του επεισοδίου έχουμε τον επίσημο τελικό απολογισμό των... μηδέν νεκρών. Συγκλονιστικό.

Πριν κλείσω με απορίες/hints/τρύπες/whatever, θέλω να αναφερθώ στον Peter και στο πώς βρέθηκε μέσα στην καλύτερη και τη χειρότερη στιγμή του επεισοδίου. Ας πάρουμε λίγο αυτό το όνειρο ή ό,τι στα κομμάτια ήταν. ΟΚ, τι ήταν?! Κυρίως όμως, γιατί ήταν? Δεν ξέρω πώς αυτό το Unconditionally, Loving λογύδριο βοήθησε σε τίποτα, ειδικά από τη στιγμή που τελικά τη μέρα την έσωσε ο άλλος αδερφός, και όχι ο Peter. Πρόκειται με παρανοϊκή διαφορά, για την πιο cheesy και sappy στιγμή ενός έτσι κι αλλιώς βαθύτατα self-serious show, που πίστευα πως θα είχε ξεπεράσει αυτές τις ασθένειες πια. (ατάκα για τα βιβλία της Ιστορίας: "Your heart has the power to love unconditionally." Bleurgh.)

Από την άλλη, για να έρθω στον Nathan, η θυσία του με συγκίνησε. Ήταν ο Adrian Pasdar που την έκανε τη δουλειά (με τον τρόπο που παρέδωσε την ατάκα "You saved the cheerleader, so WE can save the world") ή η σχέση μεταξύ των δύο αδερφών που έχει αναπτυχθεί κατά τη διάρκεια της σεζόν? Δεν είμαι σίγουρος, αλλά αυτό που ξέρω είναι πως μια παντελώς αστεία σε setup σεναριακή εξέλιξη που έμπαζε από 500 τρύπες, δούλεψε για μένα εκείνη τη στιγμή, και αυτό το κρατάω.

Γενικότερες απορίες:

• Να ξεκινήσω με τα προφανή? Claire, κούκλα μου, ο άνθρωπος ΔΕ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΠΕΘΑΝΕΙ, hellooo?! Γιατί κάποιος από όοοολους αυτούς δε σκέφτηκε να πυροβολήσει τον Peter, απομακρύνοντας έτσι τον κίνδυνο, με τον Peter φυσικά να ξυπνάει, ήρεμος, μετά από λίγες στιγμές?
• Μπράβο στο Nathan για τη θυσία του, χρυσό παιδί, μου έφερε και μια υποψία βουρκώματος στα μάτια, αλλά what the fuck? Δε μας έχουν πει ως τώρα σε κανένα σημείο πως ο Peter δε μπορεί να χρησιμοποιήσει δύο δυνάμεις ταυτόχρονα, σωστά? Γιατί δεν πέταγε?
• Εμ, ευχαριστούμε που σώσατε τον κόσμο, αλλά ίιισως κάποιος να φρόντιζε και το πτώμα? Πρέπει τώρα να υποθέσουμε πως ο Sylar μεταμορφώθηκε σε κατσαρίδα ή αυτό που είδαμε ήταν ο Tim Kring να επιχειρεί να κάνει ποίηση? Ugh. Θα θεωρήσω πως κάτι τον έσυρε στον υπόνομο και θα προχωρήσω.
• Τελικά μετά από όλη αυτή τη θαυμαστή προσπάθεια να στηθεί ένα ολόκληρο σύμπαν στη λογική του αναπόφευκτου χαρακτήρα του πεπρωμένου, εδώ οι ήρωες απλά αλλάζουν το μέλλον γιατί... έτσι. Χωρίς κάποια κρίσιμη ενέργεια, χωρίς μια βαρύνουσα απόφαση, δίχως εξήγηση. Απλώς τα καταφέρανε. Έτσι. Και πάλι: what a let-down.
• Η Κandice γιατί επέστρεψε στη μορφή που τη βλέπουμε πάντα αφού έπεσε αναίσθητη? Αφού υποτίθεται πως είναι χοντρή. Είναι λυπηρό, αλλά υποπτεύομαι πως κρίθηκε απαραίτητο από τον Kring να μας "αποκαλύψει" πως επρόκειτο γι'αυτήν. Whoa, what a twist.
• Όλα τα όνειρα και τα οράματα δε μας έδειχναν την τελική μάχη να λαμβάνει χώρα κατά τη διάρκεια ημέρας? Dude, πού πήγε ο ήλιος?
• ΟΚ, τι χρειάζεται δηλαδή για να πεθάνει κάποιος εκεί μέσα? Ο Parkman έφαγε τέσσερις σφαίρες στο στήθος και την κοιλιά, και ΖΕΙ?
• Το ίδιο για τον D.L., που εκτός από ενοχλητικός χαρακτήρας και ατάλαντος ηθοποιός, είναι και παντελώς ηλίθιος καθότι θα μπορούσε άνετα να έχει κάνει phase out ώστε η σφαίρα του Linderman να περάσει μέσα από αυτόν αλλά και τη Niki.
• H Niki χτυπάει τον Sylar ενώ όλοι οι υπόλοιποι από γυρώ απλώς κοιτάνε, και μετά αντί να βοηθήσει κι άλλο τρέχει να κάνει... τι ακριβώς? στον D.L. Πώς ακριβώς η παρουσία στο πλευρό του άντρα της βοηθούσε σε οτιδήποτε? Kαι φυσικά οι πάντες συνέχισαν να κοιτάνε.
• Ο Hiro μεταφέρθηκε μερικούς αιώνες πίσω το οποίο κατά πρώτον δε με έπεισε (το μεγαλύτερο "λάθος" ως σήμερα ήταν για 5 χρόνια) και κατά δεύτερον δε με έψησε. (το "Alias" τρέχει κύκλους cliffhanger γύρω από αυτό. Σιγά τα αυγά.)
• Ένα που μου άρεσε πάντως, ήταν η αποκάλυψη του ονόματος του HRG στον Peter ως δείγμα εμπιστοσύνης και εκτίμησης. Τα γουστάρω κάτι τέτοια, κι επίσης το όνομα Noah μου ταιριάζει για τον κύριο Bennett.
• Και η Molly -ποιος ακριβώς ήταν ο λόγος ύπαρξής της, παρεμπιπτόντως?- εντόπισε τον μεγάλο κακό της δεύτερης σεζόν ανακοινώνοντάς το σε full-on Haley Joel Osmond mode: "He can seeee meee."

Tίποτα από όλα αυτά δε θα με κάνει να μην συνεχίσω να παρακολουθώ, φυσικά, ειδικά από τη στιγμή που ξέρω πως ακόμα κι αν όλα τα άλλα αποτύχουν, μπορώ να βασιστώ στο "Heroes" να πει μια διασκεδαστική ιστορία με αρχή, μέση και τέλος σε μια σεζόν. Απλώς... περίμενα πολύ-πολύ-πολύ περισσότερα. Δε θα ξανακάνω το λάθος.