Heroes: Days of Future Past

Spoilers σε ολοκληρωτικό geek mode για το τελευταίο απίστευτο, ΑΠΙΣΤΕΥΤΟ, ΑΠΙΣΤΕΥΤΟ επεισόδιο Heroes!

Tην περασμένη εβδομάδα σχεδόν γκρίνιαξα για το ξεσήκωμα της βασικής πλοκής του Watchmen από το Heroes, οπότε κανονικά θα έπρεπε να ουρλιάζω τώρα διότι χθεσινό επεισόδιο πρακτικά οφείλει ποσοστό στον Chris Claremont, συγγραφέα του κλασικού "Days of Future Past" στόρι των X-Men. Η διαφορά είναι οτι πρώτο αυτά ήταν τα πιο cool 40 λεπτά της σεζόν (για οποιαδήποτε σειρά?) καθώς και το οτι κάθε fantasy και μη σειρά που σέβεται τον εαυτό της οφείλει να πει μια what if ιστορία σε κάποιο σημείο.

Η μαγκιά εδώ ήταν οτι αυτή η ιστορία δεν ήταν "what if", ούτε βρισκόταν σε κάποιο μακρινό μέλλον όπως η ιστορία του Claremont. Εδώ, αυτό που βλέπαμε ήταν το αμεσότατο αύριο, ήταν η επόμενη μέρα στις ζωές των ηρώων αν δεν καταφέρουν να σταματήσουν το σχέδιο του Linderman. Και το πιο απίστευτο από όλα ήταν πως, για μια ακόμη φορά, οι συγγραφείς καταφέρνουν να πουν μια σημαντική ιστορία με συνέπειες και γεμάτη πληροφορίες, στην οποία το μέλλον και πάλι επιβεβαιώνεται!

Ως τώρα, οτιδήποτε έχει προβλεφθεί ή έχει γίνει πραγματικότητα, κανείς δεν έχει καταφέρει να το αποτρέψει ή να το αλλάξει. (όπως στο αποτυχημένο ταξίδι του Hiro στο παρελθόν για να σώσει την Charlie.) Καθώς ο μελλοντικός Hiro εξηγούσε στον δικό μας τι σήμαινε εκείνο το αρχικό, uber-catchy tag line της σειράς, "Save the cheerleader, save the world," ξαφνικά τα πάντα στη σειρά έβγαζαν νόημα, αλλά μια νέα απορία γεννήθηκε. Διότι, αν ο Peter έσωσε την Claire στο δικό μας timeline τη στιγμή που είναι νεκρή σε κάποιο άλλο, αυτός ο άγραφος κανόνας της σειράς (οτι κανείς δε μπορεί να αποτρέψει το μέλλον) έφευγε από το παράθυρο με έναν διόλου εντυπωσιακό τρόπο, τη στιγμή που είχα προετοιμάσει τον εαυτό μου για μία και μοναδική επιτυχημένη επέμβαση, στο season finale. Και τότε, νά'σου η καστανή Claire, ολοζώντανη, έτοιμη να παντρευτεί έναν βλάκα με μοσχαρίσιο βλέμμα! Όλα στο σύμπαν των Heroes ήταν και πάλι εντάξει.

Τρόπος του λέγειν, βέβαια, καθώς σε ένα αναπάντεχης πολιτικής χροιάς μέλλον ο Nathan/Sylar (θα επανέλθω) έχει γίνει πρόεδρος όπως ακριβώς του υποσχέθηκε ο Linderman, και οι μεταλλαγμένοι κυνηγούνται σαν τρομοκράτες χωρίς διακρίσεις. Στα πιο καλά κόμικς των X-Men, το γονίδιο "x" χρησιμοποιείται σχεδόν πάντα ως κάποιου είδους παραλληλισμός για την κοινωνική καταπίεση. Αρχικά φυλετικός ρατσισμός, έφτασε σήμερα να χρησιμοποιείται πιο ελεύθερα για όποιο "cause" απασχολούσε τη δεδομένη στιγμή τον εκάστοτε σεναριογράφο. Ελάχιστες φορές επιχείρησε κάποιος να ξεφύγει από αυτό το καλούπι (χαρακτηριστική εξαίρεση: Grant Morrison στο επικό "New X-Men" του) αλλά είναι εδώ το Heroes, από όλες τις σειρές/κόμικς/ταινίες, που το επανεφευρίσκει εντυπωσιακά. Οι μεταλλαγμένοι χρησιμοποιούνται ως αφορμή για έναν προβληματισμό πάνω στις post-9/11 τακτικές της κυβέρνησης Bush, και όταν κάτι τόσο ελαφρύ, κενό, χαζό, πολιτικά ουδέτερο σαν το Heroes αποκτά πολιτική φωνή, καταλαβαίνουμε πια πέραν αμφιβολίας την κατάσταση στο Αμέρικα.

Αυτά όμως είναι το σοφιστικέ περιτύλιγμα στο ΕΠΟΣ που ήταν αυτό το 40λεπτο. Οι ιστορίες εναλλακτικής πραγματικότητας είναι συνήθως προβλέψιμα τελειωτικές ως προς το στόρι, τη μυθολογία, και τους χαρακτήρες, καθώς οι σεναριογράφοι δεν είναι υποχρεωμένοι να συνεχίσουν την ιστορία μετά από αυτό. Εδώ όμως, κάτι η αίσθηση πως πολλά από όσα βλέπουμε μπορεί όντως και να συμβούν, καθώς και η αποφυγή του κλισέ που θέλει τους πάντες και τα πάντα να πεθαίνουν ως το φινάλε του επεισοδίου/τεύχους, έκαναν το "Five Years Gone" κάτι παραπάνω από ένα χαριτωμένο fan fiction παιχνίδι.

Ώρα για λίστα!:

• O Hiro έχει χάσει τον Ando, αλλά το πήρε πολύ πιο βαριά από ό,τι θα το έπαιρνα εγώ και μετατρέπεται στον αμοραλιστή και κυνικό εκδικητή που είδαμε για πρώτη φορά πίσω στο τέταρτο επεισόδιο.
• Ο Peter εκρήγνυται προκαλώντας την καταστροφή της Νέας Υόρκης (αλλά αφήνει τους πάντες να πιστεύουν οτι ήταν ο Sylar, κι όχι αυτός, που ευθύνεται για τους χιλιάδες θανάτους) και ξεκινώντας ένα ντόμινο γεγονότων που κάνουν τον κόσμο του "Heroes" να θυμίζει το "Children of Men." Επίσης, πηδάει την Ali Larter. Goοd for him.
• Ο Sylar εκμεταλλεύεται το ένοχο μυστικό του Peter, αφήνει τον κόσμο να πιστεύει οτι είναι νεκρός, σκοτώνει τον Nathan και παίρνει τη θέση του φτάνοντας να κυβερνά τις Η.Π.Α. και τον κόσμο. Um, καλό σχέδιο?
• Ο Parkman και ο Haitian δουλεύουν για τον Nathan/Sylar, ενώ ο Horn Rimmed Glasses No More διατηρεί μια επιχείρηση που βοηθά μεταλλαγμένους να επιβιώσουν. Μια από αυτές τις μεταλλαγμένες είναι και η Claire, την οποία στέλνει να ζήσει στην έρημο μέχρι που τη βρίσκει ο Parkman.
• Ο DL και ο Micah είναι νεκροί. Τελικά αυτό το μέλλον δεν είναι όσο άσχημο νόμιζα.
• Και ο Sanjaya ή ΠωςτονλένεMohinder συνεχίζει να με κοιμίζει.

Πέρα από την εφευρετικότητα με την οποία οι συγγραφείς έστειλαν τους χαρακτήρες τους σε διάφορα σημεία που δεν περίμενα να τους δω, το όλο επεισόδιο είχε μια απίστευτα επική αίσθηση, είτε μιλάμε για την ξαφνική πτήση του Nathan, την Matrix-esque είσοδο των Peter και FutureHiro στο κτίριο όπου ήταν αιχμάλωτος ο Hiro, την ομιλία του Nathan ενώ συνέβαιναν χίλια πράγματα, τα ψήγματα μάχης ανάμεσα στον Peter και τον Syler. Very cool stuff, αλλά τώρα έχω δύο αποριούλες και ένα τελικό statement.

Απορίες: Ποια είναι η Molly για την οποία τόσα αναφέρθηκαν? Υποτίθεται πως την έχουμε δει μια-δυο φορές στην αρχή της σεζόν αλλά δεν τη θυμάμαι. Όμως ο σοβαρός και self-serious τρόπος με τον οποίο αναφέρθηκε εδώ μπορεί και να σημαίνει πως θα είναι κάποια που θα δούμε και παρακάτω. Άλλο. Πάντα υπέθετα πως η τελική μάχη θα ήταν ανάμεσα στον Peter και τον Sylar, αλλά εδώ ο Isaac ξεκάθαρα δείχνει τον Hiro να πετυχαίνει το τελικό χτύπημα. Περίεργο, και κρίμα βασικά, αν κρίνω από τις λάμψεις που βλέπαμε να έρχονται από τον διάδρομο λίγο πριν ο Hiro επιστρέψει στο σήμερα. Και τελευταίο, όχι ακριβώς απορία αλλά ευχή. Ευχή οι σεναριογράφοι να έχουν σκεφτεί πως θα ξεφύγουν από τον λάκκο που έχουν σκάψει στους αυτούς τους. Αν το μέλλον είναι τόσο ξεκάθαρα προδιαγεγραμμένο, αυτό το ένα γεγονός που θα κάνει τη διαφορά πρέπει να έχει κάτι ιδιαίτερο, σωστά? Είμαι περίεργος να δω τι θα είναι αυτό, αν και φοβάμαι πως απλώς θα συμβεί. Γιατί έτσι.

Κλείνω. Με αναφορά στο πιο γαμάτο πράγμα που έχουμε δει στη σειρά ως σήμερα, πιο γαμάτο από τον Peter να σώζει τον Claude πετώντας, πιο γαμάτο από τον HRG να θυσιάζεται να ξεφύγει η Claire. H αποκάλυψη του Sylar με έκανε να φωνάζω και να βρίζω μόνος μου προς την οθόνη, με έκανε να σηκωθώ όρθιος με τα χέρια διπλωμένα πίσω από το κεφάλι μου και το στόμα κρέμεται, ήταν με λίγα λόγιο ένα από τα πιο cool και απίστευτα πράγματα που έχω δει φέτος σε όλη την τηλεοπτική σεζόν! Εκεί, δίπλα με το "All Along the Watchtower" από το "Battlestar Galactica" ή τη μάχη στη λάσπη από το "Deadwood". Kαι δεν ξέρω καν γιατί δούλεψε τόσο καλά. Ίσως επειδή, αν αυτός που βλέπαμε ήταν όντως ο Nathan, οι πράξεις του ήταν in character, με έναν τρομακτικό τρόπο? Δεν ξέρω. Και δε με νοιάζει. Ήταν, απλά, από αυτές τις ανατροπές που έκανε η "Buffy" και πίστευα πια πως δε θα ξαναζήσω σε αυτή τη spoiler-filled εποχή.

Un-motherfrakkin-believable!!!